Bäänd an de Hiemmelsporte

Bild: pixabay

Bäänd wör nen flietigen Kerl. He harre den heelen Vörmiddag in Gaoren üörnlick wat doon. Nao nen Dutz Katuffelpannekooken wör nu Tiet för nen Ünnerst (Mittagsschläfchen). Aower söwwst upt Sofa wör Bäänd all wier flietig togange. Daoför harre he sick nen dicken Stammend von Baom uutsocht, wo he mit ne gewöllige Saage drangöng. Et göng allmänto: Rrrrrrrr-t! Rrrr-rrrrr! – Doch wat wör dat up maol? Unner em de Baom all baoll in Stücke, swebede Bäänd höhger un höhger. He leit de Welt deep unner sick un wör nu tatsächlick an de Hiemmelporte landet. Godorri. So wör dat also mit dat Dautgaohn. Nu ja, man hölt dao nix an. Doch wat söhg he?

     In de Midde satt Petrus up ’n Gaorenstuohl, Typ Teak-Hochlehner, mit ne allemaol fiene Klappsesselpolsteruplage in Stiärnkesdeko. Üöwer sick nen wunnerbaren Rausenbuogen uut füerverzinkten Draoht. Un dat mit Rausen, also so Rausen harre Bäänd noch seihn. Ganz wunnerbar. Wüss he nich genau, dat dat Petrus wör, so härre he up Gärtner Pötschke tippet: langen witten Baort, all wat in de Jaohre de Mann un ne grööne Schüötte üm. Män statt de Piepe, harre Petrus ’n bronzen Krüüß in de Hand. Daomit naigede he Bäänd to sick un sach: „Tschä, Bäänd, dat de Hiemmel hier dat reinste Gaorenpardies is, dat härres wuohl nich dacht, wat?“ Nä, dat härre Bäänd nich dacht.

     Petrus stöck em, se können em wuohl guet bruuken. Wenn he flieitg wär, kaim he up düsse Art un Wiese noch wuohl ant Fiägefüer vörbi. Dao woll he wuohl bi mitmaaken, meinde Bäänd. Also guet. Wör genoog to doon. Bäänd soll auk män glieks vörne mit den wietlöftigen Pand bi dat graute Sommerhuus von Mutter Maria anfangen. Dat härre et wuohl naidig. Kien Problem för Bäänd. So bruukte de Mann siene Holzken auk gar nich erst uuttrecken. He greep sick ne graute Schuufkaor samt Harke, Bessen un Spaten un füng forts flietig an. Dat konn Bänd ja. Hier wat ümspicken (umgraben), dao wat an Dünger bi dran … Dann wör auk all Tiet för ’n Ünnerst (Mittagsruhe). Daoför lechte he sick in de Schuufkaor. He harre de Aogen män soiäben to, dao flögen up maol de Sommerhuusblendladens wiet up un de Mooder Gotts reip: „Bäänd! Weeß du, wu laate et is? Mit lange Liggen is us hier nich vull holpen!“ Oh, wat nen Ton dao von de ehrwürd’ge Mutter Maria.

     Män dat …, dat wör jä siene Maria. „Mia, oh Gott, wat is?!“ keek Bäänd heel dutt up. „Dat fröchs du mi ?“, kam et terügge, „schnuorkst herüm un kümms gar nich wier hauch.“ „Jaja, geiht glieks wieder“, streckte un reckte Bäänd sick, „ick roop bloß noch iäben bi Gärtner Pötschke an, von wiägen de schönen Rausen för usen Rausenbuogen …“

Puchen

Bild: pixabay

Puchen (Prahlen, Angeben), dat mott so niäbenbi haruut. Eenlicks draffs dao gar nix so recht wat von mitkriegen, dann geiht et. Et geiht denn auk all derbi her, wenn nen driesten Praohlhannes meint, he möss allmänto met so heelmaol wunnerlicke Fremdworde üm sick smieten. Auk wenn dao eenen kömmt un vörgiff, mit nen bekannten Handjevörmeier (VIP, einflussreiche Person) up Du un Du to staohn, is he daomit bi us all unnen dör. Nänä, so nich.

