Tri-Tra-Trullala

Bild: pixabay

Henwollt harren se dao eenlicks nich, Grete un Bäänd. Bi so Aollenkaffees puchet sick de Omas un Opas jä doch bloß alle keegensieitig wat terechte, wu jung se sick noch föhlden un wu fix se et alle noch könnden. Aower de Runzeln leiten sick män nich wegpudern. Un bi de ollen Kerls lüllde et manchs män so uut en Baort. Et is nu maol nich to verkennen: „Wenn die Zeit wohl ist gekommen, hält auch nichts sie dann noch auf.“ Drüm konnen Grete un Bäänd Kaffeedrinken iämso guet inhuuse, oh-ne sick de auk noch bi wiesen to mössen.

Doch dütmaol woll Pastor Schmees an düssen Naomeddag int Pfarrheim siene schönsten Fotos präsenteern. Thema: Von den Wellen zu den Gipfeln. Den Geistlicken knipste nu maol för sien Liäben gern. Bi em kam nao et Krüüß glieks den Fotoappraot. Daomet was he all vull rundkommen. Drüm schinn et nu es interessanten Naomeddag to werden.

Jaja, un so mööken auk Bäänd un Grete sick maol wier up en Patt dehen. Guet so, denn wat harre de Mann nich auk all all’s so seihn! Bäänd wüss dao wuohl wat up to säggen: „Feihlt et den Mann an ne nette Frau, mott he män ännerswo an Afflenkung wat sööken.“ Mann, he soll sick met so wat doch trüggehaollen, flisterde Grete. Nich dat de Lüe et noch hörden! De Saol was immerhin rappelvull. Dao könn sick eenen licht wat upschnappen. Hä nä, Grete moss doch nu immer schön up-passen, dat et met Bäänd de nich dörgöng. Nu ja. As et an en End was met de Belderkiekerie, applodeerden se sick Blaosen in de Hande. Bäänd trummelde gar up en Disk debi rüm.

Glieks rutskeden de Stöhl män so hen un her, dat Geschirr klapperde, Kaffee dampde un junge Deerns leipen met Appelkooken. Et wör män een Gewusel. Bäänd wör dat tovull. He schööf sienen Stohl up de Sieten un göng nao en Kloo hen.

Oh, wat wör dat? Niäben de Düörn in de Ecke stönn noch dat graute Gestell fört Kaspertheoter. Bäänd merkte, dat se em naokeeken. Dao sollen se sick nu aower es wünnern! Timpen un Wogen harren se jä noog nu seihn. Drüm tratt he achter den Kasten, stöck den Kopp dör den Vörhang, möök den Kasper, süng luuthals „Tri-Tra-Trullala“ un fröög geck: „Naaa?! Seid ihr auch alle da?“

Jö! Dat schinn jä noch spassig to werden! Alle Omas un Opas quäkten: „Jaaaa!“„Schön, schön“, sää Bäänd, „aower nich mehr lange!“ Sodann tröck he dat Gardienken to un dreihde upt Hüüsken an.

Otto Pötter: Liekuut, liekan – Aschentorff-Verlag Münster