Bäänd wör nen flietigen Kerl. He harre den heelen Vörmiddag in Gaoren üörnlick wat doon. Nao nen Dutz Katuffelpannekooken wör nu Tiet för nen Ünnerst (Mittagsschläfchen). Aower söwwst upt Sofa wör Bäänd all wier flietig togange. Daoför harre he sick nen dicken Stammend von Baom uutsocht, wo he mit ne gewöllige Saage drangöng. Et göng allmänto: Rrrrrrrr-t! Rrrr-rrrrr! – Doch wat wör dat up maol? Unner em de Baom all baoll in Stücke, swebede Bäänd höhger un höhger. He leit de Welt deep unner sick un wör nu tatsächlick an de Hiemmelporte landet. Godorri. So wör dat also mit dat Dautgaohn. Nu ja, man hölt dao nix an. Doch wat söhg he?
In de Midde satt Petrus up ’n Gaorenstuohl, Typ Teak-Hochlehner, mit ne allemaol fiene Klappsesselpolsteruplage in Stiärnkesdeko. Üöwer sick nen wunnerbaren Rausenbuogen uut füerverzinkten Draoht. Un dat mit Rausen, also so Rausen harre Bäänd noch seihn. Ganz wunnerbar. Wüss he nich genau, dat dat Petrus wör, so härre he up Gärtner Pötschke tippet: langen witten Baort, all wat in de Jaohre de Mann un ne grööne Schüötte üm. Män statt de Piepe, harre Petrus ’n bronzen Krüüß in de Hand. Daomit naigede he Bäänd to sick un sach: „Tschä, Bäänd, dat de Hiemmel hier dat reinste Gaorenpardies is, dat härres wuohl nich dacht, wat?“ Nä, dat härre Bäänd nich dacht.
Petrus stöck em, se können em wuohl guet bruuken. Wenn he flieitg wär, kaim he up düsse Art un Wiese noch wuohl ant Fiägefüer vörbi. Dao woll he wuohl bi mitmaaken, meinde Bäänd. Also guet. Wör genoog to doon. Bäänd soll auk män glieks vörne mit den wietlöftigen Pand bi dat graute Sommerhuus von Mutter Maria anfangen. Dat härre et wuohl naidig. Kien Problem för Bäänd. So bruukte de Mann siene Holzken auk gar nich erst uuttrecken. He greep sick ne graute Schuufkaor samt Harke, Bessen un Spaten un füng forts flietig an. Dat konn Bänd ja. Hier wat ümspicken (umgraben), dao wat an Dünger bi dran … Dann wör auk all Tiet för ’n Ünnerst (Mittagsruhe). Daoför lechte he sick in de Schuufkaor. He harre de Aogen män soiäben to, dao flögen up maol de Sommerhuusblendladens wiet up un de Mooder Gotts reip: „Bäänd! Weeß du, wu laate et is? Mit lange Liggen is us hier nich vull holpen!“ Oh, wat nen Ton dao von de ehrwürd’ge Mutter Maria.
Män dat …, dat wör jä siene Maria. „Mia, oh Gott, wat is?!“ keek Bäänd heel dutt up. „Dat fröchs du mi ?“, kam et terügge, „schnuorkst herüm un kümms gar nich wier hauch.“ „Jaja, geiht glieks wieder“, streckte un reckte Bäänd sick, „ick roop bloß noch iäben bi Gärtner Pötschke an, von wiägen de schönen Rausen för usen Rausenbuogen …“