Ick göng alleene aobends dör de Felder,
de Sönne sackte füerraut vör mi weg‘.
Still wör ‘t, eenzig giennen uut de Wälder
blärrden Kraihen uut de Slaopbaim noch, kackfrech.

Nu dai en Feldhohn auk noch kriesken;
doch glieks wier Ruhe, windümsungen.
Freden steeg uut stille Wiesken,
all dat is in de Siäl mi drungen.

Mi wör, as möök ick stille Inkehr.
Tweedüüster dömpte ‘t Aobendraut.
Nich Dag, nich Nacht, nich Twee’erlei nu mehr –
Ineens so Liäben samt den Daut.

Ick göng den Patt hendaal dao van de Brügge.
Et blenkte all de Aobendstern.
Ne Nachtuhl reip nao Huus mi trügge.
Ick göng – un bleew wuohl auk noch gern.

So männigeene ärgert sick
un kick so kruus, es Franz auk kick –
bis he wat häff, van bar Verdrott,
worüöwer he sick ärgern mott.

Immer wier is glieks wat funden.
Alltiets giff et nie’e Kunden,
worüöwer Franz wier muulen kann
un dat recht gern met Schimp un Schann.

Weil nimmer he is guet terecht,
meint he, de heele Welt wär schlecht.
Nix mehr könn man de noch an maaken!
Egaol wat wär, et härr en Haken.

Em schwellt de Aodern dummendick
bi all dat arge Missgeschick.
Haut he sick auk noch an de Schläf,
staoht em de Aogen debi scheef.

So kick he in de Welt, verwirrt,
alltiets rein dull un irretiert.
Sien Kopp sitt vull van Schererie,
all’s is män bloß noch Ärgerie!

Nix Guets lött Franz mehr an sick ran,
för em is all’s bloß Schimp un Schann.
Doch wat de Mann auk all’s beschimpt,
sitt in em sömms! – Jaja, dat stimmt.