Bild: pixabay

Stillfriedag is för alle maol,
off wiet noch hen orre gar baolll …
Dat use Liäben endlick is,
ja, dat is sicher, ganz gewiss.

Nich eener hier in use Runde
kennt Jaohr off Dag, orre de Stunde.
Un doch is et eenmaol sowiet,
för mi un di is et dann Tiet.

Wat nu? Wat dann? Well dat män wüss?
De Welt lött us in‘ Ungewiss.
Doch statt Finale un Mallör
spriäkt Christen hierbi änners dör.

Hier kieket wi män „unvollkommen“,
de „rechte Sicht“ is us noch nommen.
Dann aower kenn wi ’t ganz un gar,
so mäck de Bibel us dat klar (1. Kor 13, 9-12).

Well daovan nix nich wietten will,
de schwieg bi dat män leiwer still.
Wat he auk up de Riege krich,
biätter is dat sicher nich.

Un quiäl wi us auk noch so sehr,
bloß well dr glöff, vertruut up mehr.
Gott Dank singt se in männig Lieder:
Ächter ’n Horizont geiht’ wieder …

Wi Christen bruuket kien Begaosken,
wi gleiwt an mehr, drüm fier wi Paosken!

Plattdeutsche Pötter-Bücher
aus dem Aschendorff-Verlag Münster:
Immer wat Besönners – bi elken Anlaot

Bild: pixabay

Fröher konn man in de Wertshüüser noch wuohl schön „anschriewen“ laoten. Manchs moss de gar en graut Book för her. Doch an sick göng dat met et Betahlen so eenmaol de Wiäk wuohl. Mehrst friedags, wenn et Löhnung gaff. Dann keek de Weert int Book un dann flöög em dat Geld uut de Lohntutens män so to. Et gaff aower auk so Söffels (Trinker), de leiten et slören un mööken faken Ärger bi de Betahlerie. Dann moss bi dat Remmidemmi manchs gar noch ne Riäkenmaschin debi her orre et gaff „Hausverbot“, wenn de Kröger (Wirt) derup sitten bleef. Män nich immer alle eenfach, wenn et an de Knippen (Geldbörsen) geiht.

     Nu was de in de Marktschänke aower en nee’en Pächter drup. För so wat wör et an sick noch en jungen Kerl. Doch et schinn, he möök sick guet. Bloß dat met dat Anschriewen, dat woll he nich mehr. Dao möök he en End van. He meinde, dat pöss nich mehr recht in de moderne Tiet. Herrjeh, nu all wier so nee Marotten. Jopp pöss dat niemodske Gedoo ganz un gar nich!  As he dao bi sien Gedeck up en Hocker an de Theke satt, woll he dat met den nee’en Kröger auk glieks es in Ruh beküeren. Wat an de Pöste to setten (anschreiben lassen) wäre jä nich so, dat man de nich bi Betahlen dai. Dat doch nich! Ah wat. Doch Dag för Dag immer so klein-klein, wäre dat nich Fimmelanterie? Dat wäre eenmaol de Wiäk för beide doch wiet praktisker.

     Doch nä. Nänä. Nix to maaken bi den nee’en Weert. De winkte graut aff debi. He woll sick de auk erst gar kien Book för nemmen. Nu ja, dann nich, dacht Jopp sick – un bestellde sick noch eenen. Dann ruttkede he den Hocker so van sick, greep nao sienen Pett (Mütze) un möök Anstalten to gaohn. Doch vörher sach he nu met Bedacht den Weert noch to: „So. Dann seih nu män to, dat du et alle schön in en Kopp behälls. Aower nu ja, büs jä noch wuohl jung …“

     Also dann: Hendoon

Bild: pixabay

Henwollt harren se dao eenlicks nich, Grete un Bäänd. Bi so Aollenkaffees puchet sick de Omas un Opas jä doch bloß alle keegensieitig wat terechte, wu jung se sick noch föhlden un wu fix se et alle noch könnden. Aower de Runzeln leiten sick män nich wegpudern. Un bi de ollen Kerls lüllde et manchs män so uut en Baort. Et is nu maol nich to verkennen: „Wenn die Zeit wohl ist gekommen, hält auch nichts sie dann noch auf.“ Drüm konnen Grete un Bäänd Kaffeedrinken iämso guet inhuuse, oh-ne sick de auk noch bi wiesen to mössen.

