Et mäck mi grantig, aower auk naodenklick, wenn up Begräbnisse, achter’n Sarg her, de Lüe iähren Babbel nich haollen könnt. Eenfach maol stille sien, is dat gar dao all nich mehr müöglick? Üöwerhaupt, wat is dat för ne Art, bi den Dauden sienen lessten Gang üöwer ‚t Wiär to sabbeln? Wat sall dat? Nu ja, villicht sall dat üöwer ‚t eegene Unbehagen bi so wat weghelpen. Doch, ick meine, met ’n bettken Anstand göng dat auk änners. Wi bünd doch kiene Kinner mehr, de in‘ düüstern Keller bange bünd un dao met mall Getädder keggenan gaoht.

Man mott auk maol wat an sick rankuemmen laoten, woför faken de rechten Worde feihlet. Jüst dat geiht aower nich met Gebabbel. Eenfach maol stille sien. Villicht kann sick auk us dann es dat wiesen, wat de Kopp alleene nich guet terechte krich. Häbt us denn Hiärt un Siäle nich auk noch wat to säggen? Dao könn wi aower nich keggenan quasseln. Erst wenn et still is, könnt, deep van binnen her, so wat es „Ahnungen“ in us upstiegen, de üöwer ‚t Vernüll (Verstand, Ratio) gaoht. Un wi merket, dat et hierbi up „richtig“ orre „falsch“ gar nich ankömmt, vullmehr, off un wu wi daomit liäben könnt. Up wat huopen können helpet daobi allemaol biätter, es noch so klook Realistengepraot, wat meint, wi mööken us daobi bloß söwwst wat vörwies. Ick gleiw dat nich.

Ick gleiw, dat achter all’s wat is, wiet mehr noch stecket. Bruuket wi bloß stump usen Kopp dao alleene för, giff dat mehr Kopppiene äs Wohlgefallen. Use Liäben, well kann et denn all verdeffendeeren (erklären)? Wo kommet wi her un wo gaoh wi hen? Un well weet all, wu un wann wi wier gaohn mött‘? Eens aower könn wi alltiets: dat Beste druut maaken, wat is. Un dat kann sicher nich immer bloß Gebabbel sien …

To Advent hett et in nen schön Leed: „Auf, auf ihr Herzen, werdet licht.“ Dao is Verstand bi, auk wenn jüst van em debi kiene Rede is. Daoför is et mehr, äs bloß in‘ Kopp geiht. Denn all dat, wat nich van Hiärten kömmt, mäck us nich bloß bange, et „löchtet“ us auk nich in. Üm mehr to seihn bruukt et weder Brill noch klooke Waorde. Un üm mehr to hör’n, mott et eenfach maol stille sien. Dann ahn wi auk villichte, dat in männig Tröönkes Troost sitten kann, de us guet döt.

Ne Daudenkloppe (betende Sterbeschwester) sagg mi es maol: „Et sind de Liäbenden, de antlest de Dauden de Aogen todrücket. Män et sind de Dauden, de us Liäbenden de Aogen upmaaket…“

Well dat nich versteiht, de sall doch eenfach maol stille sien.