Stell di vör, ick dai nu es kund, dat ick lessens up den gröönen Hüögel van Bayreuth to Frau Wagner sägget harr: ,Katharina, du moss dao bi Tristan un Isolde uut den twedden Akt mehr maaken. Also, sink hernieder, Nacht der Liebe“, dao pöss guet noch mehr wat an Timbre bi. Hört sick dat auk Gott weet wu an, denket de Lüe hier bloß: „De Kerl häff nen Vuogel.“

Ümgekehrt aower brenget sick wüerklick graute Löchten gerne so int Beld, dat se den lütken Mann debi maaket. Sägg etwa den Bundestrainer Löw, erst dat Trappen upt Düörp wör richtig Football, kieket alle glieks debi up. Un mäck he bi sienen lütken FC Schönau, wenn he es maol wier dao is, den Schiedsrichter, dann sass es seihn dao. Dann giff et aower Schlagzeilen! Nu sind wi nich alle Bundestrainers. Aower wi könnt dao wat von lernen.

Wenn man also in Gesellschaft maol upschnappet, Wenningmeiers daien iähren naichsten Urlaub in Schweden maaken, dann aower gau! Glieks leit sick säggen, dat Silvia us, siet dat se mit de Hochtiet dao nao Schweden trocken wör, lestertiet gar kien Kärtken mehr schriebben härr. Se härr dao äs Könnigin wuohl so recht kien Tiet mehr för … Oha, dann moss es kieken.

Guet lött et sick auk so niäbenbi fraogen, off den Sessel wuohl bequem wör, weil Baron von Heeremann dao wiägen seine Krrüßpiene noch kuort vör sienen Daut dat Polster leiwer keggen nen eenfachen Stuhl tuuschket harr. Orre: „Also in den Sessel satt vör Jaohren noch Norbert Blüm. He woll us hier weinßens iäben Dagestiet säggen, weil he aobends in de Rheinske Stadthalle üöwer sien Studium bi Ratzinger praoten woll. Daobi meinde he noch so niäbenbi, jüst hier in‘ Huuse söhg man et wuohl, dat de Renten sicher wören. Wi härren et män eenmaol schön hier.“

So wat geiht an sick noch wuohl. Män immer schön up ’n Teppich blieben, dann kann dao auk ruhig es nen dezenten Perser mit tüsken sien.

Ach ja, Persien un so…

Auk wat dat Reisen anlangt, nich glieks in de wiede Welt. Een Wort bloß: Flugscham. Un well lustert noch up, wenn et män bloß mit Söcke in de graute persischke Friedagsmoschee göng. Ah wat, dat is nich mehr dat rechte Thema. Bodenstännige Beliäfnisse bi ne Rucksacktour üöwer ’n ,Camino“ sind tüskentiets allemaol biätter. Auk dao lött sick guet wat mit bimaaken. Also:

„Hape häw wi auk troffen. He wör maol wir iäben weg. För us ganz schön. Denn glieks wör de heele Lauperie auk nich mehr so langwielig.“ Kerkeling wör jä nich Kerkeling, wenn he nich alltiets wier so eenen losslööt. Män auk de Andacht wör nich to kuort kuemmen. Kieggendeel! Denn, endlicks nu in Santiago, wör jüst den Papst dao wiäsen. Franziskus, oh ja, de könn de wuohl wat von. Un dat möss man säggen, mit den Mann lööt sick doch nu eenmaol guet küeren.

Kick, drüm göng et naichste Wiäke auk nao Rom hen …

Olympiafavorit

Bild: pixabay

Im Krieg wör Blömkers August nen Foot in Russland wegfroren. So wat wör daomaols an sick nich selten. Aower siet de Tiet hümpelde he män herüm. Doch dann harren se August stuoken (Tipp gegeben), dat he bi so ne „verminderte Erwerbsfähigkeit durch Kriegsleiden“noch wuohl wat an höhgere Rente dörkriegen könn. He auk glieks loss. Dat woll he sick nich nemmen laoten.

     Erst göng et demit nao dat Versorgungsamt. De wollen forts nen Antrag mit „personenbezogene Angaben“ von em häm’n. Passfoto demit bi. Hö? Auk wenn sien Foot dao gar nich bi drup wör? Dat bruukte nich. Alles Genauere un so, dao möss he mit nao dat Gesundheitsamt hen, dao daien se em richtig bekieken. Män to. August dao auk hen. Wat man so hörde, wör den Vertrauensarzt dao wuohl nich so ganz eenfach. Ach, de Mann kann mi doch maol, dachde August, mienen Foot krich he ja doch nich wier dran. Doch as et nu lossgöng mit dat „medizinische Gutachten“ keek August nu doch lück verspannt. 

