Wu dat hier auk wuohl es kann, wassen se up de Iämse (Ems) maol met en heel wööst Floß togange. Se wollen eenfach maol kieken, wu dat so göng demet. Up de Iämse wör dat jä auk tatsächlick es maol heel änners wat, äs ansüss so aff un an met de Pünten. Se harren alle Handevull to doon, üm dat Werks in Stüer to haollen. Sogar Saagen harren se debi, wenn et villicht änners nich mehr göng. Doch et göng sowiet ganz guet demet. Bis dat iähr dao up maol ne hännige Motoryacht in de Quere kam.

     Hen un her un her un hen, doch nu pöss et so recht dao nich mehr. Godorri, et schinn, dao göng wat bi in‘ Knüpp. Dao reip den Kaptain van de Motoryacht, well wuohl en babbeligen Berliner was: „Nu kieke bloß eener die happigen Holzböcke da! Wi det nu abklaviern? Männekes, ick saje nur eens: Nich kieken, säjen! Dann flutscht et wieda! Säjen, säjen, säjen! Je kürzer die Stämme, umso flotter jeht’s weiter!“

     Up dat Floß wassen et deftige Emsköppe, de sick dat anhörden. Iähr gefööl dat aower nich. Se leiten sick van Piefkes nu maol nich gern wat säggen. Sodann lichtete den eenen Kerl up dat Floß auk siene Kippe (lüftete seine Schlägermütze), klaihde sick lück achtert Ohr un bölkte terügge: „Dat geiht nich! Et mott män änners! Uut de Stämme willt se niämlicks för de Berliner Grautsnuuten besönnere Mundharmonikas maaken!“