Wu et fröher in de Düörpschool so wör, dao weet‘ de Kölners noch vandage en Leed van to singen. Bi iähr stönn daomaols, „in de Kayass Nummer Null …“, ne steenaolt School un dao härren se drin studeert. Den Liährer, de heet Welsch un de küerde män bloß Kölsch un bi em dao härren se wat liärnt. Wu dat aower nu maol so is, so is dao met de Tiet vull bi brick gaohn (davon ist viel verlorengegangen). Doch well kann ännersiets all’s all wietten? Unscheniert singet se in Köln denn auk up klooke Fraogen: „Nänä, dat wissen we nit mehr, janz bestimmt nit mehr!“ Waorüm? Nu ja, „wi wören bi den Liährer Welsch in de Klass!“ Kick, un dao härren se so wat nich studeert. Eens aower wüssen se: „Dreimaol Null is Null“ – un dat bleef auk so. Dao leit sick wieders nix an riäken. Dä. So lött sick auk glieks schön noch üöwer änners wat praoten. Mott jä nich immer glieks klook dehergaohn, orre?
Bi mi in Rheine wör et fröher in de Sprickmannstraote de Michaelschoole met den Liährer Wilmer. De guede Mann dai wat he konn, ümdat wi kien Dummköppe bleewen. För em wör dat sicher nich immer eenfach. Daobi göng he et met de Studeererie an sick noch wuohl schön volkstümlick an. So fröög he de Klasse maol, as Riäken dran wör: „Passet nu mal alle gut auf. Also. Der Vater hat eine Kuh, die den Tag so, saan wer mal, zehn Liter Milch gibt. Klemens, was meinst du, wieviel Milch gibt sie denn nu wohl so in zehn Tagen?“ Kleemken keek em lück dutt (verwundert) an un sach: „Hö? Mein Vater hat gar keine Kuh, Herr Lehrer.“ Wilmer bleef ganz ruhig. He keek üm sick un fröög: „Anton, was meinst du?“ Tönne druckste lück rüm. Dann quiälde he sick heruut: Herr Lehrer wissen doch, ich hab ja gar keinen Vater mehr, der ist doch im Krieg gefallen.“ Oh. Dat harre Wilmer bi de heele Riäknerie gar nich mehr bedacht. Dat göng den Liährer deep. He wuselde en bettken dör Tönnes Meckyhaore un meinde: „Oh ja, mein Jungen, das is auch gleich anders was.“ Daobi wiesede he aower glieks nu up Hermännken un reip: „Hermann, so sag du es nu maol!“ Hermännken wüss gar nich, wat he hörde. Dat Kerlken moss de gar bi lachen, as he verwünnert spröök: „Kann ich nix auf sagen. Wir haben doch bloß Bullen, die geben ja gar keine Milch!?“
Aower dao klingelde et auk all.
Ick säch es so: Män guet, dat nu Pause wör.