Muorns noch so schön in Sönn dörlöchtet, kippte he üm de Meddagstiet, de Sommerdag an de Iemse. Backend heet tröcken von ächten her drohlicke Wulkenballen up. Dao sach de Buer: „Dat giff glieks noch wat. Eher dat et grummelt, föhr ick noch gau in de Stadt. Ick mott dao noch hen un haalen wat.“ „Gaoh to“, sach de Meerske (Bäuerin), „ick haoll hier wuohl Huusbest (ich passe schon auf). So kann ick auk es wier in Ruhe an Tüüg wat flicken.“ Kuort drup wör et still in‘ Huuse.

     Et wuord mehr un mehr bienaut (drückend-schwül); daobi ganz un gar dimstrig, de Hiemmel all gries es Zinn, bloß von wieden lück giäl un wiet ächten gar so wat es viola. Sietaff von et Herdfüer glämmde unner ’t Krüüz met dat drüüge Palmstrüüksken dat Üölgelämpken. De Frau woll dagesüöwer nich graut Lecht maaken. So was dat Huus all so guet es düüster. Nich dat dat Menske bi düt Wiär dao alleene in Huuse bange wör, dat nich, aower se harre sick män doch in’ Naihstuoben verkruopen. An Tüüg rümflicken dai se giän. So nösselde de Frau met Läppkes un Gaorn üm dat lütke Lämpken von de aolle Pfaff-Naihmaschin harüm. Wenn nich jüst de Naihmaschin suusede, wör et mucksmüüskenstill.

     Godorrie, wat drückend! De Lucht stönn män so. De Fensterladens wören sperrangelwiet up. Ohoh, buuten wuord et wehriger. Dat Dönnern rullde naihger. Sprüngen Blitzfunken dör den Stuoben, keek de Meerske up. Se tellde dann. Noch göng et. Mit maol aower krachte et naihge bi un glieks drup böllerde sick den Dönner wööst uut – un rullde wiethen weg. „Nu aower Schluss hier!“ reip de Frau de keggenan. ’n Snipsel Gütermann-Nähseide in’ Mund, göng se mit nen fasten Tratt up dat Fenster an. Se woll et tomaaken un bleef doch staohn … Ganz met sick eens, keek se in Gedanken nao buuten hen. De Klämmerkes (rankende Kapuzinerkresse) hüngen düörstig un slaffmatt den Tuun daale. De aolle Tuun met dat graute Heck (Gattertor) … Siet Jaohr un Dag tröck he sick üm den schattigen Appelhof (Obstgarten), so as woll he ne behööden.

     De Baimtööge aower lööten sick flau (kraftlos) hangen. Orre ducknackeden se sick nu vör Angst un Bange? Kien Blättken, wat hen- off herwaigede. Man konn dat Knistern in de Lucht baoll föhlen. Bloß giennen, achter ’n Koben (Schweineauslauf), ganz alleene up de graute Wieske, reckte sick – piel hauch – de aolle Biärnbaom in de Höchte. „Jüst so es ’ne Flamm, de hiemmelwärts lodert“, sinneerde dat Huuswief. Se wiskede sick met de Schüötte den Sweet von de Plääte (Stirn).

     Wu wör dat? Harr nich erst noch in‘ Fewrua iähr Mann sächt: „Den aollen Kostgänger dao buuten, den hau ick nu üm; vull dräch he jä doch nich mehr.“ Män dat harr se em soiäben noch uutküeren konnt. Denn so lange se denken konn, stönn he dao, de aolle Baom, met de Holtbank drunner. De Bank … Genrassionen häbet dao truulick siätten. De Frau dacht: „Un de Biärnbaom, wat is de doch maol wier guet dörkommen.“ Schön so, de fiene Duft, de herrlick witte Blaite in‘ Fröhjaohr met de summenden Immen, de sick munter in em tummelden … Un nu hüngen se de all wier dran, noch ganz lütt, de Biärnkes, mündkesmaote, hatt noch, doch wanner wier saftig-sööt. Se is baoll nich mehr to kriegen düsse Westfäölske Speckbiärn‘, ne Rarität. Geiht man dao so eenfach met Biel un Saage dran? Üöwerhaupt, spiellt bi so ’n Baom nich mehr noch mit äs bloß dat Holt?

     Godorri. Heel biestrig flammden nu de Blitze up. Jö! Un dat Dönnern göng bis in de Magenkuhle. „Dat is hier kien Spiellwerk mehr“, schööt et de Meerske dör ’n Kopp. Glieks auk friskede de Wind plüüsterig up. Ja, met Huulen streek he wahn all ümt Huus. Ne Dööre knallde wo to.

     In Nullkommanix klädderden dicke Druopens hatt up dat Affdack. Palskend fööl dat Waater män so von buoben daale. Un heel wild göng den Bruusewind dör de Baime. Eenzig de aolle Biärnbaom böhg sick in de Spitz bloß so iäben, so as dai he den Kopp lück wäögen. De Merske stönn ganz in Gedanken an et Fenster. Wat schön frisk et up maol röök. Hmm … Jö! Ohne Gnade;

     Grell un strankiel (hart, streng), tuckte grell de Blitz runner. Baatzkedi, dao knallde et un fraog nich wu. Et krachte, dat et geföhrlicker nich göng. Splitternd föölen Tööge daale. Godorri! Et harr em troffen, den aollen Biärnbaom. Sien Stamm wiesede ne klaffende Wunde. Sietto lag Astwerks un de Holtbank schinn schwatt anbrannt. De Frau krieskede. Et harre auk iähr Hiärt troffen. Ratz smeet se dat Fenster to. Iähr Schreien bleef buuten. De Wind weihde et weg – wiet weg. Verbaast laip se in Huuse harüm un namm den Rausenkranz.

     As de Buer uut de Stadt wierkamm, verstönn he dat Klagen van siene Frau gar nich. „Stell di doch nich so an“, sach he, „män guet, dat et bloß den aollen Baom troffen hät. Ick haal glieks muorn Biel un Saage. Dann krich he den Rest.“

     De Frau sweeg. Se dachte bloß: „Ach, ji Mannslüe. Wat us Fraulüe bis ant Hiärt geiht, dat geiht ju Kerls män bloß bis an de Knei’ …“

 

För alle Geliägenheiten alltiets wat Schöns von hier:
Plattdüütske Pötter-Bööker – Aschendorff-Verlag Mönster