Bällekeswintersuppe

Bild: pixabay

Kastangelgrött’e (Kastaniengröße), dat is ’n pässig Maot för dralle Suppenbällekes, de, bruusend üöwer ne guet affhangene Beenschiewe samt ’n Stück hauhge Rippe den Pott üöwert Füer blubbern laotet. Et is dann ne gediegene, doch wohlige Küökenmusik. Se lutt (klingt) nich bloß winterdages guet. Hmm … Rindersuppe mit Bällekes (Grieß- und Marklößchen) samt Hörnkes (Hörnchennudeln), dat wör Omas Mesterstück. För mi wören de Bällekes mien Een un All’s. Immer noch bewahr ick mi up ’n Teller wat devon bis antlest, üm se mi auk schier noch smaaken to laoten; so krieg ick noch soiäben nen Fitz Muskat debi gewahr. Mit nix to verglieken. För so nen Suppenteller laot ick all’s liggen un staohn. Ick sin de ganz siälig bi. Jüst wenn et buuten knackt von Küllde, giff et nix Schöners för mi. De Suppe mäck binnen mollig warm, dat geiht bis ant Hiärt. Un dör ’n Kopp schütt mi daobi so männig Deel von fröher.  

     Ick seih se noch, de aolle Küppersbusch-Kuokmaschin in Omas Küöke, wo, puttkewarm winterdages nen Pott Rindersuppe mit Bällekes sachte blubbernd küökelde. Opa harre iäben noch de Füerklappe loslichtet, üm mit dat Pruokeliesen de Aschke wegtoschüeren, so dat Funken debi druutstööben. Dann leggte he twee Union-Brikett nao. Dat gaff för lange Tiet ne gloinige Wäörmte. De hörden wi gar. Oh, wat schön heimelick, wenn de Suppenpott schön sachte so för sick henblubberde. Göng et to harre, schööf Oma ne vörsichtig ächten up de Herdplatte. Nen Suppenpott draff niämlicks nich ballern. För ne guede Suppe is dat nix. Gleiw dat män. Ne guede Suppe bruuket auk ’n guet Händken; ne schmacklicke Bällekessuppe wuohl twee.

     Dann, punkt twiälf Uhr, wör et sowiet. Iättenstiet.

     Fööl, week un sacht buuten kaolt de Schnee, gööt, dampendheet, Oma de Tellers vörsichtig vull. Ick kreeg gar noch nen Schleif (Schöpfkelle) mehr, mit ’n paar Extrabällekes. Opa biädede: „Komm, Herr Jesus, sei unser Gast…“ Un ick dachte, gar nich andächtig: „Jesus, Jesus, könns di doch nu auk es hier use Suppe sattiätten …“ Himmlischk! Ach, wat wör de Hiemmel wuohl ohne ne leckre Bällekessuppe?

     „Schmeckt et di?“ fröög Oma fröndlick un puußede vörsichtig up iähr ’n Liäppel. Ick nickoppede, slürfend, denn ick rullde jüst twee heete Bällekes von eene Siete Mund in de annere. Opa kneep mi ’n Aoge to, greep nao den Schleif un dai mi noch ’n Schlag Suppe estra, guet dick … Dann sach he, naodem he mit de Tunge lück schlicksernd üm de Tiähn gaohn wör, „dat et use Ötteken mundet, dat sühs doch wuohl.“

     Baolle wören wi denn auk alle wohlig satt. Nao et Iätten legte Opa sick mit de Zeitung upt Sofa. Oma möök et sick an de Kuokmaschine bequem. Üm sick de Fööte drin to wäörmen, stellde se de Herdklappe wiet up, ruttkede nen Lehnstoohl vör den molligen Herd, schööf sick ’n Küssen in‘ Rüggen, faltede de Hande üöwer ’n Buuk un gaapede een- tweemaol so recht von Hiärten. Dao fööl iähr den Kopp auk all Stücksken för Stücksken deeper vörnüöwer. Sodann kam auk all iähr fiene Ruheröcheln, schön mit Liekmaot,

     Bloß eenmaol ümbladert, lag sietto von Disk un Sofa de Zeitung up en Buoden. För Opa nich mehr interessant. Ah wat, he schlööp dao all langhen up de Couch un snuokte keggen Omas Röcheln an. Wu sall ick säggen, et störde mi nich. Nä, et harre gar wat Beruhigendes.

     Ick satt an‘ Dischk un spiellde mit mienen Matador-Baukasten. Buuten fööl still un samtweek, so es mit dicke Watteflocken, de Schnei. Hill’ge Ruhe. Bloß den Wecker up de Anrichte tickede: „Tick, tick, tick …“ Un ick dachte: „Hmm, dat wör von Oma maol wier en Mesterstück! Ne eenmaol leckere Bällekessuppe.“ Et wassen dütmaol vetteihn Stück för mi!

     Kann et schöner noch in‘ Pardies?

♣       ♣      ♣

Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter

aus dem Aschendorff-Verlag Münster.

Die zeitlos ansprechenden plattdeutschen Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“