Bild: pixabay

Doo wat’e kanns

Wat guet du kanns, dat maak –
dat ann’re doch, dat laot gewähren.
Sie, wat du döss, ganz bi de Saak;
ansüss kömms knötterig noch an‘ Stiärwen
un häs nix nich to veriärwen.

Wunnertuten

„Wunner ligget nich up de Straoten.
Wunner sall man Gott üöwerlaoten.“
Dat mennde de Olle to sien Kind;
denn in Wunnertuten wär nix as Wind.

Verkehrsordnung

Geiht flink et manchs so hen un her,
säch man daoto wuohl auk Verkehr.
Doch giff et iämso Regionen,
dat sind verkehrsberuhigte Zonen!

Könnig un Buer

„Adel is auk nich mehr dat, wat‘e maol wör!“,
lööt wahn de Buer sien Organ erschallen.
Dao is em tüsken twee Buern, so ’n Mallör,
de Könnig uut de Karten ruutfallen.

Abenteuer

En Abenteuer lich us nich,
dat is us nich so ganz geheuer.
Wenn man auk wat to belewen krich,
so is de Abend doch män teuer.

Minnesänger

Wenn Fraulüe sacht de Laute hört,
kommt se von Hiärten wuohl in Schwung.
Dann giff et weinig, wat noch stört –
nich gar maol mehr en Sietensprung …

Verduftet

„Ewig düssen Messgestank,
Heini, ick säch di, de mäck mi noch krank!“
Dao pafümierde sick de Frau upt Kloo –
un verduftede dann män eenfach so.

Reinlick

Wat Fraulüe de sind mehr äs reinlick!
Dat is nich selten oft all peinlick.
Se haalt den Bessen gar in de Nacht,
wenn he blooß es maol dreckig lacht.

Et geiht nix üöwer de Gesundheit

Gesund wär dat Suure un nich dat Sööte,
meinde Natz nao derben Schluckup.
Et göng auk nix üöwer warme Fööte,
dao sett‘e he den Hoot sick up …

Ne Bloome för Vegetarier’s

Jüst Vegetarier’s sind de ächterher,
ächter en schönet, frisket Glas Beer;
weil dao niämlicks in duftend Witt
ne eenmaol fiene Bloome up sitt!

Iätterie

Well tellt un mett, wat he so ett,
de kick mehrst kruus, lück streng un hager.
Well gerne ett, de kick auk nett –
un schitt sick dann wier mager.

Komisch

Wat man so mitkrich, is manchs komisch.
Wenn eener praohlt, he wör katholisch
un buobendrup neuapostolisch,
so is he wuohl auk alkoholisch.

Dat Teeken van Klookheit

Nen Klüngeljan spröök es düt Wort:
„En Teeken von Klookheit is de Baort.“
Drup reip den Herdenjan: „Wat ’n Spook,
dann is de Zeegenbuck jä auk all klook!“

Viell Wind üm Nix

Et wäd mi manges heel binaut,
bi männig Lüe, so stolt un graut.
Se glänzet es nen Wiehnachtsbaom,
doch iähre Wuordeln häbt se lao´’n.

Bild: pixabay

Ji Wolken buoben, kiekt nich bloß,
laot‘ daale ju, dat wier wat heilt!
Hatt is de Grund un bruun dat Moos;
dat Laof, et resselt, Riägen feihlt.

Doch schonet us mit Unnerwiär,
dat wi debi nich glieks versuupet.
Et geiht ja oft all so deher,
dat jäh man sick mit Angst verkruupet.

Et is de Quittung för nen Wahn,
de Rücksicht nich, noch Demoot kennt.
Wenn wi so wiedermaakt, ohn Scham,
sind wi et, de int Unglück rennt.

Et helpet nich, to kieken bloß,
wu gar de Meere nu all stieget.
Dat Klima mäck de Lienen los,
wäd Tiet, dat wi de Kurve krieget!

Bild: pixabay

„Wenn einer eine Reise tut, so kann er was erzählen“, dat wüss vör Jaohren all Matthias Claudius (1730 – 1815); drüm nöhm he gern auk „Stock und Hut“ un göng lück uut. Nu ja, aower met Stock un Hoot kömms vandage jüst noch so dör en Stadtpark. Geiht et aower wüerklick up Reisen, dann kiek dao es bloß de Kuffers alle bi!

     Georg keek dao nich änners bi drin. Dat Reisen, dao harre he Praxis in. Moss denken, för Krone in Spelle verkoffte he Treckers bis wiet ächtern Ural. Dao bis all wat bi up en Patt. Drüm liäwede Georg mehrst uut en Kuffer. Kam he tüskendör  nao Huuse, göng et ruckzuck met siene Kuffers. Aolle Wäöske druut, friske drin. En paar Griffe män bloß un sienen Trolley wör wier reisefeddig. Heel änners, wenn et esl met siene Frau lossgöng. He konn bi de Russen biätter fief Treckers dör en Zoll kriegen, äs eenen Kuffer bi Hilde.

