Dann nich

Bild: pixabay

Se könnt säggen, wat se willt, aower met de Jaohren is et nich mehr so, es et maol wör. De Lack is draff. Dat kreeg auk Kösters Karl gewahr. Bis an de Siemssig was he de noch wuohl guet bi dörkuom-men, aower nu göng et doch wat quackelig met siene Gesundheit. Manchs moss he all staohnbliewen to puußen, wenn he män bloß en bettken met en Bessen togange wör. Ännermaol smeet sick alleen dat Wiär all schwuor bi em up de Buorst. So göng dat wesselwiese bi em.

Sien Frau meinde, et wäre mehr äs Tiet, dat he de maol wier mit nao en Dokter göng. Thea konn dat guet säggen. Thea feihlde so guet es nix. Aower so is dat, wenn Kerls sick in de Jubeljaohren jun-ge Wichter to Frau nemmet, dann bliewet se de faken (oft) an en End bi hangen. Doch wat maaken? Karl nu denn auk hen dao, nao düssen Dokter Sounso. De was män noch nie, aower wat man de so von hörde, wör et „ein Arzt auf der Höhe der Zeit“.

Karl schinn auk glieks, dat den Medikus wuohl wüss, wat he dai. Et was niämlicks in de 1960-er Jaohren, dao harren se et jüst met de niemodsken Herzschrittmaakers. „Un düssen lütken Hilfsmotor sall mi helpen?“, wünnerde Karl sick? Oh ja, nickoppede den gelehrten Dokter. Wenn sien Hiärt et maol nich mehr so recht dai, üöwernamm stantepee dat Ding un tickerde loss. Dä! Et wäre ne heelmaol niemodske Medezintechnik, jüst pässig för dat „Beschwerdebild“, mit dat Karl leip. Met so ’n Ding aower könn he et allemaol biätter wier uuthaollen. Villicht dat he sick dat es in Ruh met sien Frau bespröök, „bevor wir im Spital den kleinen operativen Eingriff vornehmen“.

Nu ja. Giff schöner Werks, aower … Aower wenn et nich änners is … Käthe meinde, me höss dao villicht nu män dör. „Frau“, sää Karl un böhg sick dör, „dann pack mi nu män all füste (sogleich) mienen besten Schlaopanzug in.“ He woll sick vörher bloß noch iäben raseern. Dann göng he auk all loss.

In dat Spital, wo den klooken Dokter fuhrwerkte, nöhmen se sick Karl auk glieks flietig vör. Se unner-sochten em gründlick un eher dat et mit em in en OP göng, harr he all wat an Spritzen binnen. Doch eher dat et dao mit em nu lossgaohn soll, konn Karl soiäben den Dokter noch säggen: „Un wenn dat … wenn dat hier nu es nich klappet, dann, Dokter, dann … niähmt se mi üm Gott’s Willen … den Ticktack wier druut. Denn dann … will ick män doch miene Ruhe häm’n.“