Geiht et üm den „guten Ton“,
sall man dao auk wat an doon.
Doch nich to harre, nich to fix,
süss is dat Ganze auk wier nix.

Süss hett et noch: „O Goddegott!“
Dann biätter noch: „Wat mott, dat mott.“
Steiht stäödig he so up de Been,
mäck et dat auk nich ganz alleen.

De Speigel lüch nich, weet de Frau,
drüm dreiht se sick un kick genau!
Doch mott man auk in Stimmung sien,
süss bliff guet Tüüch bloß nix äs Schien.

Denn mehr äs all dat Drüm un Dran
kümp‘t up de rechte Stimmung an!
Is noch so propper Zier un Putz,
de Atmosphäre is mehr nutz;

denn erst de fiene Emotion
sichert auk den gueden Ton!

Ick möch nich laupen es ’n Dandy
un gaffeln bloß noch an mien Handy.
Ick will auk kienen Klick mit Nick;
ick will bloß dao sien, ohne Trick.

Mi ligg auk nich so graut Marakel
mit heelmaol upgedreiht Spektakel.
Dat mehrste is ja doch bloß alle
nix änners wat äs Gift un Galle.

Wat wüerklick tellt wiärd mehrst entstellt
in so ne Glitzerglämmerwelt.
Denn Fake News, Hohn un Laigerie
is Düwelswerk un mäck nich blij.

Wenn Rummel bloß un Mumpitz tellt,
is’t schlecht bestellt in use Welt.
Bi schier Tamtam un graut Geluut,
dao kümp vull Guets män nich bi ruut.

Ick laot et leiwer sacht angaohn
un blief so tüskendör es staohn.
Dann kiek ick üm mi un bin froh,
weil t’t mehr noch giff äs so ’n Gedoo.

Nach Zeilen von Theodor Fontane (1819 – 1898)

Schinnt di maol wier wat unerhört,
bis deep uut Hiärten du empört,
kröpp di nich up un laot den Striet,
schick et män leiwer in de Tiet.

An’ ersten Dag schimps met di sömms.
De twedde häff all wat Gewönnts.
An’ deerden Dag is ’t üöwerstaohn.
Nu kann et sachtwech wiedergaohn.

Von Belang is ’t bloß för Stunden;
kuort drup all is ’t üöwerwunden.
Mit Ärger geiht et bloß deniäben;
doch met de Tiet geiht’ guet in’ Liäben.

Glooven möch ick dao,
wo Klooket is so ganz nich klaor;
wo dat Begriepen werd to schwuor
un ick as Mensk nich all’s verstaoh.

In Demoot weet ick, dat mien Blick
hier allet nienich seihen kann.
Doch glöw ick, dat ick irgendwann
wiet mehr erkenn, as bloß ’n Stück.

So will ick gaohn hier dör mien Liäben,
met Toversicht un Gottvertruun;
froh, ohne Bang, met guede Luun –
bis eenes Dags auk ick mott stiärben.

Un dann, well weet, ja, irgendwann
sick all’s verklöört un all’s sick rieget,
wat hier wi nich tostanne krieget.
Mi is daovör denn auk nich bang

So ’n Glööven is wuohl kiene Schann.
Mi schenkt dat Fuck (Kraft) statt Spöök un Spiet (Verdruss).
Un schinnt et manchs auk schwuor un wiet,
so sägg ick mi: „Liekuut, liekan –
ick komm wohl an.“