Leider, leider

Bild: pixabay

„Dat is jä en selten prächtigen Twiälfender (Zwölfender), en ganz kapitalen Hirsch!“, göngen et de Grönröck nao de Jagd up Forstmanns Hoff schier uut de Tüte (begeistert) an. Wat dao waidrecht upbruoken, met en Eeikenstrüüksken int Geäs (Maul des Hirsches), vöran de Strecke up Forstmanns Hof lag, konn sick wahrlick seihn laoten. So luut he konn reip den Hegeringsvörsitzenden dat Horridoo un alle Jägers reipen luuthals terügge: „Johooo!“ Forstmanns Franz schööt et kaolt üöwern Rüggen debi. Doch auk Konrad, düssen jungen Jägersmann, de dat Dier schuotten harr, schinn mächtig stolt. So wat krich man jä auk nich alle Dage vör de Flinte. Mehr äs Glück. Un dat nu glieks all för em as jungen Kerl! Dao moss nu erst es den Wacholderbuddel bi rund.

     „Junge, Junge, wat en Hirsch!“, puchte noch maol den Hegeringsvörsitzenden un rullde nao den Snaps met de Aogen. Auk Forstmanns Franz leit sick glieks noch eenen drindoon. Dann konn he nich änners, he moss de noch maol ümto. Oh ja, wat en Dier! He wör ganz uut sien Verfatt (er war fassungslos). De Tungenspitz kam em tüsken de Tiähn debi. Up maol sach he so mehr för sick: „Nich to glöwen so wat, doch leider, leider …“ Wecke, de dat mitkreegen harren keeken lück verstellt up. Auk den jungen Schützen fröög verdutzt: „Hö?“ Wat Franz denn daomit meinde? Ach, wünk Franz aff, he woll daobi an sick nich graut wat up säggen. Et wäre män so, es et wär. Un doch: „Leider, leider …“ So recht gefööl sien Genööl de ännern nich, män dao wör auk all wier dat Wacholderpinnken vull. Pinnken in de Höchte reip nu gar met gloinig Aogen den Hegeringsvörsitzenden, dat et so en Blattschuss nich alle Dage gäff! De Mann wesselde gar up Hauchdüütsch: „Ein Prosit dem jungen Schützen, samt seinem Hirsche!!“ Un alle drünken gerne wier eenen debi.

     Daonao göng et ant Wildbret uut den heeten Backuom, lecker dör, zartgar un doch fien kross. As se alle guet satt wören un alle iämso guet eenen up harren, smeeten Driewers den Hirsch buuten up en Hänger un loss göng et demet, ab trimo van en Hof. Fostmanns Franz stönn sietto (abseits) debi un keek dat Gespann schüllkoppend (mit nachdenklich schüttelndem Kopf) nao. Et schinn, em pöss dat alle nich so recht. Herrjeh, wat em denn kneep? „Ach“, wünk Franz aff, et wäre alle schön un guet, aower „leider, leider …“ Off em den Wacholder nich guet bekommen wäre, kreeg he to hören. Doch, doch, sää Franz. Nu woll he aower es ehrlick sien: Leider, leider härre he söwwst nich schuotten … Tschä, wat sall ick hier wieders noch säggen, de Mann keek de heel bedrüöwelt bi drin.