Laot mi
fideel män Rädken föhrn

Bild: pixabay

De Dokters sächt, et wär en Siägen,
so vull es ’t geiht wat dran to doon,
sick buuten flietig to bewiägen –
Gesundheit wär daoför de Lohn.

Mi kosset dat nich graut noch Geld
un doch kann ick mi guet trainieren,
ohn dat ick spiellen mott den Held
orre mi gar könnt‘ blamieren.

Frohgemoot fiets ick, ganz still,
staoh nimmer nich in’ Stau –
un tank daobi, sovull ick will,
gesunde Luft för lau.

Dank de moderne Radfahrtechnik
bruuk ick denn auk nich öfters Rast;
un stieg ick doch es aff, so häb ick
mit Parkprobleme kiene Last.

Mott ick auk manges wuohl es puußen,
so döt mi dat an sick noch stählen.
Dann aower laot ick et wier suusen,
je naodem kann ick ‘t ja wählen.

Ick bruuke nich es en Trikoo,
denn jagen doo ick nich so sehr;
süss quiält mi naoher noch de Poo
un dat mäck jüst nich guet tofriär!

Fört Radeln gellet generell:
Schön munter, dann is et gesund,
süss stieg forts aff män up de Stell,
süss häs dien Ääsken wanner wund.

Söwwst wenn ick dann to Foot es laupe,
giff mi de Fietse guet noch Stütz.
Un wenn ick gau noch wat inkaupe,
is ’t Körfken mi gar auk noch nütz.

För mi giff’t nix to üöwerleggen,
mit‘ Rad doo ick nich eenen stör’n;
Ick will et reinheruut gern säggen:
Laot mi fideel män Rädken föhr’n.

 

Ja, aower well föhrt vandage noch Rad, so es icke? Mien Rad is keggen de modernen High-Tech-Flitzepees ja de reinste Nuckelpinne. Met Buxenklammern denket se, man kaim de jüst uut et Neandertal to trampeln. Modernske Raders bruuket all studeerde Rad-Berater. De kömmt de glieks auk noch met dat sogenannte Outfit samt Funktionsunnerwäöske. Dann geiht et iäben noch nao Köln hen, üm sick dao an de Sporthochschule dörchecken to laoten. Düt Gesundheitszeugnis van den Professor Sununso wäd an den Lenker dann in den Bordcumputer speichert, also dat, wat fröher van Sachs es maol den Kilometerzähler wör, de wieset niämlicks bi de Jagerie glieks auk all de Hiärtfrequenz samt Schweetporssente un so …

Bild: pixabay

Alls guet un schön, aower well gau föhrt, kann sick auk gau verföhren. Un doch kann auk dat es passeern, wenn de Navi-Batterie’n maol alle sind. Dann steiht auk den besten Renner dumm dao. Hier göng dat es so demet:

     Et wör nen schönen Hiärwstdag. De weltenwiede Hiemmel wiesede sick noch fien in Blao. Wuohl van Schiphol her tröck sick buoben en witten Fleigerstriepen wiet hen. Man härre denken konnt: „Dat Firmament giff frie’e Bahn“. Doch auk dat is vörbi. Wo et wuohl hengöng met den Fleiger?

     Dat schööt usen Benning-Buer dör ’n Kopp, as he dao met sienen Ploog achter den Deutz-Trecker siene Bahnen üöwer’n Acker tröck. Doch lange nao buoben kieken konn he nich, denn de Ackerfuoren mossen guet liek sien.   

     Bi eene Kehre kreeg he up den Sandpatt nu nen Radler gewahr, de affsteeg un em towünk. Jö, de Mann könn jä äs Bernd Rosemeyer dörgaohn (einer der ehedem erfolgreichsten deutschen Rennfahrer aus Lingen, 1936 Grand-Prix-Europameister)! Mehr noch söhg de Mann in siene Mountainbike-Montur all baoll uut es nen Fleigerpiloten. Benning höölt an un reip, wat et gäff? Den Mountainbiker fröög terügge, wu wiet et nu noch wuohl bis Detten (Emsdetten) wäre; sien Navi dai et nich mehr. Batterien härren schlapp maaket.

     „Detten?“, meinde Benning, „dat is von hier dör de Walachai (durch Wald und Feld) sicher noch ne knappe Stunde.“ „Eine Stunde doch nicht!“, muckte de Radler kiebig up, „das müssten Luftlinie doch nur gut zehn Kilometer sein.“ „Auk guet“, dai Benning-Buer nen Gang wier drin, „dann föhrt se män de Luftlinie …“

So is use Iemseart

Emma Pötter (1926 – 2003): Sommerabend an der Ems, Aquarell 1980

As wenn sick Hiärwst un Fröhjaohr paart,
so is se, use Iemseart.
Maol blöss de Wind, maol schuurt et natt,
maol lacht de Sönn up Tratt un Patt.

