Autor: Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Allet wät guet
Manchs is dat Liäben wahn schwuor to verstaohn,
dao moss dienen Patt ganz alleene hier gaohn.
Du fröchs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?
De Fraoge, se quiält di met wahne Kopppien.
Un doch helpt de Fraoge alleen daobi nix.
Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.
Du moss dao män dör, off du wills orre nich,
Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.
Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,
bit Wasken wät immer dat Fell nu maol natt.
Doch bis du wier rein, un nich eene mehr murrt,
kanns blitzblank froh säggen: „Allet wät guet.“
Schick et in de Tiet
Nach Zeilen von Theodor Fontane (1819 – 1898)
Schinnt di maol wier wat unerhört,
bis deep uut Hiärten du empört,
kröpp di nich up un laot den Striet,
schick et män leiwer in de Tiet.
An’ ersten Dag schimps met di sömms.
De twedde häff all wat Gewönnts.
An’ deerden Dag is ’t üöwerstaohn.
Nu kann et sachtwech wiedergaohn.
Von Belang is ’t bloß för Stunden;
kuort drup all is ’t üöwerwunden.
Mit Ärger geiht et bloß deniäben;
doch met de Tiet geiht’ guet in’ Liäben.
Graffkrüüß
De Baom wäss längst all, Gott weet wo,
wieldat (während) vor Liäben du so springs.
He wäss för di all up di to,
bis dat he föllt, blindlings.
Mit Biel un Saage krigg he ‚t dann,
dat et barbarske män so kracht;
von Baomwämser bis Timmermann
begaoht se em nu, gar nich sacht.
Antlest bliff glattet Holt von em,
gewienert un poliert;
as Sarg off Krüüß, ja, je nachdem,
wat dienen Daut so ziert.
Un sind et män twee Lättkes bloß,
as Krüüß mit dienen Namen,
so gaoht nu Baom un du getrost.
tohaup antlest mit „Amen“.
Psalm 130
Uut deepe Naut roop ick to di
Text und Melodie: Martin Luther (1524)
Plattdeutscher Text: Otto Pötter (2020)
Uut deepe Naut roop ick to di,
mein Gott, hör miene Stimm!
Dreih mi dien Ohr to,
vernemm mien Flehen.
O Gott, wüörds du up us Fehl un Tadel kieken,
well könn dann noch vör di bestaohn?
Doch dien Hiärt is grötter,
bi di is Vergewung,
so dat wi nich kaduck,
sönnern in Freud un Ehrfurcht
to di upkieken könnt.
Ick huop denn auk alltiets, Gott, up di,
miene Siäl is vul Verlangen nao di.
Vull Toversicht wochtet miene Siäl
up dien Licht un diene Wäörmte,
mehr äs den Nachtwächter up den Muorgen.
Ja, mehr äs den Nachtwächter up den Muorgen
soll Israel, un wi mit debi, huopen up Gott.
Denn bi em is all’s to finnen,
wat wi süss nich finnet,
Erlösung, Gelingen un Heil.
Gott alleen mäck us frie von use Sünden.