
Gleiw nich, dat et fröher in de Kolonialwarenladens an Angebode feihlde. Blanke, dat wör daomaols all nen grauten Laden. An sick feihlde et an nix dao. Gar Kaiser Natron wör dao dot kriegen: In rechter Weise für Küche, Haus und Reise. Un an de Kasse konns auk noch gau nen Underberg mitnemmen: Seit 1846 das Fläschchen Wohlbefinden nach fetten Speisen oder reichlichen Mahlzeiten. Guet wat ti Iätten un dann nen Magenbitter de achteran. Un se wassen de alle guet bi tofriär.
Kien Wunner, dat Blankes Kauplaa’n guet Tolaup harr. Blanke wör bekannt för ’n guet Vollsortiment. Nu kam auk Bäänd in Person dao maol bi Blanken dran. Sien Frau kureerde in’ Bedde wat an Grippe uut un so moss Bäänd nu es inkaupen.
He harr ’n Ssiedel debi. So göng et de Riege nao: Twee Stücke Dalli-Kernseepe, 100 Gramm Sago, ’n Tüütken Doktor Oetkers Grießpudding, nen Spitztuuten vull fien Bookweetenmiähl, een Pülleken essigsaure Tonerde, ’n Rölleken Hansaplast, halw Pund guede Buotter… Un as der Frau Blanke em antlest fröög: „Süss noch wat?“, sagg Bäänd: „Jau, Nuul’n.“
„Wat för Nuul’n denn?“, woll se von em wietten. Bäänd keek dutt (verstört) üm sick un meinde bloß: „Nu ja, Nuul’n.“ „Woför söllt de denn sien?“, fröög de Blankenske em, „an sick doo ji se jä bloß äs Sternkes in de Suppe, oder?“ Dao moss Bäänd bi tostimmen, „aower mit Sternkes is us wuohl nich vull holpen, denn use Enkelkinner kuemmet un…“ „Bruuks mi nix mehr säggen“ gaff de Frau Blanke sick ganz verstännig, „bi de jungen Lüe is vandage mit Spaghetti glieks all’s paletti. Doch häw wi auk noch: Ravioli, Tortellini, Lasagne, Penne, Makkaroni, Canneloni …“
„Ach, Frau, hör doch up“, wünk Bäänd aff, „ick will de nix von hören, von so ’n Nudellatien. Giff mit wat an Nuul’n un dann is guet.“ Dat soll he män schön genauer nemmen, kreeg he to hören, süss wören de Enkelkinner dao gar noch fissig bi. Also, wat he denn nu woll: Bandnuul’n, Zöpflis, Trullis …“ „Schluss!“ reip Bäänd, „wo sin wi denn? Nu sorg ick daoför, dat et bi us Katuffelpannekooken giff.!“
„Wenn du et meins, mi is et een doon“, anterde (antwortete) dat Kolonialwarenmenske un streek so niäbenbi nen Krüemel van de Ladenthek, „häb ji denn auk genoog Üölge noch in Huuse?“ „Wat weet ick“, reip Bäänd verdreitlick, „dann giff mi män so ’n Pülleken mit, dat is jä nich weg.“ „Genau“, nickoppede de guede Frau, „aower wat för Üölge sall et denn sien? Raffeniert orre kaolt presset? Soja, Sesam, Sonnenblumen, Mais, Kürbiskern, Distel, Raps …“
„Oh je!“ quäkte Bäänd bloß noch, „Frau, statt Raps giff mi bitte nu nen Schnaps! Nen ganz normalen Schnaps. Un kuemm mi ja nich noch mit Raki orre Ramazotti, dann… Gnade Gott di!!“