Wat wi hier küert, dat hät wuohl Biss;
Bloß Kenner kennet echt fien Platt.
Drüm is us Praoten, so es ‘t is,
nich glieks för jedereene wat.

Us Plattdüütsch, dat is mehr äs schön,
dao schüert sick nich dat Hiärt bi wund.
Ganz anners äs so Wortgedröhn,
mäck‘t Plattdüütsch gar de Siäl gesund.

Knapp is Platt un doch so riek,
et hät de schönsten Wäört‘ för us.
Mit jede Spraok steiht Platt sick liek
un dat ohn Falsk un ohne Stuss.

Mit Platt lött lustig et sick ulken;
nich minner lött sick butt wat säggen.
Doch drägg dat Platt us auk up Wulken
un kann sick fien ümt Hiärtken leggen.

Et weiget us, wat dann so klingt.
Wi föhlt us licht, annommen, froh.
As wenn van wieden us wat winkt
un kaim ganz sachte up us to …

Oft schwingt wat nao, wat lange wör,
as woll et us maol wier wat säggen.
Echt fien geiht us daobi wat dör
un döt upt Nie de Siäle weegen.

Auk dat is Platt, naodenklick, sacht;
dann wätt et sinnig us tomoot,
as härren Engelkes wat bracht,
doch nich mit Flittkes, nä, to Foot.

So lött up Platt et sick auk beeden.
Dao kick Gott sicher nich bi Siet‘.
Denn wat wi doot in Worde kleeden,
mäck fien us för de höchst‘ Visit.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kömmt Plattdüütsch echt un fien deher;
as gäff et hiemmelwärts nen Schub,
man will dann änners gar nix mehr.

Plattdeutsche Otto-Pötter-Bücher
– erschienen im Verlag Aschendorff Münster –
Immer etwas Schönes „von hier„