Ick göng alleene aobends dör de Felder,
de Sönne sackte füerraut vör mi weg‘.
Still wör ‘t, eenzig giennen uut de Wälder
blärrden Kraihen uut de Slaopbaim noch, kackfrech.

Nu dai en Feldhohn auk noch kriesken;
doch glieks wier Ruhe, windümsungen.
Freden steeg uut stille Wiesken,
all dat is in de Siäl mi drungen.

Mi wör, as möök ick stille Inkehr.
Tweedüüster dömpte ‘t Aobendraut.
Nich Dag, nich Nacht, nich Twee’erlei nu mehr –
Ineens so Liäben samt den Daut.

Ick göng den Patt hendaal dao van de Brügge.
Et blenkte all de Aobendstern.
Ne Nachtuhl reip nao Huus mi trügge.
Ick göng – un bleew wuohl auk noch gern.