Kien Film ohne Standbeld. Well sick een Beld genauer bekieken will, bruuk bloß up dat Knöppken „Standbeld“ tippen un dat Beld bliff staohn. Nu lött sick biätter seihn, wat et jüst met düt Beld up sick hät. Un wi denket villicht: „Also so wat, dat härr ick nich dacht!“

Ick häb mi es dacht: „Gäff et dat doch in‘ Liäben auk es, so ’n Standbeld.“ So können wi jüst bi dat, wat us wichtig wiäsen wör, noch maol genauer henkieken; dat Beld villicht änners „belichten“. Wat up maol wichtig wör, können wi änners seihn; noch maol naohaken, naofraogen – nich eenfach so drüöwer wegkieken.

Bünd nich alle Dage vull van Belder, Beliäfnisse, Meldungen un Indrücke, de, jüst es bi ’n Film, in‘ Nullkommanix – schwuppdiwupp – an us vörbilaupet. Man kömmt jä all baolle gar nich richtig mehr mit. Well blicket dao denn auk noch dör, bi all de Masse van Naorichten, Meenungen un Belder, de dao Dag för Dag up us inprasselt? Un dann auk noch alle de „sozialen Medien“. Dao sägg den eenen so un den ännern so. Un nich eener weet mehr so recht, off et üöwerhaupt stimmt, wat se dao alle so in de Welt rüm blaoset. So geiht all’s in eens män so dör. Well weet dao noch, wat wüerklick van Belang is?

Können wi us met Sinn un Verstand doch bloß es maol lück naihger met ’n „Standbeld“ befassen. Us steeg dann villicht klaor to Koppe: Oh, oh, oh, löpp hier nich wuohl gewöllig wat uut de Spuor? – Wat will mi dat Beld (Beliäfnis) säggen? Kiek ick eenfach weg? – Laot ick mi maol wier blenden? – Wat blaoset se mi dao eenlicks all’s so in de Ohren? – Is dat üöwerhaupt wat för mi? Bruuk ick dat? Sall ick dat nich biätter laoten?

So wör mi villicht männig Deel klaorer:

Wu seih ick dao eenlicks (bi) uut – kann ick mi söwwst dao noch guet bi seihn laoten? – Wu süht dat uut bi mi; mein ick, dat et guet wuohl is, dat ick dao bin, dat dör mi hier wat biätter wuorden is? Orre laup ick män eenfach so mit? – Wo geiht et hen met mi?

Mien Ankevaa (Urgroßvater), Gayers Peter, den ick noch guet kannt häb, sagg immer so:

Well to Gott upkieken kann,
kann up Mensken nich daale kieken.

Höölt ick mi daoran, so könn et mi nich schlecht gaohn in‘ Liäben. Un, wu süht dat vandage bi mi daomet so uut? Haoll ick mi daoran? Wo kiek ick hen un wu kiek ick drin? Mein ick tüskentiets, ick wör klööker as den aollen Mann? Hör ick villicht längst up ännere wiesklooke Parolen, de – recht nommen – Hiärt un Siäl gar nich guet doot? Laot ick mi van wat blenden, wat mi van‘ rechten Patt afflenket?

Brrr…. Standbeld.

Wüerklick Wichtiget söhg up maol änners uut.

Ick will hier nich eenen den Kopp dörneene setten, doch, wenn et drup ankömmt, helpet flatterig Affwinken orre sippelig Gejamke nich wieder. Van wiägen, ick kann de jä doch nix an maaken. Dann haoll doch es inne! Ja, et bruuket aff un an Ruhe un Besinnung.

De Kopp is doch nich eenzig daoför dao, in de Haore nette Krüllkes to dreihen. Wi bünd doch nich bloß hier, üm us alltiets grantig üöwer de schlechte Welt uptoregen, daobi aower derbe met nen Rülpser wat drinket un mehr äs satt mümmelt, üm dann noch drieste weg int bequeme Chaiselongue to puupsen. So doch nich!

Brrr… Standbeld.

Villicht dat wi dann sägget „Oh, nu seih ick et jä ganz änners!“ Un glieks können wi auk es üöwer änners wat naodenken. Villicht kreegen wi endlicks maol dat gewahr, wat sick ächter all dat ewige Gesuuse un Gedööns verkruupen will – un wi lööten us nich länger mehr „blenden“.

Also: Laot di nich liäben, liäw sömms! Liäben is mehr, äs bloß bequem mittoliäben… Van wiägen:

De Lüe sägget immer,
de Tieten wüörden schlimmer.
Nä.
De Tieten bliewet immer,
bloß de Mensken, de werd‘ schlimmer!

Dao könn wi wat an doon – wi, dat hett, du un icke. Will wi, dat et biätter wiärd, mött wi bi us sömms anfangen. Süss ännert sick nix. Drüm haoll tüskendör immer maol wier an; luster genau un kiek, off dat, wat dao spiellt wiärd, auk düch (ob es auch taugt). Un dann män, auk wenn de Beene krumm bünd: Liekuut, liekan!