Bild: pixabay

Wu dat hier auk wuohl es kann, wollen se es wat Besönners maaken. Holtkempers Jopp harre niämlick in Bayern Gefallen ant Flößen funnen. Nich ümsüss. Sien Hoff lag bi Greffen längs de Iem-se. Un dao, jüst dicht bi, lagerden veer wööste Böökenstämm, de he an sick Büchters Buer in Telligt (Telgte), dao änner Siete Iemse (Ems), verspruoken harre.

Doch, kenns jä wuohl, se harren dao auk all öfters üöwer küert, mehr aower auk nich. Denn söwwst met Treckers is dat met so Stammends ne heele Ambrasch. Nu aower wollen se dao es en Beliäfnis uut maaken. Waorüm nich auk up de Iemse es maol flössern? Gesäggt, gedoon.

As et sowiet was, harren se met de Flößerie dao up de Iämse auk alle Hande vull to doon. (Ems) Et göng de män wat sperrig mit, mit de Böökenstämm. Gar nich so eenfach, auk dat Floß noch debi schön in Stüer to haollen. Aower se harren sogar Saagen debi, wenn et villicht änners nich mehr göng. Man weet ja nich, wat de alle so bi passeeren kann. Oh ja, dao harren se sick nu wat bi vör-nommen!

Wu dat Spiell dao nu so woll, kam iähr bi Warendüörp all ne Motoryacht in de Mööte (kam ihnen entgegen). Dä! Hen un her un her un hen, nu satten se de met in de Bredullje. Dao reip den Kaptain van de Motoryacht, well wuohl en babbeligen Berliner was: „Da habt er euch nu aba wat uffjepu-ckelt! Nu man dalli! Männekes, ick sach nur eens: Nich kieken, säjen! Säjen, säjen, säjen! Herr-schaften, Stämme kürzen, dann flutscht et wieda!“

Holtkemper un Büchter wassen deftige Emsköppe, de sick so nich gern wat säggen lööten. Also lichtete Büchter up dat Floß siene Kippe (lüftete seine Schlägermütze), klaihde sick achtert Ohr un bölkte terügge: „Dat geiht nich! Ji mött‘ terügge!! Uut de Stämme willt se niämlicks för de Berliner Grautsnuuten Mundharmonikas maaken!“

Alle Jaohre wier krich man vör Wiehnachen in so Kerkenkonzerte noch wuohl schön wat to hören. Wat dao ansüss in de Kauphüser alle so üm „Heidschi-Bumbeidschi“ bi rümdudelt, kümp dao nich mit. „White Christmas“ orre den „Winter in Canada“ schafft dat auk nich. Wu änners aower glieks, wenn et sachte villicht so klinget: „Joseph, lieber Joseph mein …“. Un wu schön fierlick erst, wenn se düssen Bach siene Wiehnachskantate „Wachet auf, ruft uns die Stimme“ anstimmet. Dann moss es kieken. Mi schinnt et gar, dat richte up. Un wat so ganz apart Lustervolk is, dat krich de Glanz bi in de Aogen.    

     Jopp un Sefa wollen sick nu vör Wiehnachen auk es wat an fierlick Kerkenmusik gönnen. Nu ja, dat gong mehr so van Sefa uut. Man kann et ruhig säggen, an sick giff Jopp nich vull up klooke Musik. Doch wenn et sien mott, geiht he wuohl maol mit. Hauptsaake Sefa is de guet bi tofriär.

     Dütmaol aower gefööl em „Joseph, lieber Joseph mein“ fört Erste an sick all recht guet. Et schinn, de Musikers konnen et wuohl. Se strengten sick flietig debi an. Män bi all dat Gefiedel naodem klappten Jopp män doch immer wier aff un an de Döppen debi to. Dat et mit em aower nich heelmaol in‘ Ssieggenhiemmel (Träume, Bewusstlosigkeit) göng, daoför sorgte dann de Chor met „Wachet auf“. Daobi stott’e em nu auk noch Sefa in de Siete un flisterde: „Mann … Ick gleiw, dat is Bach.“

     Nu wör auk Jopp wier hellwacke. He bleef aower ganz ruhig un lööt sick nix anmerken. Jopp keek stump liekuut un nuschelde: „Frau, ganz ruhig. Wochte, bis he sick villicht es ümdreiht, dann kanns jä immer noch seihn, off he dat wüerklick is.“

Schlienkamps Erich konn nich ohne Rüern’s (Hunde). Ohne en Köter bi sick föhlde de Mann sick äs halwen Kerl. He göng de an leiwsten noch mit in de Kerke. Dat wäre för Erich an sick auk kien Problem, denn siene Hunde pareerden wuohl. Dao harr he immer guet Kommando üöwer. Erich sagg so: „De Mann mäck den Hund, nich de Hund den Mann.“ Jaja, so kanns met Diers noch wuohl laupen. Se mött‘ wietten, well de Baas is. Dann is de auk noch so wat es Anstand drintokriegen. Erich füng dao auk glieks bitieten mit an. Bi de Welpen all!

     Nu was et mit en nie’en Welpen maol wier sowiet. Erich wüss genau, wo he en guet Dier kriegen konn. Den Presbyter von Jemgum harre wiethen de besten Terrier. Daoför föhrde Erich gern maol nao Ostfriesland. Dao wüss he, wat he kreeg. Auk wenn Erich kathoolsk wör, kreeg he van den Presbyter wuohl en Welpen, denn van Grund up wör Erich jä nich minner ne gläubige Menskensiäl. So wuorden de beiden sick denn auk gau handelseenig. Un schon göng et met den jungen Welpen wier Richtung Heimat terügge.

     Hier in Nienkiärken füng för dat Dierken glieks de Grundausbildung an. Dao leit Erich nix up kommen. Oh ja, wat is de nich so alle an to doon, eher dat man sick met de Rüerns auk guet seihn laoten kann. Nich dat de Lüe naoher noch küert. Stramm an de Liene, göng he met dat Dierken nu auk all de erste Runde dört Düörp. Dao kamen se de Düörpschlachterie Evers längs. Godorri, wat göng et den Kläffert an! De Lüe sprüngen män so debi to Sieten. Dat Bellen woll kien Ende nemmen. Jesses, dat göng Erich to wiet. So nich! Se wören sließlick in Nienkiärken un nich in Ostfriesland!  

     He tröck den kiebigen Kläffert vör de Schlachterie energisk to sick, keek dat Dierken streng an, möök Dududu un sagg: „Nix, nix, nix! Ick gönn di jä alles, aower dat du dat weeß, vandage is Friedag!“