Säggt an,
well is doch düsse

Sagt an, wer ist doch diese
Melodie: Joseph Clauder (1631)
Text: Johannes Khuen (1638) und Guido Maria Drewes (1885)
Plattdeutscher Text: Otto Pötter (2020)
Bild: pixabay

Säggt an, well is doch düsse,
de hiemmelhauch dao straohlt,
us kunddöt Hiemmelsgrüße,
us Moot will sien un Haolt?
Se kömmt herab von Ferne,
wo se schmückt Maond un Sterne,
is Glanz, von Gott gewollt.

Se is de schönste Rose,
besönners uuterkor’n.
As Frau, de makellose
Gott’s Moder is se wuor’n.
Se giff us in de Kerke,
wenn’t grummelt Kraft un Stärke,
is Haolt, von Gott gewollt.

Drüm beiget wi de Kneie
in Demoot vör iähr gern,
so dat de Gloov us freue,
dann sin wi iähr nich fern.
Se is us eenzig, allet,
hölt us dat wi nich fallet,
is Haolt, von Gott gewollt.