Niäbelfahnen wabert kaolt.
Fuchtklamm strick et gries dört Holt.
Nix wat de ferne Sönn noch dräch:
Dat Jaohr, et kippt, baoll is et wech.

Baimstümp staoht stief es dralle Staaken.
Et dröppelt kaolt van fühnig Braken (dicke Geäst).
Fröh wiest de Dach, wu he sick lech.
Dat Jaohr, et kippt, baoll is et wech.

De Nachtigall triliert nich mehr.
Iähr Singen is all lange her.
Dat Daudenvüögelken nu säch:
Dat Jaohr, et kippt, baoll is et wech.

Un huult et gar so üm de Düör’n,
sall auk dat nich graut noch stör’n.
Bloß Kraihen möppelt luuthals, frech:
Dat Jaohr, et kippt, baoll is et wech.

Gedanken schummelt wiethen trügge,
as man noch munter wör un flügge.
Doch is betahlt längst düsse Zech.
Dat Jaohr, et kippt, baoll is et wech.

Dimstrig werd et kaom noch lecht.
So grummelt sick de Kopp wat t’recht.
Doch giff et vull, wat guet em dräch;
denn Schönet bliff, dat is nich wech…