Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Über Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Et is all lange Jaohren her, dao wör es maol ne Widdefrau (Witwe). De Kinner wören all graut. Mia aower wör noch in de besten Jaohre un woll nich länger gern alleen mehr sien. Se woll dao wuohl wat an doon, aower so eenfach is dat äs Frau jä nu maol nich.
Män wu dat Glück et woll, leip iähr dao doch es maol ’n ansehnlicken Mann üöwer’n Wech. Dao kreech se nu doch es maol wier lück Löchten bi in de Aogen. Et wör nen grauten Kerl van guet twee Meter. Stabil moss he auk wuohl sien, denn he föhrde säckewiese Veehfuor bi Raiffeisen. Immer wenn he nu drankam, smeet Mia em ’n Aoge to. Doch et schinn, he kreech dao nix van mit.
Verdorri, dat göng nu all Wiäken so. Un de Mann füng un füng nich Füer. Antlest dachte Mia sick: „Wenn et nich änners is, dann gaoh ick de iäben mit nao de Moder Gott’s hen. De sall mi wuohl helpen.“ Un dat dai de guede Widdefrau nu auk. Se woll aower üm Gott’s Willen nich, dat se dao wumüöglick noch mit unner de Lüe kam.
Also leip se immer glieks nao et Meddagiätten in de Kerk, wenn anner Lüe to’n Ünnerst (Mittags-ruhe) de Döppen (Augen) lück tokneepen. Dann stickte se vör de Moder Gott’s ne Kiäße an, göng in de Knei debie liggen un biäddede inbrünstig: „Oh Heilige Maria, ick bitte di, giff mi doch den Grauten. Du Immerwäh’nde Hölpe, giff mi doch den Grauten.“
Dage drup slawienerde stillke den Köster dör de Kerke un kreech van wieden Mia un iähr Flehen gewahr. Dao woll he nu es bi mitmaaken.
Den Dach drup verstoppte he sick achter dat Modergottsbeld un wochtede aff, bis Mia wier kam. Naodem se ’n Kiäßken anstickt harre, smeet se sick auk forts wier vör dat Modergottsbeld daale un biädede: „Oh Heilige Maria, ick bitte di, giff mi doch den Grauten. Du Immerwäh’nde Hölpe, giff mi doch den Grauten.“
„Den kriss aower nich, den kriss aower nich…“, snäbbelde met ne Piepskestimm den Köster trügge. Hä? Wat wör dat denn?! Also nein…
Schwuppdiwupp göng Mia dao nu ratz bi in de Höchte. Ganz kruus keek se up Marias Arm dat Jesuskindken an un schimpte: „Nu haoll du män dienen Bäbbel, du vörluute Blage! Laot leiwer diene Mama to Wort kuemmen, de kann in iähr Öller dao sicher biätter wat up säggen…“
Wenn
wi us nu to Ostern wier „Frohe Ostern“ wünschket, so is dat bloß wat, wenn
wi de auk „froh“ bi drinkieket. Aower kiek män, wu männigeene kick …
So es vandage noch vull Völker bange bünd
vör den „bösen Blick“, so göng man auk hier fröher Mensken uut den Weg, de
füünsch (abwertend, böswillig, ärgerlich) keeken. Sücke tröcken Mallör an. Doo
dat nich glieks lichtfeddig äs biegleiwsk (abergläubisch) aff. De Nagel is doch
auk up ’n Kopp troffen, wenn wi sägget: „Sage mir, mit wem du umgehst, so sag
ich dir, wer du bist“?
Et is nu maol nich egaol, mit wem un mit
wat wi us befasset. Up kuort orre lang is de Kopp vull devon. Un so kieket wi
denn auk. So flügg nen Knötterkopp den Ärger män so to. Ümgekehrt is dat bi
Frohnaturen nich änners, se krieget immer glieks Guets gewahr. Et bruuket kien
klooket Studeeren üm to merken, dat dat Simmeleeren in use Köppe sick in use
Aogen wieset. Un so wieset sick us de Welt denn auk so, wu un wohen wi so
kieket. Spitzfinnig uutdrückt is dat nix änners äs use „geistige
Freiheit“. Kick, pöss dat nu nich jüst wunnerbar to Ostern?
Well daobi aower glieks all wier affwinket
un sick leiwer ärgern will, de is tatsächlick nich mehr ganz richtig in‘ Kopp!
Sücke merket gar nich mehr, dat et auk änners göng. Un so kann all’s gar nich
schlecht genoog sien. Sücke kieket, dao möchs glieks bi laupen gaohn. Drüm sägg
ick auk: Ja, et giff en, düssen „bösen Blick“. Ick wahr mi de wiet von
aff. Un du? Kiek doch eenfach öfter es, wu du kicks … Dat is nich bloß wat
för Ostern.
