Dat könnden wi gerne öfters doon: Nett tohaupe aolle Belder von fröher bekieken. Dao löchtet glieks schön wat bi up. Wu gau göngen ansüss aolle Erinnerungen verloren. Bi mi klinget dao auk immer noch so figilante (eigenartige) plattdüütske Säggewiesen (Redewendungen) bi dör, Sprüchskes, de man so vandage nich mehr to hören krich. Kick Opa mi dao up en aolt Beld an, höre ick em noch säggen: „Junge, haoll di ant elfte Gebot: Laot di nich verbluffen.“ Orre: „Jedereen kann wat passeern, de Unwiesen aower sind de ersten“. Oh ja, nao so en Sippenstündken kicks wier änners in de Welt.  

     Et duert gar niich lange, dao weet bi dat Aolle-Belder-bekieken eenen noch mehr äs den ännern. Dao hett et: „Nu kiek doch bloß es hier! Meinee! Man sall gar nich meinen, dat den Mann Onkel Gustav is. Ick seih en noch vör mi. Mehrst sagg he immer …“ Un schon is de wier so ne Satzaussage. Mehrst schütt dao dat Lachen män so bi ruut. Bi dat Bladern in de Fotoalben geiht et he nun her, bis dat dao eenen frögg: „Och, un hier! Well is dat nu noch?“ Alle willt kieken. Doch well könnde et sien? Jopp röpp: „Paula is dat!“ Jau, dat is se! Paula in Person! Düsse Paula van Mamas Siete her, dao ächten uut Freren weg. „Meinee, wu lange is de doch nu wuohl all daut?“ simmleert Cilly, „giff et dao in Freren nich süss noch wuohl wecke van us?“ Man könnde sick de villicht es maol wier lück üm kümmern …  Ännersiets: Wo nich wuohl so männig Deel van us vandage löpp? Van Paula wüssen se, dat et en guet Menske wör. Man süht et an dat Foto noch.  En eenmaol fien Menske. Nu sägg auk Heini wat. Heini sägg: „Ick häb immer all säggt, met us Schulten könn wi us eenlicks ganz guet seihn laoten. Un wat ick de so van weet, sin wi an sick auk all’s achtbare Lüe.“ Hä, dat döt guet. Drüm doot se auk alle nickoppen.

     Bloß Lina grabbelt män so in all de Belder harüm. Se röpp up maol: „Nu kieket es hier! Susi noch äs Blaage met Zöpfkes! Wu lange häb ick de doch all nich mehr seihn! Is de nich tüskentiets dao ächten in Köln all längst van iähren Kerl aff?“ Nickoppen, dann Stille. Jopp flistert kaduck, Susi wäre antlest dat Suupen anfangen. „Daobi wör se doch so ’n fröndlick Wichtken.“ Ach, ach. Gott bewahre, manchs is et alle nich eenfach. Doch dao juchzet Lina all wier: „Hier, nu kieket doch es hier! Nich to glöwen …“ Un alle kieket de glieks wier änners drin.

     Nu kieket auk ji doch es, wat et nich noch alle so to bekieken giff. Geiht nix üöwer en schön Sippenstündken.  

Musekamps Grete wör gar nich guet terechte. Et hölp alle nix, se moss demit nao en Dokter hen. De göng et auk mächtig an met Grete. Se moss sick gar bis upt Rümpken debi friemaaken. Sodann horchte he met sien Steckeskoop Buorst un Rüggen aff un möök de glieks all en kruus Gesicht bi.

Dann göng et met Grete up de Liege. Dao kloppte den Medicus met sien Hämmerken an Gretes Knei’e herüm, kiddelde lück affsunnerlick an de blauden Fööt herüm, so dat de Frau dat int Lachen schööt, keek iähr nu aower buoben wier met en Spekeleerglas püük (genau) in de Aogen un gaff iähr up, Aaaa to säggen. Daobi moss se em auk noch de Tunge wiesen. Dann wier runner van de Liege. Nu moss Grete pattkebarfoot fief Kneebög maaken un daonao auk noch met wat Hecheln up een Stelzenbeen staohn. Godorri, et wör iähr dao heel wunnerlick bi tomoot. Män wat Grete auk dai, et gaff quantswiese (offensichtlich, alles in allem) nich vull her.

