Wenn een den annern hiäget
un beide sick verdriäget,
geiht et in‘ Liäben so to tween
vull biätter as män bloß alleen.
Maol geiht‘ bergan, dann wier bergaff,
mehrst aower so in‘ Schüngeldraff*.
Wu de Patt et so verlangt,
geiht et – Verlaot drup – Hand in Hand.
Nu steiht vöran all graut de Siebben.
Man fröch: „Wo is de Tiet bloß bliebben?“
Un doch is man, nich maol alleen,
män immer guet noch up de Been.
So is et us bis nuhen gönnt,
dat wi tesammen et noch könnt,
to twee’n Hand in Hand to gaohn,
bliewt puußend wi auk manchs wuohl staohn.
Knickt eener in maol, Gott erbarm,
griept wi us keggensietig unner’n Arm.
Hauptsaak, wi krieget guet wier Stand
un nemmet us wier an de Hand.
Dann geiht et sacht an wier vöran.
Wu schön, dat man et so noch kann.
Denn man sitt, ohn Liekeschritt,
met lierig Hand alleen demit.
* Langsame Gangart eines alten Pferdes