     De Mann göng et mächtig an. Un dat glieks samt Sekretärin. De möök forts dat Protokoll debi. Wat ’n Tamtam üm sienen Foot! Doch dao diktierde de Dokter all sien Frollein: „Herr in den Endfünfzigern in offensichtlich guter gesundheitlicher Verfassung. Beklagt wird eine eingeschränkte Gehfunktion. Auffällig dabei ist ein untersetztes Erscheinungsbild des Patienten mit signifikanter Adipositasneigung und einer scheinbar leichten Signalanhebung der unteren Beckenschaufel …“

     Hö? August wüss gar nich wat he hörde. He woll dao wuohl gerne wat up säggen, doch leit de Dokter nich mit sick küeren. Bloß de Amtsarzt in Person könn wat üöwer den „diagnostischen Körper-status“von em säggen. Dao föhlde he August gar noch den Puls. Puls, dachde August, waorüm Puls? He harre et doch an de Fööte! Doch schon diktierde den Vertrauensarzt sien Frollein, wu guet August noch in Schuss wör. Bi em wören et män „unterseitig“ bloß „unwesentliche Beschwerdebilder“. Organbedingt stönn et an sick guet mit em. Un so wören et bi August „ganz und gar positive Untersuchungsergebnisse, die keinerlei zusätzliche Rentenansprüche“ rechtfeddigten. Dä. Un nu? Nu göng August ran. Ganz streng namm he sick de Doktersekretärin vör un kummdeerde:

     „Frollein, un Sie schrei’m hier jetze gleich nu noch an Willi Daume (1961 – 1992 Präsident des Nationalen Olympischen Komitees für Deutschland), dass es nach amtsärztliches Gutachten vom Gesundheitsamt Rheine für die nächste 64-er-Olympiade in Tokio, statt Harald Norpoth aus Telgte (errang seinerzeit die Silbermedaille) noch einen weitaus besseren Kandidaten für den 5000-Meter-Lauf gibt, nämlich August Blömker aus Rheine!“

♣       ♣      ♣

Immer was Feines von hier:
Plattdeutsche Pötter-Bücher aus dem Aschendorff Verlag Münster

Se wören an sick ganz fromm

Bild: pixabay

Wat mien Onkel wör, dat wör auk nen Otto Pötter. De konn de eenlicks wuohl wat von; schööt bi de Schützen gar maol den Könnig un wör mit de Ersten bi de CDU in Rheine. Siene Frau, eene uut de Metropoltheaterfamilge her, harre mehr Kunst in‘ Kopp un wör SPD. Se süngen also mit twee Sort Stimmen. Se süngen aower ohnehen beide gerne. As se laaterhen in Österriek liäweden, kümmerden se sick glieks üm ne nie’e Üörgel för de Bludenzer Alpenkerk; denn mit de aollen Trööten wollen se den schönen Singsang nich gerne doon. Oh ja, iähr Pläseer lööten se sick wuohl  wat kosten.  

     Aower auk all hier bruukten se daomaols nich graut up nen Pennig kieken. Se harren gar ’n Denstwicht bi sick. Mitdem wör immer eenen an de Dööre wenn et es klingelde un de beiden Huusscheffitäten unnerweggens wören.

     Nu pingelde et auk es wier. Et schinn, et wör wat Christlickes, wat mit nen Klingelbüül an de Dööre stönn. De Mann, blaute Fööte in Sandalen, spröök glieks recht fierlick uut sienen Baort. Et wär ja bekanntlick de „christliche Nächstenliebe als Eingangstor des Seelenheils“, de et in sick härre. Bi de stäödige Huusdööre härr he sick dacht, dat he hier sicher mit wat „Großzügigkeit rechnen …“  Dat könn he nich, kreeg he to hören. „Die Pötters sind außer Haus“. Se sömms sätt de män knapp bi un könn hier nu nich auk noch för de armen Siälen …

     Ja, off he dann villicht es ’n anner Maol un üöwerhaupt, off de Pötters denn wuohl ne gottgefällige Familge wören?  Dochdoch, nickoppede dat Denstwicht, de Pötters wören an sick ganz fromm. „Die gnää Frau geht wohl in die Kirche und ihr Mann is ja in de CDU.“

Schöne Porzente

Bild: pixabay

 

Ick weet guet noch, dat se bis in de 1960-er Jahren met Anhängers üöwer Land föhrden un wiethen all’s tesammenkofften, wat äs „antik“ so dörgöng. Dao gaff et in de Städte guet Geld för. Düsse Tieten aower bünd längst vörbi. Antequitäten vandage, dao gehört all wat an Kunst met bi, süss klingelt et nich mehr in de Kasse.