„Das gefällt mir alles gar nicht“, keek den Dokter nu mehr äs kruus drin. Et schinn, he wuord de nich uut klook. De Mann schüllkoppede so vör sick hen un meinde, dao möss he nu auk noch wuohl de Psyche es gründlick studeeren.

„Dat häb ick mi glieks dacht“, nickoppede Grete. Se greep in iähre Taske un sach: „Ick häb ju de forts all en Pülleken van mitbracht.“

„De Waaterdiagnostik – Audioaufnahme_Jahrbuch 2025“.
Veröffentlicht: 2025

Könnt alle säggen, wat se willt, aower met de Jaohren is et nu maol nich mehr so, es et maol wör. Dat kreeg nu auk Kösters Karl gewahr. Bis an de Siemssig was he de noch wuohl guet bi dörkuommen, aower nu göng et doch wat quackelig met siene Gesundheit. Manchs moss he all staohnbliewen to puußen, wenn he män bloß en bettken met en Bessen togange wör. Ännermaol smeet sick alleen dat Wiär all schwuor bi em up de Buorst. Dao sägg nu noch eene wat. 

     Sien Frau keek de auk all kruus bi drin. Se gaff em up, dao naidig nu es met nao en Dokter to gaohn. Godorri. So wiet was et all. Aower, jaja … Dat kümp de an en End bi ruut, wenn sick de Kerls in de Jubeljaohrn junge Wichter to Frau nemmet. So konn Käthe auk guet küeren. Se bäärde em jä noch dreimaol üm. Dao moss Karl nu män schön ducknacken un doon dat alle, wat … Kien Tüdelkraom (kein Drumherumgerede) mehr!   

     Eenzig dat, wat noch helpet. So möök Karl sick up en Patt nao den Dokter Sounso. Den harren se em anküert. Heelmaol Klooke meinden gar: „Ein Arzt auf der Höhe der Zeit.“ Nu ja, tatsächlick harre auk Karl glieks dat Geföhl, dat et wuohl kien Dummkopp wör. Et schinn, de Medikus wüss, wat he dai. Et was niämlicks in de 1960-er Jaohren, dao harren se et jüst met de Herzschrittmaakers. „Un düssen lütken Hilfsmotor sall mi helpen?“, wünnerde Karl sick? Oh ja, nickoppede den gelehrten Dokter. Wenn sien Hiärt et maol nich mehr so recht dai, üöwernamm stantepee dat Ding un tickerde loss. Dä! Et wäre ne heelmaol niemodske Medezintechnik, jüst pässig för dat „Beschwerdebild“, met dat Karl leip. Doch naodem könn he et allemaol biätter wier uuthaollen. Villicht dat he sick dat es in Ruh met sien Frau bespröök, „bevor wir im Spital den kleinen operativen Eingriff vornehmen“.

     Nu ja, giff schöner Werks, aower … Käthe meinde, dao könn se nich vull up säggen, he möss de män mit int Reine. „Frau“, haude Karl up en Disk, „dann pack mi nu män all füste (sogleich) mienen besten Schlaopanzug in.“ He woll sick bloß vörher noch iäben raseern. Dann göng he auk all loss. 

     In dat Spital, wo den kloooken Dokter fuhrwerkte, füngen se auk glieks mit em an. Se unnersochten em gründlick un eher dat et mit em in en OP göng, harr he all wat an Spritzen binnen. Doch bevör et nu debi gaohn soll, konn Karl soiäben den Dokter noch säggen: „Un wenn dat … wenn dat hier nu es nich klappet, dann … niähmt se mi üm Gott’s Willen … den Ticktack wier ruut. Dann … will ick miene Ruhe häm’n.“        

Henwollt harren se dao eenlicks nich, Grete un Bäänd. Bi so Aollenkaffees puchet sick de Omas un Opas jä doch bloß alle wat terechte, wu jung se sick noch föhlden un wu se et alle noch könnden. Aower de Runzeln leiten sick män nich wegpudern. Un bi de ollen Kerls lüllde et manchs män so uut en Baort. Et is nu maol nich to verkennen: „Wenn die Zeit wohl ist gekommen, hält auch nichts sie denn noch auf.“ Drüm konnen Grete un Bäänd Kaffeedrinken iämso guet inhuuse, ohne sick de glieks bi wiesen to mössen.    

