Bubikopp

Bild: pixabay

Recht nommen, kreeg dat met de Emanzenpassion erst so in de 1930-er Jaohren den rechten Dreih. Fraulüü, de et wuohl wietten wollen, leiten sick in de Frisiersalons en Bubikopp maaken un keeken up maol heel änners debi drin. Nix mehr dao met lange Haore, Knoten, Zöpfe orre Dutt. Naodeln, Spangen, Brennschiärn flögen uut de Kamern. Stattdem dai et en Kamm. Knapp üöwer de Ohren, dat wör de moderne Frau nu an Haore genoog.

De Mannslüe keeken heel verstellt debi. Gott Dank gaff et weinßens noch wat Rüschen an de Röcke. Doch nao en Krieg, twintig Jaohren laater, wör dat so mit Ende van de 1950-er Jaohren auk vörbi. Dao leipen de ersten Fraulüe nu auk all in Buxen. „Beinkleider“, nu ja, dao satt weinßens noch so wat an Leidenschaft bi drin. Ansüss höölden de Kerls nu biätter iähr‘n Schnüss.

Söwwsst Oma woll daomaols all gern met de Tiet gaohn. Immerto dat Knotenbinden wör Änne leed. Also lööt se sick en Bubikopp schnie’en. As iähren lütken Enkel dat söhg, sach dat Kerlken: „Oma, du siehs nu gar nich mehr aus wie ne alte Frau.“

„Kind, wenn du dat män weeß“, freide Änne sick, „wie seh ich denn nu aus?“ „Wie en alten Mann.“