Suuset di maol wier de Kopp,
is’t höchste Tiet, to säggen: „Stopp.“
Komm heruut uut‘ Hamsterrad
un laup es met en ännern Tratt.
Kurv üm di söwwes nich bloß rüm,
dat mäck beswaoget un licht krümm.
Kiek leiwer hiemmelan, ganz still –
villicht kriss Wind, wat Gott wuohl will …
Et giff noch mehr äs Geld un Gut;
söök öfters Inkehr, statt Geluut,
So merks, wi liäwet, oft verkannt,
met‘ Affsolude Wand an Wand.
Dao glämmet noch in graut Mallör
dat Österlicke fien bi dör.
Et nemmet van us Angst un Bange
un hölt us guet wier bi de Stange.
