Heile, heile Hänsken,
et wäd wuohl es wier guet.
Sind köppsk auk männig Mensken,
et schiert wier up, wenn ‘t schuert.

Heile, heile, Heckemeck,
in hunnert Jaohrn is alles weg.

Könnt ick es bloß maol Herrgott sien,
so dirigierde ick
met ne Latüchte, mild de Schien,
de Sängers guet in‘ Blick.

Mi göng et mehr üm Harmonie,
mehr weeke Töne, Siälenklang;
auk Summen härr ick nix ümbi,
denn Brummen giff kien‘n schönen Klang.

Et is, as kehrden wi daobi
met fiene Bessens prick wat uut –
et söhg nich bloß wier uut es nie,
vull Köppsket göng dao auk bi druut.

Hattet tröck so uut de Welt,
möök Platz wiethen för lichten Sinn –
ohn dat de Lichtsinn twiärs sick stellt,
wör wissewuohl mehr Wonne drin.

So wör villicht nich alles weg
in hunnert Jaohren hier.
Et klüng wat nao, wat wiederdröch
un frisken Moot gäff, Mensk un Dier.

Heile, heile – ohne Schreck,
dat Schöne bliff,
dat is nich weg.