Et dai us alle guet, mehr mit nen gueden
Blick üm us to kieken. Dat wiesede us glieks, off wi auk Aogen för dat Guede
häbet orre nich. Menschenskind, et feihlt doch nich an Guets! Auk nich an guede
Mensken. So is alltiets von all’m genoog dao, üm froh drintokieken. Daien wi
alle dao es wat an, söhg et in de wiede Welt auk allemaol biätter uut.
Wör dat nu nich
jüst es wat to Ostern? Also: Frohe Ostern!
Un dann män schön immer wieder so mit den
gueden Blick.
Uut ’n Huuse röpp et mi to: „To, komm harin, dat Tweeuhrsköppken (Mittagskaffee) is glieks feddig!“ Un glieks daonao de Fraoge: „Is dat för dat Buutensitten nich noch wuohl wat to kaolt?“ Ick roop trügge: „Nää! Hier, Südsiet, lött et sick guet duer’n (hier kann man es gut aushalten)! Män langsam an mit den Koffie!“ Ja: Fröhjaohr lich in de Lucht. Wat schön nu wier, hier buuten. Ick sitt up de Huusbank un aal mi in de erste mollige Meddagssönn. Un doch schütt up maol noch de Wind met ne Böe üm de Ecke un lött för nen Moment de Waaterfützen bibbern. Glieksdrup dreiht he aower giennsiet wier aff. Dat is nich mehr vull mit em. De Sönne lött em nich mehr gewähren, se kann et nu all ümso biätter. Löchtend speigelt se sick in de Waaterfützen, so dat in Nullkommanix dat Lecht dao män so ruutglitzert. Dat will sick nen Kiewitt es genauer bekieken. He is nieschierig an den Waaterpool daale gaohn. Dao steiht he nu, kick üm sick, bekick sick geck in den Waaterspeigel un röpp sien eegen Namen, as woll he säggen: „Ja is dat denn de Müöglichkeit? Genau dat bin ick!“ Wat häff he ’n Spass. He wüpket hen un her. Kien Wunner, denn: Fröhjaohr lich in de Lucht. Nich minner munter gaoht et de Fiäken in’ Swienekoben an. Se rengstert (rennen und springen) hen un her, slaot’ Haken un quiekt et för Freude män so uut. Met bloß een Aoge kick Bello sick dat Gejüchter an. De Rüer lich ganz still in de Meddagssönn niäben sien Schott un döset för sick hen. De Kopp lich platt up de Vörnepooten. Bloß bi dat undöchtig Swienegequietske bequemt he sick, een Aoge es an dat Spitakel to waogen. Doch dao föllt et auk all sacht wier to. He weidet sick leiwer an de warme Sönn, statt an de unwiese Schwienerie. Män nu lött auk he män so iäben so’ n eentrötig Gnuoren van sick hören, as woll he säggen: „Schwieget still. Et is doch nu sooo schön hier.“ Dao bünd beide Aogen auk all wier to – un he draimt vör sick hen. Ganz still is et up maol. Auk ick kiek met halwe Döppen so iäben hauch in de Weltgeschicht un draim för mi hen. Daobi kiek ick in den weltenwieden Hiemmel, noch ohne Kläör (Farbe), so blank es Waater, un doch all met so ’n iäben fien Blau. Lecht un Sönne luert. Ja: Fröhjaohr lich in de Lucht. Deep haal ick Aom. Et rück gesund, lück kruutig-bitter. Dat mäck dao vörn de Hollerbusk (Holunderbusch). De Meddagssönn geiht all derbe an em ran. Se will wuohl siene dummendicken Knoppen knappen. Dat mäck den kruutigen Ruuk. Wat ’n Aroma! Treck dat de Vüögelkes an? Se piepket un singet un wüpket un springet munter in de Birke harüm – vörne dao an’ Grabenrand. Et is, as woll de Baom met siene swatt-fienen Pietskentööge noch vörsichtig wat van’ Wind fangen. Män dao is nich mehr vull to fangen. Nä. De scharpe Wind häff uutdennt; denn: Fröhjaohr lich in de Lucht. Uut ’n Huuse röpp et mi wier to: „Wo bliffs?! De Koffie wochtet!“ Ick reck mi piel dör un staoh up, up de Birke hento. Uut ne Borkenwunde quillt nen Druoppen. De glitzert in nen Sönnenstrahl. Ick tippe vörsichtig mit ’n Finger dran un licke devon… Et schmeck nao Fröhjaohr. Et düch mi, dat schmeck nu gar biätter äs Koffie. Ja, so is dat. Schön so, denn: Fröhjaohr lich in de Lucht.
