En Besöök in Zoo –
oh, oh, oh –

Bild: pixabay

Lange vördem et in Rheine den schönen Naturzoo an de Saline in Bentlage gaff, süngen de Kölner all: „Eene Besoch im Zoo – oh, oh, oh, oh …“ Et giff in de Zoogeheges jä auk so allerhand to bekieken, wat man ansüss so in natura nich to seihn krich. Drüm singet se in Köln auk debi: „Nä wat is dat schön, oh wat wunderschön!“  

Kerstings Oma un Opa uut Kattenvenne wollen sick met iähren lütken Enkel Jens auk maol en schönen Dag in den Rheinsken Naturzoo maaken. Jens, jüst in de Schoole, konn dao auk sicher all guet wat bi liärnen. Moss wietten, de moderne Früherziehung vandage spart jä nix uut. Dao kann man met en Zoo auk nix bi verkehrt maaken. Keggendeel. Bi wat Besichtigungen gaoht de Aogen debi üöwer. Man denke bloß an de undöchten Aapen.

Nu guet. Ganz billig wör dat Vergnögen nich, aower wat dött man nich alls för de Bildung vandage.  Jens schinn auk heelmaol upgeweckt. De Aollen mossen em sogar immer vörliäsen, wat dao up de Schildkes an de Gehege stönn. „Was steht da?“, fröög he un wiesede up de Taofel an dat Gitter. Oma gaffelde met de Brill harüm un liäsede, Kopp in en Nacken: Lemuren. Soso. Opa sach niäbenbi: „Kick es eene an, wat et doch nich alle so giff.“ Doch van de Lemuren wör nix to seihn. Nu ja, villicht wollen sick de Diers nich so gern wiesen. Doch Zoo is Zoo. Üm se recht bekieken to können, göng et in dat Lemurenhuus. Dao söhgen se, wat se söhgen wollen. „Interessant, interessant“, mennde Opa, „dat süht man nich alle Dage.“  

Dann göngt wieder. „Was steht da denn?“, fröög Jens glieks ümt Eck all wier. Oma kreeg de Brill gar nich van en Kopp: „Emu“, bookstabeerde se. „Kick es eene an“, nickoppede Opa. „Was is denn en Emu?“, fröög dat Kerlken. „Ein Tier“, sach Oma. So Bünsels könnt aower auk fraogen! „Was für ein Tier denn?“ „En ganz gewöhnlichs Tier“, woll Opa en End devon maaken un dai de all en Tratt mehr bi. Oma aower meinde, auk Emus könnden se sick in dat Emuhuus gerne maol naihger bekieken. Samt Opa daien se dat auk. Jens belehrde em auk glieks: „Das is ja gar kein gewöhnliches, das is ja ein ganz außergewöhnliches Tier!“ Opa nickoppede un sää: „Jaja, nu seh ichs auch.“ Dann wier druut dao.

As se buuten wiedergöngen, bleef Jens sietto (abseits) all wier staohn un wiesede up en Schildken. He fröög. „Was steht da denn?“ „Damen“, sach Opa. „Oh“, keek Jens all wier sehr interessiert, „da möchte ich auch mal reingehen und mir die näher begucken.“