Nett Plattküern, dat is mehr äs schön.
Dat Hiärtken geiht wiet up debi.
Ganz anners äs so Wortgedröhn,
klingt et vertruulick, echt un frie.

Up Plattdüütsch nett sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still.
Man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.

Us Plattdüütsk is so warm, so riek;
doch kann man sick de auk an schüer’n.
Met jede Spraok steiht Platt sick liek,
wi könnt et gar genoog nich küern!

To Platt päss kiene graute Schnuut
un iä’mso weinig wild Gestüöhn.
Bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!

Nich bloß von dat wat fröher wör
vertellt wi gerne us so wat.
Auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso liek up Platt.

Gaoht Döönkes daobi dör de Runde,
dann lacht wi, dat de Heide wackelt.
Män geiht et auk es deep to Grunde,
wätt ernsthaft küert, nich lange fackelt.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher;
as gäff et hiemmelwärts nen Schub –
man will dann änners gar nix mehr.

 

Plattdeutsche Otto-Pötter-Bücher
– erschienen im Verlag Aschendorff Münster –
Immer etwas Schönes „von hier“

 

Un nu vull Pläseer bi et Kieken in de änern Menüs