Bild: pixabay

Bild: pixabay

Eens is un bliff aktuell, dat Glück.
Fraog teihn Lüe nao Glück un du kriss teihn ünnerscheedlick Antworden. Jede för sick säch wat uut üöwer dat Glück. Wat aower is „dat Glück“? Jaja, gar nich so eenfach. Gaoh wi aower eenfach es van dat Wort uut, kömmt „Glück“ uut dat meddelhauchdüütske „gelucke“ – dat hett sovull es „locken“. Man mott sick also van dat Glück „anlocken“ laoten. Dann, ja dann…

„Dat mott nu aower nich glieks jedereene mitmaaken“, säch Bäänd. Gäff schließlick genoog Lüe, de wollen iähre Ruhe häm’n. So Verlockungen de wören nu maol längst nich immer guet för de Nerven. Nich ümsüss wör he denn auk Eenspänner (Junggeselle).

Un üöwerhaupt, Gelucke…? Kaim dao nich auk „Klucke“ van? Kick, so wören Verlockungen un Verlockungen auk sicher lange nich eens. Kluckte niämlicks so ne Klucke dao erst maol breet in‘ Nöst rüm, härr de Hahn nich mehr vull to melden. Dao könn he dann noch so flehend kraihen. Doch auk ümgekehrt wör nich all’s Locken glieks dat reinste Halleluja. Härren se doch nich bloß eenzig up den „Lockruf des Goldes“ hört, so nich weinig Fraulüe, dann können se vandage wuohl munterer drinkieken. Aower de Mann met sien Gold, de wör män so: „Na ja…“

So söhg dat uut, reckte Bäänd sick nu piel debi dör. Ach, ach, ach, wenn et met dat ganze Locken schier Glück wör, söhg et doch wuohl änners uut in de Welt, orre? Drüm soll ick de män nich so bi up de Pauke hauen.

Nu wuord et mi doch to bunt. Dai ick doch auk gar nich! Meinee, he soll doch nich immer glieks so minnachtig praoten. Et wör doch schließlick all in‘ Pardies met Adam un Eva anfangen. Un dann erst Curd Jürgens un de Bardot! Off he denn noch nix hört härre van den Film: „Und immer lockt das Weib…“ Dao könn he seihn, wu schön se wören, de Verlockungen. Un dat et nich bloß daobi bleef. Schöner dann noch düsse, nu ja, düsse sogenannten geschlechtlicken Freuden. Mann, Bäänd soll doch nich so dusselig doon. Leiwer soll he de sömms maol wat an doon. Gäff doch schließlick genoog Fraulüe up de Welt.

Doch dao harr ick all wier wat sächt. Glieks keek Bäänd heel hellig un sach: „Dat is et jä gerade! Mehr äs genoog giff et devan!“ Un dann tröck he aower wier nen Register… Oh jemine! Iäben weil et bi de guet 7 Millarden Menskenkinner mehr Fraulüe äs Mannslüe up Erden gäff, also glieks mehr äs dreeunhalw Millarden!, könn dat bi’n besten Willen auk nich guet gaohn met all dat Locken. Dao kaim bloß mehr Stress äs Glück bi haruut. He wünk aff un meinde, off ick denn gar nich upkläört wör. Ick lachte grell up: „Upgekläört? Sall mi wünnern, wat d u dao so von versteihs?“

„Mi is dat alle längst klaor“, nickoppede Bäänd. Et wör aower wuohl wat van‘ Stuork, to glöwen, et dai us glücken, bi all dat Locken nu eene to finnen, wuohl gemerkt, eene van de mehr äs dreeunhalw Millarden Fraulüe! Gäff denn auk nich wein’ge, de sochten un sochten mit achtzig noch immer. Oh, oh, oh, man denke dao jä bloß an de geschlechtlicken Freuden. Dann wör et aower Tiet! Denn man woll jä schließlick auk noch wat vanenanner häm’n! Drüm möss et dann nu auk up maol ganz flott gaohn. Also: Gau togriepen!

Doch nu kaim de Witz. Egaol, wat an Verlockung nu noch to kriegen wör, alle meinden, se härren Glück debi. Dao wünk Bäänd nu graut bi aff, denn dat könn doch nu bloß unwies Werks sien. Ach, ach, ach. Dat wör jä… Ja, wat wör dat üöwerhaupt? Nen Lottogewinn wör dao jä nix keggen! Doch auk söwwst dann hörde et jä nich up met de Verlockungen. Se kaimen nu maol alltiets so van alle Sieten her. Wat ’n unruhig Liäben! Härr ick et nich söwwst sächt? „Und immer lockt das Weib…“

Verdammi!! Genoog nu! Verlockungen hen, Verlockungen her, sall Bäänd doch laupen es he will, den aollen Kasper. Giff Momente, dao will auk icke miene Ruhe häm’n. Also, kien Wort nu mehr. Ick will de nix mehr van hören!

Bild: pixabay

Mit de Dage wasset dat Körn in de Wiäken,
un mit de Wiäken to Ähren för de Seise;
aower erst dör de Seise
wätt daoruut Braut un Speise.

Geiht dat den Kopp oft auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Mit de Dage riepet wi in de Jaohre,
un mit de Jaohren to Erntegaben för den Daut.
Aower erst dör den Daut
werdet wi richtig graut.

Geiht usen Kopp dat auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Bild: pixabay

Well denket dao all gerne an,
auk wi sind dran, mit Jan un Mann.
So, es van’ Baom dat Blatt föllt daal,
so geiht us dat hier alle maol.

För alle kümp de lesste Schritt;
eener nemmt den annern mit.
Dat use Liäben endlick is,
ja, dat is sicher, ganz gewiss.

Nich eener hier in use Runde
kennt Jaohr off Dag, orre de Stunde.
Un doch is et eenmaol sowiet –
för mi un di is et dann Tiet.

Auk för us is eenmaol Schluss;
eenmaol grient se auk üm us.
Eenmaol brennt dat ew’ge Lämpken
auk för us up Kösters Kämpken.

Un wat dann? – Well dat män wüss?
Up Erden schinnt et ungewiss.
Orre döt de Daut et klären –
un nemmt us mit in Hiemmelssphären?

Hier kieket wi män „unvollkommen“,
de „rechte Sicht“ is us noch nommen.
„Dann aber“ kenn wi ’t ganz un gar!
So mäck de Bibel us dat klar
(1. Kor 13, 9 – 12).

Well daovan nix nich wietten will,
de sie bi dat män leiwer still.
Wat he auk up de Riege krich,
biätter is dat sicher nich.

Un quiäl wi us auk noch so sehr,
bloß well dr glöff, vertruut up mehr.
Gott Dank singt se in männig Lieder:
Ächter ’n Horizont geiht ’t wieder …