Oh ja, Holzauge sei wachsam! Dat weet nich eenen biätter äs Abel. Drüm giff et bi Abels Antequitäten auk all siet Anno Domini recht schön wat an Sakralkunst. Dat löpp immer. Dao mäcks an sick nich vull verkehrt mit. För düt off dat „erlesene Stück“ finnet sick alltiets Kunden met dicke Portemonais. Jaja, dat wüss denn auk nich eenen biätter äs Abel. Siene antiquaarschken Raritäten, Junge, ick sägg di, dao leiten sick so männig Kunstbanausen all wat bi gefallen. Nu ja, de eene so, den ännern so. Mott jedereen män seihn, wo he met sien Geld bliff. Abel konn et wuohl gebruuken. Dao harr de Mann ne guede Witterung för. So kreeg he nu auk es wier nen töften (sehr guten) Tipp.

Erben wollen ne aolle Schüer affbriäken. Dao fünnen se up den Balken noch veer aolle Holtfiguren uut Mooreike. För ’n Sperrmüll villicht to schade, wollen se de nu noch gau (schnell) wuohl iäben verhökern. Abel, ganz Fachmann, dreihde de Figuren dao lück klook so hen un her, göng de gar met siene Aogenlupe ran un meinde, schön un guet, aower veer Euro dat Stück, mehr könn he dao bi’n besten Willen nich för giebben. Nu göng dat wuohl ’n bettken hen un her demit, aower vull mehr auk nich. Also, nich lange mehr quettken. 15 Euro tesammen –  un weg demit.

Schön ’n bettken reinigt, stellde Abel de Kunstgestalten nu propper äs „Die vier Evangelisten“ in sien Schaufenster. Naomeddags drup harre he all för Matthäus nen frommen Kunden. Ja, bloß för düssen Matthäus. Weet Gott waorüm, aower de moss et sien! So wunnerlicke Menskenkinner giff et nu maol. Wat sall man sick dao lange üöwer upregen? Äs gueden Geschäftsmann woll Abel dat so knapp auk nich nemmen. Also willigte he genröös bi füfftig Euro in.

Doch wat maaken nu mit den Rest? Halw so wild.

Gewitzt wu Abel wör, ännerde he dat Schildken up: „Die Heiligen Drei Könige“. Män dao kreeg he et all wier met so nen affsunnerlicken Kunden to doon. Et schinn, de Kerl wör nich ganz eenfach. Bi em dreihde sick wuohl all’s so üm de Apartheid. Drüm göng et em eenzig üm den Caspar uut schwatte Mooreike. So wat härr he noch nich seihn! Un heel wehrig gaffelde de Mann all met twee Hunnerter in de Hande harüm. Tweehunnertfüfftig nu aower, dao konn Abel nich mehr Nää säggen.

Un so moss bi em in‘ Schaufenster all wier ’n nie’et Schildken her: „Die beiden Apostel Petrus und Paulus“. Nu ja, waorüm nich. Duerde nich lange, so stönn dao ne fiene Dame bi em in‘ Laden. Dat Menske söhg nao Geld uut. Aower, herrjeh, nu göng dat all wier so gediegen loss. Se wör män bloß spitz up den Paulus. Abel konn de nix an küeren, iähren Kerl wör nu maol nen Paul un kienen Petrus. Un dao konn se em to sienen Geburtsdag doch nich mit twee Mannslüe kuemmen. Dat göng doch nich. Dat verstönn Abel. Nu ja, he wör jä auk gar nich so. Un so gaff he iähr „ausnahmsweise“ düssen „einmaligen Paulus“ för 535 Euro, sotosäggen äs „ein ganz spezielles Geburtstagsangebot“. Un wat sägg ick? De guede Frau harre Träönen debi in de Aogen.

Män as he de Figur uut et Schaufenster nemmen woll, fööl Petrus debi daale. Kopp aff. Jesses! Nu auk noch dat. Oh heiliger Herr Petrus, nein … Tschä, so kann et gaohn. Drüm bruukt et bi so Antequitätengeschäfte auk guede Nerven. Doch de harre Abel wuohl.

Abel wör nich Abel, wenn he nich auk dao noch nett wat uut möök. Tschä, well härre et dacht, nu stönn in Abels Schaufenster: „Eine einzigartige antiquarische Rarität für nur 898 Euro: Johannes der Täufer nach seiner Enthauptung.“

Wat? Hö? Wat dat dao för Porzente all’s so sind?
Dat weet ick auk nich. Aower eens weet ick sicher:
Et sind män eenmaol schöne Porzente!