Wenn Fraulüe sacht de Laute hört,
kuemmt se van Hiärten guet in Schwung.
Dann giff et weinig, wat noch stört –
nich maol gar mehr nen Sietensprung…
Autor: Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Abenteuer
Bi Abenteuer gau wi laupen,
de bünd us nich so ganz geheuer.
Denn mott man sick dat Glück gar kaupen,
so is de Abend doch män teuer.
Wunner
„Wunner, de ligget nich up de Straoten.
Wunner, de sall män Gott üöwerlaoten.“
So spröök Opa Gerd to sien Enkelkind,
denn in de Wunnertuut wör nix as Wind.
So ’n Biäden düch nich
Wat wi bi ‚t Biäden mehrst so willt,
is, dat sick usen Will’n erfüllt.
Nich den van Gott, denn dat wör klook.
All’s ann’re is män Monolog.
Nen sicheren Posten
Knipp hier ’n Schutzmann sien Ääsken es to,
is man in‘ Hiemmel daorüöwer mehrst froh.
So Postens vergaoht nu maol nie un nimmer;
denn auk Schutzengelkes bruuket man immer!
Bild: Dommuseum Salzburg