… döt et oft weh. Denn et giff Saaken, de bliewet, de kriss nich uut ’n Kopp. Dao kanns nich keggenansingen. Du moss de män dör. Un wenn se auk sägget: „Alles wird gut“, so duert dat oft lange Tiet.  

     Ick weet et noch es vandage, as ick dat lesste Maol dör mien Öllernhuus göng. Et is all lange Jaohren her. Daomaols göng ick eenmaol noch mit Sinn un Verstand dört Huus, eher ick et affschluuten moss. Ganz alleene un ganz langsam göng ick de noch maol dör.

     In’ Wuohnstuoben knarrde dat Parkett. De Wände kahl. Lütke schwatte Löckskes, wo maol Belder hüngen. Bloß noch dat Therometer hüng an de Siet, wo dat hellbökene Schimmel-Klavier stönn. Ick schüddelde mi, sessteihn Graod. Eenmaol noch tröck ick de Blendladens ganz hauch – un keek sinnig up de Thiekluse, dat aolle Kapellken, sietto von usen Huuse, dao wo se den Schmerzhaften Rausenkranz biäd’t harren, as miene Öllern stuorben wören. Ick keek – un keek. Dann gaff ick mi nen Ruck un – rummskedi – leit ick den Rolladen harunner. Huh, wat dat dör dat lierige Huus hallde. Un wat düüster dao nu in en kahlen Stuoben. Gau de Dööre to.

Nu in de Küök. Kien Herd, kien Disk, kien Stuohl, kien gar nix mehr. Doch. Eene Fleige. Arme Fleige. Ick leit se dao alleene un göng dör den Flur mit de hell-giälen Solnhofer Platten. Von dao uut de Treppe hauch nao buoben hen, wo ick fröher mien Zimmer harre.

  Et kam mi vör, as wenn et dao buoben nu noch stiller wör äs unnen. Doch still, wat is all richtig still? Mit nen vörsichtigen Tratt göng ick noch maol up usen Balkon un keek in usen Gaoren. Dao süng uut den aollen Appelbaom (Dülmener Rose) nen Gaitling. Süng he mi Adé? Et greep mi ant Hiärt. Ick dreihde mi üm. Balkondüörn to. Een Blick noch in mien Jugendzimmer. Lierig. Nix mehr dao. Auk icke nu nich mehr.

Ick moss gaohn. De Dööre lööt ick anlehnt. Heel mit Bedacht göng ick – Tratt för Tratt – de Treppen harunner. Unnen bleef ick noch maol staohn. Lusterde. Kien Mucks mehr to hören. Auk den Gaitling schweeg. De wör nu auk wuohl all weg. Adé …

Eenmaol noch de Klingel drücken. Göng nich mehr. De Strom wör affstellt. Eher ick nu gaohn moss, nöhm ick in dat traute Huus noch eenmaol deep Aom. Hm, ick wör siälig. Et röök in usen Huuse noch immer so es fröher. Un dann: Bumm … Nu wör de Huusdüör to.

Dat Bumm sitt mi noch immer hatt. Ja:

Hett et Adé,
döt et oft weh.
Doch jüst dat Scheiden mäck,
dat Liäben wiedertreck.
Drüm sägg: „Adé“ –
döt et auk weh.

Ja …

Du fröggs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?
De Fraoge, se quiält di mit wahne Kopppien.

Un doch helpet de Fraoge alleen daobi nix.
Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.
Du moss dao män dör, off du wills orre nich,
Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.

Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,
bit Wasken wiärd immer dat Fell nu maol natt.
Doch bis du wier rein, un wat schuerde, wier ruut,
dann lött sick auk säggen: „Alles wird gut.“