„Wenn einer eine Reise tut, so kann er was erzählen“, dat wüss vör Jaohren all Matthias Claudius (1730 – 1815); drüm nöhm he gern auk „Stock und Hut“ un göng lück uut. Nu ja, aower met Stock un Hoot kömms vandage jüst noch so dör en Stadtpark. Geiht et aower wüerklick up Reisen, dann kiek dao es bloß de Kuffers alle bi!

     Georg keek dao nich änners bi drin. Dat Reisen, dao harre he Praxis in. Moss denken, för Krone in Spelle verkoffte he Treckers bis wiet ächtern Ural. Dao bis all wat bi up en Patt. Drüm liäwede Georg mehrst uut en Kuffer. Kam he tüskendör  nao Huuse, göng et ruckzuck met siene Kuffers. Aolle Wäöske druut, friske drin. En paar Griffe män bloß un sienen Trolley wör wier reisefeddig. Heel änners, wenn et esl met siene Frau lossgöng. He konn bi de Russen biätter fief Treckers dör en Zoll kriegen, äs eenen Kuffer bi Hilde.

     Doch dütmaol soll et bloß för ne Wiäke maol wier nao Norderney. För Georg tellde so wat an sick gar nich. Off he sowiet all’s terechte härre, woll Hilde van em wietten. „Frau“, reip Georg iähr uut en Schlaopstuoben to, „ick söök bloß noch de Sunnenbrill, et kann forts lossgaohn!“ Herrje, de Sunnenbrill … Woför bruukte he auk in de Tundra ne Sunnenbrill? Män nu … Dao stönn Hilde auk all bi em an Bedde, vör den upgeklappten Kuffer. Also …

     Wat dat denn wäre? Se greep lück unlustig in de Wäöske. Hö? För ne Wiäke bloß de dree Unnerbuxen? Hä? Off he bi siene „Außentermine“ auk so smuddelig leip? Georg wünk stump aff. „Frau“, sagg he, he wüss wuohl, wat he dai. He dai sick unnerweggens doch nich in Unnerbuxen wiesen! Doch dao greep Hilde uut et Wäöskeschapp all ne Riege friske Unnerbuxen, veer Paar Söcke glieks demet bi. He slöög de Arms in de Höchte. Söcke härre man erst recht nich genoog, so Hilde. Georg brabbelde wat van guet Wiär un dat friske Luft de Fööte auk es guet dai … Doch dao harre Hilde auk noch siene griesen Flip-Flops in de Hande. Oh, se lachede gefäöhrlick grell up. Dao woll he doch wuohl nich met laupen, orre? Georg woll iähr schonend wat van „Pilzschutz“ för de Mauken (große Füße) begrieplick maaken, doch Hilde schüddelde sick de män so bi. Jesses! Man stelle sick vör, he stönn met so wat an de Fööte niäben iähr up den Hotelbalkon! Dao möss se sick ja schiämen bi! Oh je. Nu flöög de ineens auk noch so wat an Kosaken-Shirts met Striepen uut den Kuffer. Nein ach nein! So könn et doch nich lossgaohn! Se söhg et wuohl, se mössen erst es noch naidig inkaupen.

     Dat häbt se auk. Daobi häbt se sick glieks auk noch en nie Auto kofft.

Immer wier wat Schöns von hier:
De plattdüütsken Bööker von Otto Pötter