     Doch dütmaol soll et bloß för ne Wiäke maol wier nao Norderney. För Georg tellde so wat an sick gar nich. Off he sowiet all’s terechte härre, woll Hilde van em wietten. „Frau“, reip Georg iähr uut en Schlaopstuoben to, „ick söök bloß noch de Sunnenbrill, et kann forts lossgaohn!“ Herrje, de Sunnenbrill … Woför bruukte he auk in de Tundra ne Sunnenbrill? Män nu … Dao stönn Hilde auk all bi em an Bedde, vör den upgeklappten Kuffer. Also …

     Wat dat denn wäre? Se greep lück unlustig in de Wäöske. Hö? För ne Wiäke bloß de dree Unnerbuxen? Hä? Off he bi siene „Außentermine“ auk so smuddelig leip? Georg wünk stump aff. „Frau“, sagg he, he wüss wuohl, wat he dai. He dai sick unnerweggens doch nich in Unnerbuxen wiesen! Doch dao greep Hilde uut et Wäöskeschapp all ne Riege friske Unnerbuxen, veer Paar Söcke glieks demet bi. He slöög de Arms in de Höchte. Söcke härre man erst recht nich genoog, so Hilde. Georg brabbelde wat van guet Wiär un dat friske Luft de Fööte auk es guet dai … Doch dao harre Hilde auk noch siene griesen Flip-Flops in de Hande. Oh, se lachede gefäöhrlick grell up. Dao woll he doch wuohl nich met laupen, orre? Georg woll iähr schonend wat van „Pilzschutz“ för de Mauken (große Füße) begrieplick maaken, doch Hilde schüddelde sick de män so bi. Jesses! Man stelle sick vör, he stönn met so wat an de Fööte niäben iähr up den Hotelbalkon! Dao möss se sick ja schiämen bi! Oh je. Nu flöög de ineens auk noch so wat an Kosaken-Shirts met Striepen uut den Kuffer. Nein ach nein! So könn et doch nich lossgaohn! Se söhg et wuohl, se mössen erst es noch naidig inkaupen.

     Dat häbt se auk. Daobi häbt se sick glieks auk noch en nie Auto kofft.

Immer wier wat Schöns von hier:
De plattdüütsken Bööker von Otto Pötter

Bild: pixabay

Van Medde Oktober bis Medde November häbet et de Vüögels hier drock. Et is en Kommen un Gaohn. So kommet van Nord un Ost nao hier int Winterquartier Saotkraihen, Dohlen un Ringelgäöse. Ännere Fleigers is et in de Wintertiet hier (immer noch) to kaolt. So trecket de Kraans (Kraniche) gen Süden. Sinnig kiek ick debi hauch. Daobi geiht mi dör’n Kopp, wat Georg Trakl (1887 – 1914) maol schreef: „Am Abend, wenn die Glocken Frieden läuten, folg ich der Vogel wundervollen Flügen, die lang geschart, gleich frommen Pilgerzügen entschwinden in den herbstlich klaren Weiten.“

Iähr heestrig Geroop is manchs wiethen to hören. Dann kiek ich hauchup un wünner mi üöwer de Kraans met iähren Formationsfloog en graute Tropps, akkraot de Riege nao in ne V-Formassion. In den Windschatten spart dat achterto guet wat an Energie. Drüm wesselt sick vörnvöran de besten Frontfleigers aff, üm achter sick de Familgen met guet twee Jungvogels to schonen. So schaffet se bi guet 60 – 80 Stundenkilometers hunnerde van Kilometers an en Dag, eher dat se sick up en Rastplatz verhaalt. Dat geiht üöwer Dage duusende Kilometers so – un all’s ohne Navi …

Well Glück häff, kann auk wuohl es seihn, dat de Kraans met iähre Fleigerie innehaolt un daoför Kriese üm Kriese trecket. Zoologen nemmet an, dat se dann villicht ne nie’e Witterung an dat Erd-Magnetfeld upnemmet orre ne biättere Thermik nutzen willt. Kriesend geiht et dann höhger un höhger.

Auk dat is mi glieks wier Wunner genoog. Dat schinn Günter Eich (1907 – 1972) wuohl iämso. He vertruude „dem Vogelflug seine Verzweiflung an. Denn er misst seinen Teil von Ewigkeit gelassen ab. Drum heißt es Geduld zu haben, irgendwann wird die Vogelschrift entsiegelt.“

Ick denke: Wu auk immer, aower wat maket wi Menskenkinner daokeegen doch oft graute Welttheaters üm nix. Eenen will noch klööker sien es den ännern – un daobi geiht us de Welt unnere Hande kaputt. Alleen keegen en Tropp Kraans hölp all en bettken mehr Demoot. Schon Goethe (1749 – 1832) wör us dao vör, as he schreef: „Die Natur ist das einzige Buch, das, ohne großes Aufsehen zu machen, auf allen Blättern große Inhalte bietet.“

Wenn de Kraans trecket, is mi dat all genoog.

Vortragslesung aus dem gleichnamigen Buch
von Otto Pötter

Otto Pötter (Foto: Manfred Bröker) vor dem Cover seines Buches „Ems – Soweit alles im Fluss“ (Bild: Aschendorff Verlag, Münster)

Otto Pötter, als Emspoet weithin bekannt, weiß Alltägliches so zu erzählen, dass sich Herz und Seele wohlig weiten. Sein regionaler Bestseller: Ems – Soweit alles im Fluss, ist voll von vergnüglichen Kurzgeschichten, Sie handeln von Menschen wie du und ich hier und da in mancherlei komischen oder auch ernsten Lebenslagen. Mit viel Einfühlungsvermögen und feiner Beobachtungsgabe erzählt Pötter von Land und Leuten hier längs der Ems. Die Geschichten sind mal voller Humor und mal mit Sachtsinn erzählt.. Alles in allem aber zeigt sich: „Löpp. Soweit alles im Fluss.“ Freuen Sie sich auf amüsante Unterhaltung vom Feinsten.

Wann, das bestimmen Sie. Rufen Sie an.