     Aower dütmaol wör et lück änners. Pastor Schmees woll an düssen Naomeddag int Pfarrheim siene schönsten Fotos präsenteern. Thema: Von den Wellen zu den Gipfeln. Den Geistlicken knipste nu maol för sien Liäben gern. Bi em kam nao et Krüüß glieks den Fotoappraot. Drüm schinn et dao dütmaol en interessanten Naomeddag to werden. Kick, un so mööken auk Bäänd un Grete sick maol wier up en Patt dehen.

     Oh ja, wat harr de Mann nich auk all all’s so seihn! Bäänd wüss dao wuohl wat up to säggen: „Feihlt et an ne nette Frau, mott et ännerswo män wat an Afflenkung sien.“ Mann, he soll doch leiwer an sick haollen, keek Grete em wehrig an. Wat de Lüe bi dat Gequak wuohl sollen denken? De Saol was jä rappelvull. Wu licht konn sick dao eenen wat bi upschnappen. Hä nä, Grete moss doch nu immer schön uppassen, dat et met Bäänd de nich dörgöng. Nu ja. As et an en End was met de Belderkiekerie, applodeerden se sick Blaosen in de Hande. Bäänd trummelde up en Disk debi rüm.

     Glieks rutskeden de Stöhl män so hen un her, dat Geschirr klapperde, Kaffee dampde un junge Deerns leipen met Appelkooken. Et wör män een Gewusel. Bäänd wör dat tovull. He schööf sienen Stohl up de Sieten un göng nao en Kloo hen. – Oh, wat wör dat? Niäben de Düörn in de Ecke stönn noch dat graute Gestell fört Kaspertheoter. Bäänd merkde, dat se em naokeeken. Dao sollen se sick nu es wünnern. Timpen un Wogen harren se nu jä noog seihn. Drüm tratt he achter den Kasten, stöck den Kopp dör den Vörhang, möök den Kasper und fröög luuthals heel geck: „Naaa?! Seid ihr auch alle da?“

     Jö! Dat schinn jä noch spassig to werden. Alle Omas un Opas reipen: „Jaaaa!“ „Schön, schön“, sää Bäänd, „aower nich mehr lange!“ Sodann tröck he dat Gardienken to un dreihde upt Hüüsken an.

Fröher konn man in de Wertshüüser noch wuohl schön „anschriewen“ laoten. Manchs moss de gar en graut Book för her. Doch an sick göng dat met et Betahlen so eenmaol de Wiäk wuohl. Mehrst friedags, wenn et Löhnung gaff. Dann keek de Weert int Book un dann flöög em dat Geld uut de Lohntutens män so to. Et gaff aower auk so Söffels (Trinker), de leiten et slören un mööken faken Ärger bi de Betahlerie. Dann moss bi dat Remmidemmi manchs gar noch ne Riäkenmaschin debi her orre et gaff „Hausverbot“, wenn de Kröger (Wirt) derup sitten bleef. Män nich immer alle eenfach, wenn et an de Knippen (Geldbörsen) geiht.

     Nu was de in de Marktschänke aower en nee’en Pächter drup. För so wat wör et an sick noch en jungen Kerl. Doch et schinn, he möök sick guet. Bloß dat met dat Anschriewen, dat woll he nich mehr. Dao möök he en End van. He meinde, dat pöss nich mehr recht in de moderne Tiet. Herrjeh, nu all wier so nee Marotten. Jopp pöss dat niemodske Gedoo ganz un gar nich!  As he dao bi sien Gedeck up en Hocker an de Theke satt, woll he dat met den nee’en Kröger auk glieks es in Ruh beküeren. Wat an de Pöste to setten (anschreiben lassen) wäre jä nich so, dat man de nich bi Betahlen dai. Dat doch nich! Ah wat. Doch Dag för Dag immer so klein-klein, wäre dat nich Fimmelanterie? Dat wäre eenmaol de Wiäk för beide doch wiet praktisker.

     Doch nä. Nänä. Nix to maaken bi den nee’en Weert. De winkte graut aff debi. He woll sick de auk erst gar kien Book för nemmen. Nu ja, dann nich, dacht Jopp sick – un bestellde sick noch eenen. Dann ruttkede he den Hocker so van sick, greep nao sienen Pett (Mütze) un möök Anstalten to gaohn. Doch vörher sach he nu met Bedacht den Weert noch to: „So. Dann seih nu män to, dat du et alle schön in en Kopp behälls. Aower nu ja, büs jä noch wuohl jung …“

     Also dann: Hendoon