Doch dütmaol woll Pastor Schmees an düssen Naomeddag int Pfarrheim siene schönsten Fotos präsenteern. Thema: Von den Wellen zu den Gipfeln. Den Geistlicken knipste nu maol för sien Liäben gern. Bi em kam nao et Krüüß glieks den Fotoappraot. Daomet was he all vull rundkommen. Drüm schinn et nu es interessanten Naomeddag to werden.

Jaja, un so mööken auk Bäänd un Grete sick maol wier up en Patt dehen. Guet so, denn wat harre de Mann nich auk all all’s so seihn! Bäänd wüss dao wuohl wat up to säggen: „Feihlt et den Mann an ne nette Frau, mott he män ännerswo an Afflenkung wat sööken.“ Mann, he soll sick met so wat doch trüggehaollen, flisterde Grete. Nich dat de Lüe et noch hörden! De Saol was immerhin rappelvull. Dao könn sick eenen licht wat upschnappen. Hä nä, Grete moss doch nu immer schön up-passen, dat et met Bäänd de nich dörgöng. Nu ja. As et an en End was met de Belderkiekerie, applodeerden se sick Blaosen in de Hande. Bäänd trummelde gar up en Disk debi rüm.

Glieks rutskeden de Stöhl män so hen un her, dat Geschirr klapperde, Kaffee dampde un junge Deerns leipen met Appelkooken. Et wör män een Gewusel. Bäänd wör dat tovull. He schööf sienen Stohl up de Sieten un göng nao en Kloo hen.

Oh, wat wör dat? Niäben de Düörn in de Ecke stönn noch dat graute Gestell fört Kaspertheoter. Bäänd merkte, dat se em naokeeken. Dao sollen se sick nu aower es wünnern! Timpen un Wogen harren se jä noog nu seihn. Drüm tratt he achter den Kasten, stöck den Kopp dör den Vörhang, möök den Kasper, süng luuthals „Tri-Tra-Trullala“ un fröög geck: „Naaa?! Seid ihr auch alle da?“

Jö! Dat schinn jä noch spassig to werden! Alle Omas un Opas quäkten: „Jaaaa!“„Schön, schön“, sää Bäänd, „aower nich mehr lange!“ Sodann tröck he dat Gardienken to un dreihde upt Hüüsken an.

Otto Pötter: Liekuut, liekan – Aschentorff-Verlag Münster

Bild: pixabay

Se könnt säggen, wat se willt, aower met de Jaohren is et nich mehr so, es et maol wör. De Lack is draff. Dat kreeg auk Kösters Karl gewahr. Bis an de Siemssig was he de noch wuohl guet bi dörkuom-men, aower nu göng et doch wat quackelig met siene Gesundheit. Manchs moss he all staohnbliewen to puußen, wenn he män bloß en bettken met en Bessen togange wör. Ännermaol smeet sick alleen dat Wiär all schwuor bi em up de Buorst. So göng dat wesselwiese bi em.

Sien Frau meinde, et wäre mehr äs Tiet, dat he de maol wier mit nao en Dokter göng. Thea konn dat guet säggen. Thea feihlde so guet es nix. Aower so is dat, wenn Kerls sick in de Jubeljaohren jun-ge Wichter to Frau nemmet, dann bliewet se de faken (oft) an en End bi hangen. Doch wat maaken? Karl nu denn auk hen dao, nao düssen Dokter Sounso. De was män noch nie, aower wat man de so von hörde, wör et „ein Arzt auf der Höhe der Zeit“.

Karl schinn auk glieks, dat den Medikus wuohl wüss, wat he dai. Et was niämlicks in de 1960-er Jaohren, dao harren se et jüst met de niemodsken Herzschrittmaakers. „Un düssen lütken Hilfsmotor sall mi helpen?“, wünnerde Karl sick? Oh ja, nickoppede den gelehrten Dokter. Wenn sien Hiärt et maol nich mehr so recht dai, üöwernamm stantepee dat Ding un tickerde loss. Dä! Et wäre ne heelmaol niemodske Medezintechnik, jüst pässig för dat „Beschwerdebild“, mit dat Karl leip. Met so ’n Ding aower könn he et allemaol biätter wier uuthaollen. Villicht dat he sick dat es in Ruh met sien Frau bespröök, „bevor wir im Spital den kleinen operativen Eingriff vornehmen“.

Nu ja. Giff schöner Werks, aower … Aower wenn et nich änners is … Käthe meinde, me höss dao villicht nu män dör. „Frau“, sää Karl un böhg sick dör, „dann pack mi nu män all füste (sogleich) mienen besten Schlaopanzug in.“ He woll sick vörher bloß noch iäben raseern. Dann göng he auk all loss.

