Een Süöhn von mi is en Architekten. De sach es maol, jedet Huus härre nich bloß sien eegen Anlaot, sönnern auk so wat es en eegenen Charakter. Et bruukte Ruhe, üm en aolt Huus spriäken to laoten. Daobi wieseden sick aolle Pöste met behaglicken Glanz. So wat göng dör un dör. Dao schwüng alltiets tüsken Huus un Mensk wat hen un her. Hellhörig süüselden gar fiene Biklänge üm de Pöst debi herüm. Wuohl weil mien Süöhn met en Klavier guet ümgaohn kann, meinde he, Dur, dat pöss to en nie’et Huus; en aollet Huus aower stimmde schön sacht in Moll wat an.

Ick meine, dat is gediegen troffen. Nich dat ick et äs aollen Kerl mehr mit Moll härre. Dat nich. Doch liekewuohl (dennoch) häff Moll ne heel eegene Schwingung. Moll wecket Melancholie. Kiene Truer. Dör Melancholie löchtet stillet Glück. Glück, mehr so äs Glücksiäligkeit. Dao is et nich schlimm, wenn lück Wehmoot hauchkümp, denn dao sitt Dankbarkeit in. Daoför moss di söwwst trüggenemmen. Still sien. Nich piano, pianissimo. In Moll striekkelt et di daobi ümt Hiärt. Heelmaol mollig. 

Hüüser giff et alltiets sücke un sücke. Besönners aolle Hüüser sind längst nich immer bloß Kabrachen (unansehnlich abbruchreifes Gebäude). Drüm lauhnt et, bi aolle Hüüser mehr äs tweemaol hentokieken. Wat leit sick de noch uut maaken? Wat is noch deruut to vernemmen? Dat bruuket kiene grauten Waorde. Aower Hiärt un Siäle meldet sick. Dat mäck wat met us Mensken. Kiek män. Mensken, de en aollet Huus schätzet, kieket guet debi drin. Sücke könnt gar nich brummig kieken. Wu armsiälig denn auk so Veerdel, wo et an smucke aolle Hüüser feihlt…

Ja: En aollet Huus stimmt in Moll wat an. Dao kanns gar nich bi weghören. Et wäre auk schade drüm. 

Mi geiht nich uut en Kopp, as ick dat lesste Maol dör mien Öllernhuus göng. Et is lange Jaohre her. Tratt för Tratt (Schritt für Schritt) göng ick noch eenmaol sinnig von Stuoben to Stuoben, eher ick et affschluuten moss – för immer. Ganz alleene wör ick. Ganz still wör et. Un doch so heelmaol still nich…   

In’ Wuohnstuoben knarrde dat Parkett. De Wände kahl. Lütke schwatte Löckskes, wo maol Belder hüngen. Bloß noch dat Therometer hüng an de Siete, wo dat hellbökene Schimmel-Klavier stönn. Mozart: Adagio för Klavier h-Moll. Glücksiälig spiellde et in mi noch so es fröher. Von den kahlen Parkett göng mien Blick up dat  Thermometer. Sessteihn Graod. Ick schüddelde mi.  

Eenmaol noch tröck ick de Blendladens hauch un keek sinnig up de Thiekluse, dat aolle Kapellken, sietto von usen Huuse, dao wo se den Schmerzhaften Rausenkranz för miene Öllern biäd’t harren. Lange her. Aower et is mi, as wäre et gistern wiäsen. Ick keek – un keek. Dann gaff ick mi nen Ruck un, rummskedi, leit ick den Rolladen herunner. Huh, wat dat dör dat lierige Huus hallde. Un wat düüster et dao nu in den kahlen Stuoben wör. Gau de Dööre to.

Nu in de Küök. Kien Herd, kien Disk, kien Stoohl, kien gar nix mehr. Doch. Eene Fleige. Arme Fleige. Ick leit se dao alleene un göng dör den Flur mit de hell-giälen Solnhofer Platten. Von dao uut de Treppe hauch nao buoben, wo ick fröher mien Zimmer harre.

Et kam mi vör, as wenn et dao buoben nu noch stiller wär äs unnen. Doch still, wat is all richtig still? Mit en vörsichtigen Tratt göng ick noch maol up usen Balkon un keek in usen Gaoren. Dao süng uut den aollen Appelbaom, Dülmener Rose, jüst en Gaitling. Ick weet sicher, he süng in Moll. Süng he mi Adé?

Et greep mi ant Hiärt. Ick dreihde mi üm. Balkondüörn to. Een Blick noch in mien Jugendzimmer. Lierig. Nix mehr dao. Auk icke nu nich mehr. Ick moss gaohn. De Dööre lööt ick anlehnt. Heel met Bedacht göng ick, Tratt för Tratt, de Trepp herunner.

Unnen bleef ick noch maol staohn. Ick lusterde. Nix. Kien Mucks, kien gar nix mehr to hören. Auk de Gaitling schweeg. De wör nu auk wuohl all weg. Adé…

Eenmaol noch de Klingel drücken. Göng nich mehr. De Strom wör affstellt. Eher ick nu gaohn moss, nöhm ick in dat traute Huus noch eenmaol deep Aom. Hm, ick wör siälig. Et röök in dat aolle Huus noch immer so es fröher. Wat ne Wonne.  

Un dann: Bumm… Nu wör de Huusdüör to. Dat Bumm sitt mi noch immer hatt.