Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Über Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
Henwollt harren se dao eenlicks nich, Grete un Bäänd. Bi so Aollenkaffees puchet sick de Omas un Opas jä doch bloß alle keegensieitig wat terechte, wu jung se sick noch föhlden un wu fix se et alle noch könnden. Aower de Runzeln leiten sick män nich wegpudern. Un bi de ollen Kerls lüllde et manchs män so uut en Baort. Et is nu maol nich to verkennen: „Wenn die Zeit wohl ist gekommen, hält auch nichts sie dann noch auf.“ Drüm konnen Grete un Bäänd Kaffeedrinken iämso guet inhuuse, oh-ne sick de auk noch bi wiesen to mössen.
Doch dütmaol woll Pastor Schmees an düssen Naomeddag int Pfarrheim siene schönsten Fotos präsenteern. Thema: Von den Wellen zu den Gipfeln. Den Geistlicken knipste nu maol för sien Liäben gern. Bi em kam nao et Krüüß glieks den Fotoappraot. Daomet was he all vull rundkommen. Drüm schinn et nu es interessanten Naomeddag to werden.
Jaja, un so mööken auk Bäänd un Grete sick maol wier up en Patt dehen. Guet so, denn wat harre de Mann nich auk all all’s so seihn! Bäänd wüss dao wuohl wat up to säggen: „Feihlt et den Mann an ne nette Frau, mott he män ännerswo an Afflenkung wat sööken.“ Mann, he soll sick met so wat doch trüggehaollen, flisterde Grete. Nich dat de Lüe et noch hörden! De Saol was immerhin rappelvull. Dao könn sick eenen licht wat upschnappen. Hä nä, Grete moss doch nu immer schön up-passen, dat et met Bäänd de nich dörgöng. Nu ja. As et an en End was met de Belderkiekerie, applodeerden se sick Blaosen in de Hande. Bäänd trummelde gar up en Disk debi rüm.
Glieks rutskeden de Stöhl män so hen un her, dat Geschirr klapperde, Kaffee dampde un junge Deerns leipen met Appelkooken. Et wör män een Gewusel. Bäänd wör dat tovull. He schööf sienen Stohl up de Sieten un göng nao en Kloo hen.
Oh, wat wör dat? Niäben de Düörn in de Ecke stönn noch dat graute Gestell fört Kaspertheoter. Bäänd merkte, dat se em naokeeken. Dao sollen se sick nu aower es wünnern! Timpen un Wogen harren se jä noog nu seihn. Drüm tratt he achter den Kasten, stöck den Kopp dör den Vörhang, möök den Kasper, süng luuthals „Tri-Tra-Trullala“ un fröög geck: „Naaa?! Seid ihr auch alle da?“
Jö! Dat schinn jä noch spassig to werden! Alle Omas un Opas quäkten: „Jaaaa!“„Schön, schön“, sää Bäänd, „aower nich mehr lange!“ Sodann tröck he dat Gardienken to un dreihde upt Hüüsken an.
Otto Pötter: Liekuut, liekan – Aschentorff-Verlag Münster
Se könnt säggen, wat se willt, aower met de Jaohren is et nich mehr so, es et maol wör. De Lack is draff. Dat kreeg auk Kösters Karl gewahr. Bis an de Siemssig was he de noch wuohl guet bi dörkuom-men, aower nu göng et doch wat quackelig met siene Gesundheit. Manchs moss he all staohnbliewen to puußen, wenn he män bloß en bettken met en Bessen togange wör. Ännermaol smeet sick alleen dat Wiär all schwuor bi em up de Buorst. So göng dat wesselwiese bi em.
Sien Frau meinde, et wäre mehr äs Tiet, dat he de maol wier mit nao en Dokter göng. Thea konn dat guet säggen. Thea feihlde so guet es nix. Aower so is dat, wenn Kerls sick in de Jubeljaohren jun-ge Wichter to Frau nemmet, dann bliewet se de faken (oft) an en End bi hangen. Doch wat maaken? Karl nu denn auk hen dao, nao düssen Dokter Sounso. De was män noch nie, aower wat man de so von hörde, wör et „ein Arzt auf der Höhe der Zeit“.
Karl schinn auk glieks, dat den Medikus wuohl wüss, wat he dai. Et was niämlicks in de 1960-er Jaohren, dao harren se et jüst met de niemodsken Herzschrittmaakers. „Un düssen lütken Hilfsmotor sall mi helpen?“, wünnerde Karl sick? Oh ja, nickoppede den gelehrten Dokter. Wenn sien Hiärt et maol nich mehr so recht dai, üöwernamm stantepee dat Ding un tickerde loss. Dä! Et wäre ne heelmaol niemodske Medezintechnik, jüst pässig för dat „Beschwerdebild“, mit dat Karl leip. Met so ’n Ding aower könn he et allemaol biätter wier uuthaollen. Villicht dat he sick dat es in Ruh met sien Frau bespröök, „bevor wir im Spital den kleinen operativen Eingriff vornehmen“.
Nu ja. Giff schöner Werks, aower … Aower wenn et nich änners is … Käthe meinde, me höss dao villicht nu män dör. „Frau“, sää Karl un böhg sick dör, „dann pack mi nu män all füste (sogleich) mienen besten Schlaopanzug in.“ He woll sick vörher bloß noch iäben raseern. Dann göng he auk all loss.
In dat Spital, wo den klooken Dokter fuhrwerkte, nöhmen se sick Karl auk glieks flietig vör. Se unner-sochten em gründlick un eher dat et mit em in en OP göng, harr he all wat an Spritzen binnen. Doch eher dat et dao mit em nu lossgaohn soll, konn Karl soiäben den Dokter noch säggen: „Un wenn dat … wenn dat hier nu es nich klappet, dann, Dokter, dann … niähmt se mi üm Gott’s Willen … den Ticktack wier druut. Denn dann … will ick män doch miene Ruhe häm’n.“