De Wind strieket noch jüsteso
mi – es vör Jaohren – üöwer’t Haor.
As jung ick daomaols göng, heel froh,
dao streek dört Haor mi auk mien Muor.

Nich Vaa, nich Moder bünd de mehr,
auk Bello kläfft nich mehr harüm.
Doch singt dat aolle Iemsewehr
noch immer met de lieke Stimm.

Un auk van’ Kerktaon lutt se noch
genau es fröher, use Klock.
Auk nu is se jüst wier antoch,
met Wucht de Schlag – un gar nich drock.

Et is, as reip se mi: komm… komm…
mit iähren ruhigen Klockenschlag.
Bedächtig kiek ick hauch, baoll’ fromm,
un hör mi säggen: „Ach, ach, ach…“

Ganz still is’t üm mien Öllernhuus.
Nich es mehr dampen döt de Uo’m.
Ick staoh daoför un doo nen Gruß
in Richtung Kerkhoff – un nao buob’n…

Wo fröher miene Weige stönn,
gaoht anner Lüe nu in un uut.
Off ick es schell? Nen Blick mi gönn?
Ick laot’ un denk, dat is nich gut.

Man kann de Tiet nich trügge dreihn.
Un doch föhl ick mi guet wier hier.
Wat doo ’k van binnen mi doch freun:
„Ick sin de wier! – Ick sin de wier!“