Florenz is maol wier in Rheine un löpp sienen ollen Frönd Ludewig in de Mööte. Also nä, so wat! Jaohrenlang häbt se sick nich seihn un nu dat. „Ludewig!“, röpp Florenz et uut, „is dat denn de Müöglichkeit, da du et bis?!“ „Ja, warüm denn nich“, meint sienen ollen Frönd, wo he denn in de wiede Welt so wiäsen wär? „Ach“, tröck Florenz de Schullern hauch, „ick sin froh, dat de Heimat mi wier häff. Alle män nich so ganz eenfach, ächten in de Welt.“ Jaja, wu dat manchs so gaohn kann. Hölp jä nix, man möss de män dör. „Un du?“, fröch Florenz, „wat mäcks du so?“
„Och“, meint Ludewig, „ick kann an sick nich klagen. Ick sin jüst up en Patt nao miene Arbeit hen.“ Daobi wieset he up de Sparkasse un säch: „Ick verkaup dao vör de Sparkasse Braotwüörste.“ „Nä!“, wünnert sick Florenz, „wat du nich sächs! Is dao denn wuohl wat bi to verdeinen?“ „Dat will ick meinen“, smitt sick Ludewig in de Buorst, „dao laupet ineens alltiets vull Lüe, wobi auk noch männig Magens män so knurret.“ He lacht debi up un säch: „Manchs krieg ick de Wüörste gar nich gau genoog knackbruun debi. Dann löpp mi de Sweet män so van en Kopp. Daoför giff dat dao aower auk guet Geld. Nich weinig Dage komm ick up mehr äs tweehunnert Mark!“
„Wat du nich sächs!“, kick Florenz ganz verbaast. Daobi druckst he nu lück rüm un fröch, off Ludwig em äs ollen Frönd nich wuohl met füfftig Mark uuthelpen könn? „Nä“, kontert Ludwig glieks terügge, dat dai he bi’n besten Willen nich. Dat föllt Florenz recht groff uut. Drüm hakt he noch maol nao, off Ludewig nich doch …“ „Nänä“, geiht em sienen ollen Frönd all wier swank detüsken, „ick häb nu maol met de Kasse affmaaket, dat ick kien Geld uutlenne un se bi de Sparkasse daoför kiene Braotwüörste verkaupet.“
Düssen sogenannten Allianzrespekt göng nu maol met de Berufsehre Hand in Hand. Dä. Nu sall Florenz dao män dat Schnurren laoten, bi so wat treck ja gar de Gewerkschaft noch den Hoot!