In dat Spital, wo den klooken Dokter fuhrwerkte, nöhmen se sick Karl auk glieks flietig vör. Se unner-sochten em gründlick un eher dat et mit em in en OP göng, harr he all wat an Spritzen binnen. Doch eher dat et dao mit em nu lossgaohn soll, konn Karl soiäben den Dokter noch säggen: „Un wenn dat … wenn dat hier nu es nich klappet, dann, Dokter, dann … niähmt se mi üm Gott’s Willen … den Ticktack wier druut. Denn dann … will ick män doch miene Ruhe häm’n.“

Bild: pixabay

Et sall nu auk all wier anfangen met de Musterungen för den Barras. As Rheine noch Garnisions-stadt wör, mööken de jungen Suldaoden hier erst es met Gesang „en Zug dör de Gemeinde“, eher dat se in Uniform leipen un süngen: „Vor der Kaserne, hinter’m großen Tor …“ Wecke wollen dao dann gar nich wier weg. Dat mööken wuohl auk wat Sternkes an de Litzen. Se bleewen dao dann äs „Twölfenner“ (12 Jahre Dienstverpflichtung nach dem Grundwehrdienst mit anschließender Sicher-heitsverwahrung im öffentlichen Dienst). Dat bruukte aower wier ne Extramusterung, wo et wat strenger togöng.

Hannes harr sick auk meldet. Em göng et mehr so üm de Sterns, äs Gala gar an de Uniform up de Litzen! Wo könn man met all sien Verlangen süss denn noch so propper laupen? Daobi woll Hannes gern nao de Marine. As Fähnerich zur See met „Heimat, deine Sterne“ schön wiet üm de Welt. Bi Sönne van Wellen un Wogen getragen un in Düüstern derüöwer den Grauten Wagen. Wo süss giff et dat noch?

Doch et stönn dao met den Oberstabsarzt noch de Twölwerinspektion vör. Bi düsse Extramuste-rung wör et met Hooßen alleene nich gedaon. Glieks fröög den Oberstabsarzt Hannes auk lück strankiel (streng): „Sie sind Schütze, nicht wahr?“ „Nää, nein“, anterde Hannes, „ich bin Zwilling.“ Godorri. Den Sani wünk verdreitlick aff un grantelde: „Hö? Was reden Sie da? Ihr Bruder interessiert mich doch gar nicht!“ Hannes wünnerde sick: „Herr Dokter, also, nich wahr, ich hab auch gar keinen Bruder. Nur eine Schwester. Un die is Jungfrau.“ Oh weh! Heel wahn slöög den Dokter beide Arms in de Höchte.Dann aower keek he Hannes lück wunnerlick so van de Siet uut an un spröök düütlick: „Soso. Na schön. Schön denn auch wohl für ihre Schwester.“ „Oh ja“, nickoppede Hannes, dat könn man wuohl säggen. He gaff aowwer noch eenen drup: „Sie hat auch schon Zwillinge geboren!“

Dat wör den Wittkiddel nu tovull. He haude up en Disk un reip: „Gott im Himmel! Das ist hier ja heute zum Wahnsinnigwerden! Und Sie wollen nun auch noch für zwölf Jahre zur Marine?!“ „Ger-ne“, spröök Hannes; he gaff aower to, „ich weiß, ich weiß, da wäre Wassermann oder Fisch sicher besser. Aber es kann ja nu mal keiner aus seiner Haut. Und als Zwilling …“ Doch da slöög auk all de Herr Oberstabsarzt langhen vörnüöwer up en Disk un stüöhnde bedenklick vör sick hen. Et schinn, de Medikus bruukte nu söwwst en Dokter.

Wu dat uutgaohn is? Nu ja, met de Marine is dat Hannes nich glücket. Daoför is he as Twölfen-ner bi de Sandhasen (Artillerie) lannet. Dao könnt se ja noch wuohl all‘s so bruuken. Met de Tiet häff Hannes sick dao aower ganz guet maaket. Met dree Sterns up de Litzen is he gar Hauptmann wu-orden. An sick kien Wunner, denn sienen Aszendenten tofolge (jaja, den giff et ja auk noch!) stöck de Stier bi em manchs dör. Un wat so rechte Bullen sind, de könnt de jä auk wuohl wat van.

Jaja, so is dat alle. Giff nix, wat et nich giff.

Usw.