Nich graut Buhai met Trömmelkes,
nich Bömmskes orre Bömmelkes,
wat tellt, dat is dat rechte Waort,
nich to lang un nich to kuort.

Hier treck nich eener di ne Schnuut.
Se küert daoför hier reinheruut.
Lutt männig Waort auk groff män doch,
Up Iemseart klingt‘ truulick noch.

Mit Aaperie kömms hier nich wiet.
Wat auk nich tellt, is Spiet un Striet.
Eens aower geiht schön Ton in Ton:
Bedächtig weg dat Rechte doon.

Man mäck nich graut Tamtam üm Nix,
doch feihlt es wat, bis holpen fix.
Hatt is de Griff, män week dat Hiärt,
de Art is sicher nich verkehrt.

Hier geiht et up dat grööne Land,
met Luune alltiets Hand in Hand.
Drüm treck de Pläät ick hier nich kruus,
denn ick bin giäne hier tohuus!

Ja: So is use Iemseart,
as wenn sick Hiärwst un Fröhjaohr paart.
Dat moss so nemmen, es et is,
dann geiht et guet di, ganz gewiss.

Unweer

Bild: pixabay

Met bolleriget Sturmgebruus
kracht Blitz un Dönner wahn ümt Huus.
Rüüsig Raosen, Klappern, Huulen,
verkruopen häbt sick gar de Uhlen.

So, wu unner Rieser, lich de Pedde,
häb ick verkruopen mi in‘ Bedde –
met en Laken üöwer’n Kopp.
An leiwsten reip ick luuthals: „Stopp!“

Met all dat Kollern un Gesuuse
föhl ick mi knelk in de Kladuse *.
Doch beet ick wimmernd still debi.
Wann is dat Unweer bloß vörbi?

 

* knelk – hilflos, geschwächt
Kladuse – Bedrängnis

Korpulenzgebet

Bild: pixabay

O Gott,
ick liäw met miene Korpulenz
vandage keggen alle Trends.
Ick wünske mi van Hiärten sehr,
dat ick män doch wat lichter wär.

Drüm möchte ick, statt guet to iätten,
stattdem villicht es leiwer biädden.
Dat wär nich geistig bloß gesund,
daobi göng quiet auk Pund üm Pund.

So könnt ick, ohne Strategien,
bi’t Biäden sparen Kalorien.
Et möök mi schlank un mehr äs blij!
O Gott, dao help mi doch es bi.

Ick will et ehrlick wuohl bekennen:
Nu biäd ick es, üm afftonemmen.
Daobi bekenn ick frank un frie:
Ick möchte föhlen mi es nie!

Danz up de Deel

Musik: Nach Tradition
Text: Otto Pötter

Bild: pixabay

Fröh üm sess fangt wi all flietig an,
haut glieks düftig ran mit Jan un alle Mann.
Dat bruukt Muckies samt nen hellen Kopp,
denn wat wi maaket, maaket wi nu maol tipptopp.
Meddags gifft wat uut den Henkelmann,
doch glieks aobends geiht et änners munter an.
Denn dann is:

Danz up de Deel, Danz up de Deel;
immer wier noch maol, twiärs so üöwer’n Saal.
Ja, dann is Danz up de Deel, Danz up de Deel;
danz mit mi noch maol quick dör den Saol!
Denn nu is Danz up de Deel, Danz up de Deel.
Immer wier noch maol, twiärs dör den Saol!

Ännern Muorn geiht‘ fröh wier in de Büx,
ansüss wäre et den ganzen Dag all nix.
Eierpann mit Speck hölt us vital,
so marachet wi auk heelmaol genial.
Wat auk kömmt, wi haut us dao wuohl dör
un nao Fieraom’d gönnt wi us en lecker Beer!
Denn dann is: Danz up de Deel …

Kreiht de Hahn, hett et: „De Arbeit röpp!“
Iä’m gau wasken noch, bis dat et dann wier löpp.
Ran dann forts un nich erst lange luer‘n,
auk Tömiggängers könnt wi nich beduer’n.
Un well dao glöff, dat möök us baoll k.o.,
dem mäck wuohl auk dat Danzen nich recht froh.
Froh mäck us: Danz up de Deel …