De Herr is mien Hööder,
et sall mi an nix feihlen.
He lött mi ressen in de grööne Natur
un wieset mi stille Hööke
mit Pütts (Brunnen) vull frisk Waater,
wo all mien Sehnen un Verlangen
kömmet wohlig to Ruh.
Getrüü nao sienen Naomen
sin ick geborgen in em.
Wätt et auk düüster es up mienen Weg,
so is mi doch nich bange;
denn ick fürchte kien Unheel.
Ick weet un sägg mi immer:
„Gott, du steihs mi bi, du verlötts mi nich.
Dien Stock un Staff giff mi Haolt,
dien Geleit mi Toversicht.“
Du deckst den Dischk mi so,
dat miene Kontrahenten et nich glöwen könnt.
Gar pomadig striekst du dör mien Haor,
gütts mi mit fiensten Drank de Humpen vull.
Mit schier Gnad un Huld bis du alltiets üm mi.
So weet ick mi tohuuse bi di, mien Liäben lang.