Ick weet guet noch, dat se bis in de 1960-er Jahren met Anhängers üöwer Land föhrden un wiethen all’s tesammenkofften, wat äs „antik“ so dörgöng. Dao gaff et in de Städte guet Geld för. Düsse Tieten aower bünd längst vörbi. Antequitäten vandage, dao gehört all wat an Kunst met bi, süss klingelt et nich mehr in de Kasse.

Oh ja, Holzauge sei wachsam! Dat weet nich eenen biätter äs Abel. Drüm giff et bi Abels Antequitäten auk all siet Anno Domini recht schön wat an Sakralkunst. Dat löpp immer. Dao mäcks an sick nich vull verkehrt mit. För düt off dat „erlesene Stück“ finnet sick alltiets Kunden met dicke Portemonais. Jaja, dat wüss denn auk nich eenen biätter äs Abel. Siene antiquaarschken Raritäten, Junge, ick sägg di, dao leiten sick so männig Kunstbanausen all wat bi gefallen. Nu ja, de eene so, den ännern so. Mott jedereen män seihn, wo he met sien Geld bliff. Abel konn et wuohl gebruuken. Dao harr de Mann ne guede Witterung för. So kreeg he nu auk es wier nen töften (sehr guten) Tipp.

Erben wollen ne aolle Schüer affbriäken. Dao fünnen se up den Balken noch veer aolle Holtfiguren uut Mooreike. För ’n Sperrmüll villicht to schade, wollen se de nu noch gau (schnell) wuohl iäben verhökern. Abel, ganz Fachmann, dreihde de Figuren dao lück klook so hen un her, göng de gar met siene Aogenlupe ran un meinde, schön un guet, aower veer Euro dat Stück, mehr könn he dao bi’n besten Willen nich för giebben. Nu göng dat wuohl ’n bettken hen un her demit, aower vull mehr auk nich. Also, nich lange mehr quettken. 15 Euro tesammen –  un weg demit.

Schön ’n bettken reinigt, stellde Abel de Kunstgestalten nu propper äs „Die vier Evangelisten“ in sien Schaufenster. Naomeddags drup harre he all för Matthäus nen frommen Kunden. Ja, bloß för düssen Matthäus. Weet Gott waorüm, aower de moss et sien! So wunnerlicke Menskenkinner giff et nu maol. Wat sall man sick dao lange üöwer upregen? Äs gueden Geschäftsmann woll Abel dat so knapp auk nich nemmen. Also willigte he genröös bi füfftig Euro in.

Doch wat maaken nu mit den Rest? Halw so wild.

Gewitzt wu Abel wör, ännerde he dat Schildken up: „Die Heiligen Drei Könige“. Män dao kreeg he et all wier met so nen affsunnerlicken Kunden to doon. Et schinn, de Kerl wör nich ganz eenfach. Bi em dreihde sick wuohl all’s so üm de Apartheid. Drüm göng et em eenzig üm den Caspar uut schwatte Mooreike. So wat härr he noch nich seihn! Un heel wehrig gaffelde de Mann all met twee Hunnerter in de Hande harüm. Tweehunnertfüfftig nu aower, dao konn Abel nich mehr Nää säggen.

Un so moss bi em in‘ Schaufenster all wier ’n nie’et Schildken her: „Die beiden Apostel Petrus und Paulus“. Nu ja, waorüm nich. Duerde nich lange, so stönn dao ne fiene Dame bi em in‘ Laden. Dat Menske söhg nao Geld uut. Aower, herrjeh, nu göng dat all wier so gediegen loss. Se wör män bloß spitz up den Paulus. Abel konn de nix an küeren, iähren Kerl wör nu maol nen Paul un kienen Petrus. Un dao konn se em to sienen Geburtsdag doch nich mit twee Mannslüe kuemmen. Dat göng doch nich. Dat verstönn Abel. Nu ja, he wör jä auk gar nich so. Un so gaff he iähr „ausnahmsweise“ düssen „einmaligen Paulus“ för 535 Euro, sotosäggen äs „ein ganz spezielles Geburtstagsangebot“. Un wat sägg ick? De guede Frau harre Träönen debi in de Aogen.

Män as he de Figur uut et Schaufenster nemmen woll, fööl Petrus debi daale. Kopp aff. Jesses! Nu auk noch dat. Oh heiliger Herr Petrus, nein … Tschä, so kann et gaohn. Drüm bruukt et bi so Antequitätengeschäfte auk guede Nerven. Doch de harre Abel wuohl.

Abel wör nich Abel, wenn he nich auk dao noch nett wat uut möök. Tschä, well härre et dacht, nu stönn in Abels Schaufenster: „Eine einzigartige antiquarische Rarität für nur 898 Euro: Johannes der Täufer nach seiner Enthauptung.“

Wat? Hö? Wat dat dao för Porzente all’s so sind?
Dat weet ick auk nich. Aower eens weet ick sicher:
Et sind män eenmaol schöne Porzente!