Et giff apatt so wat in‘ Liäben,
dao möch man gar nich ohne stiärben.
Daoto tellt glieks in Hüll un Fülle,
dat eenmaol schöne: Kille Kille.

Klooke Waorde könnt oft stör’n,
will man so männich Deel verkläör’n.
Drüm schwieg auk leiwer schön män stille,
wenn et beginnt met: Kille Kille.

Et bruukt‘ nich bloß wat Klook’s deher.
De Balg hät auk so sien Begehr.
Bi’n Balgen flüch de dickste Grille
uut ’n Kopp nao: Kille Kille.

Gesundheit is wuohl een un alles,
doch in‘ Falle eines Falles
leit guet sick spar’n so männich Pille,
dör schön fidelet: Kille Kille.

Wat is denn Schuumwien all alleene?
Wat helpet Geld off edel Steene?
Mehr äs Karfunkeln, samt Promille,
beglücket us dat: Kille Kille.

Ja, et giff sooo Schöns in‘ Liäben,
dao möch man gar nich ohne stiärben.
Et lutt denn auk mien lesste Wille:
Eenmaol schön noch: Kille Kille…

Dat Öller treck di nich bloß runner, dat Öller steck auk voller Wunner.
Man draff sick bloß nich hangen laoten un guet wat doon, män dat mit Maoten.

Noch schinnt dat Liäben schön un prall. Man tellt dat Öller nich äs Tall.
Doch eenes Dages is ’t sowiet, dann wiärd et för wat anners Tiet…

Et wiärd so langsam ’n Mallör, so es ’t maol wör, so geiht’ nich mehr.
Wi fraoget üm so manch Gefallen un willt män doch nich lästig fallen.

Wi willt den Kopp nich hangen laoten, willt denken guet un auk guet praoten.
De Welt, se is jä noch wuohl schön, wör man nich bloß so oft alleen.

He kümp ganz sacht, de aolle Dag; et werd nich biätter, ach, ach ach…
Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.

Man kömmt nich ruut, nich van de Been un sitt harüm, is oft alleen.
Man is bedrüöwt un simmeleert: Wat noch wuohl alles so passeert?

Üm us werd ’t ruhiger nu män doch – debi sien will wi giäne noch.
So eenfach is dat aower nich, wenn man alleen is un all’s schwigg.

Auk krich man all’s nich recht mehr mit. Man säch sick sömms nu oft: „So ’n Schitt.“
De Düörn’s, se bliewet öfters to; jüst dat mäck us nu auk nich froh.

Längst bünd de Kinner uut ’n Huus. Besöök is rar, rar auk nen Gruß.
De leiw man hät, se sind män wiet – nich eener häff mehr richtig Tiet.

Worüöwer sall man sick noch freu’n? Nu sitt man gar in’ Altenheim.
Doch hät mehr Kraft äs all’s Gesöör, jüst hier dat Guede, wat maol wör…

In‘ Fröhjaohr föllt nao Schnee un Frost
lück warm den ersten Riägen.
Dann, Sommerdag, föllt Sunnenschien
un döt de Blaiten hiägen.

In‘ Hiärwst, dat Laow föllt daale sacht,
in‘ Winter föllt wier Schnee.
Sternschnüppkes fallet in de Nacht –
wat auk dao föllt, et döt nich weh.

Alltiets föllt immer maol wier wat,
un auk de Lack föllt von us aff…
Doch föllt us auk wat to – un dat
mäck männigmaol us baff.

Wenn dann de lesste Vörhang föllt,
föllt nix hier mehr so för us aff.
Bloß noch ’n Schüppken Erde wuohl
föllt up de Kist‘ an‘ End in‘ Graff…

De Wind strieket noch jüsteso
mi – es vör Jaohren – üöwer’t Haor.
As jung ick daomaols göng, heel froh,
dao streek dört Haor mi auk mien Muor.

Nich Vaa, nich Moder bünd de mehr,
auk Bello kläfft nich mehr harüm.
Doch singt dat aolle Iemsewehr
noch immer met de lieke Stimm.

Un auk van’ Kerktaon lutt se noch
genau es fröher, use Klock.
Auk nu is se jüst wier antoch,
met Wucht de Schlag – un gar nich drock.

Et is, as reip se mi: komm… komm…
mit iähren ruhigen Klockenschlag.
Bedächtig kiek ick hauch, baoll’ fromm,
un hör mi säggen: „Ach, ach, ach…“

Ganz still is’t üm mien Öllernhuus.
Nich es mehr dampen döt de Uo’m.
Ick staoh daoför un doo nen Gruß
in Richtung Kerkhoff – un nao buob’n…

Wo fröher miene Weige stönn,
gaoht anner Lüe nu in un uut.
Off ick es schell? Nen Blick mi gönn?
Ick laot’ un denk, dat is nich gut.

Man kann de Tiet nich trügge dreihn.
Un doch föhl ick mi guet wier hier.
Wat doo ’k van binnen mi doch freun:
„Ick sin de wier! – Ick sin de wier!“