
As et 1952 in Rheine up Wieskenkämpe ächten in Eskendüörp met de Sportfleigerie lossgöng, keeken nich weinig Lüe wat speh (misstrauisch). Sücke, de et noch wuohl breet maaken konnen, lacheden drüöwer, nix schöner, äs hauch in de Lüfte! Doch se wollen de Welt nich bloß van buoben bekieken, sönnern nao Lust un Luune dao in de Lucht auk noch wat an Kapriolen dreihen. Doch mehrst dai et den Fieseler Storch (MS 505, ehem. Aufklärungsflugzeug), de brummde nich allto hauch un leit et noch wuohl sachte angaohn. Den Dubbeldecker göng et all änners an. Nu ja. Keek Otto Normalverbraucher schinn dat alle en recht riskant Vergnögen. Gustav keek denn auk stump debi up Erden.
Ach, ach, ach. Dao wollen de Sportfleigers nu es wat an maaken. Üm Lüe Angst un Bange vör de Fleigerie to nemmen, stellden se ne heelmaol frappante Flugschau up de Beene. Daoför leiten se so-gar en ganz imposanten Kunstfleiger uut Köln kommen. De soll den Eskendüörpsken Hiemmel met siene Sportmaschien es maol so richtig up Trapp brengen. Dat dai he auk. Und wie! Et schinn, den Flugakkrobaten wör nix to riskant!
Godorri! Dat Volk smeet de Köppe debi in‘ Nacken. Gustav nich minner. He wör ratz van sick, auk wenn em de Schreck debi in de Knuoken satt. Jungejunge, wat göng et deher! Dä, dao suusede den Fleiger nu gar koppüöwer! Gott Dank konn den Piloten et in en lessten Moment wier in de rechte Wao-ge kriegen. Nämanä. De Fleiger wippede gar met de Flittkes (Flügel), so as woll he dao buoben säg-gen: „Kieket män! Et is guet uutgaohn!“ Doch dao schööt de unwiese Kerl met siene Maschin all wier hauch un höhger, üm glieks drup so wat es en Luping to dreihen. Ja is denn dat … Gott Dank füng he sick so iäben noch. Daobi göng et schwuppdiwupp met Geknätter jüst so iäben üöwer de Köppe drüö-wer her. Dat Volk göng roopend debi in de Kneie. Doch unversehens trock den Piloten den Fleiger all wier piel in de Höchte, so as woll he nu gar nich wier runner. Doch oh je! Wat wör dat nu wier? Buoben leit he de Maschin up maol eenfach män so koppüöwer runnertrudeln – up en lessten Drücker konn sick de Maschin aower noch soiäben fangen. All’s keek heel dutt un reip „Aaah“ un „Oooh“. Gott Dank glückte dann doch noch de Landung.
Un Gustav? Gustav schüllkoppede stump vör sick hen un sagg: „Mann, Mann, Mann! Mehr äs licht-feddig, so wat. Wu könnt se bloß jüst an so nen Dag hier eenen dranlaoten, de et noch nich es richtig kann?!“
