Auszug aus der MV (10/2025)
Ein plattdeutsches „Besinnungsstündken“
Autor: Otto Pötter
Ick bin Otto Pötter uut Rheine. Dat lich dicht an de Grenze tüsken et Mönster- un Emsland. Et is auk ne plattdüütschke Spraakgrenze. So is dat nu maol, Platt un Platt, dat is nich immer eens. Drüm säch ick et unner us es so: Lutt use Plattdüütschk auk hier un dao immer maol wier anners, so versteiht man et von Grund her dennoch wuohl. Denn well sick mit Plattdüütschk befasset, de mott sick de auk in giebben. So is dat auk mit dat Liäsen von plattdüütschke Bööker. Man mott sick dao bloß ’n bettken mit befassen, dann geiht et.
En bettken Spass mott sien
von und mit Otto Pötter
Otto Pötter, als Kolumnist, Emspoet und Autor zahlreicher plattdeutscher Bücher weithin bekannt, weiß Alltägliches so zu erzählen, dass sich die Mundwinkel dabei nach oben ziehen. Jüst up Platt weet man: En bettken Spass mott sien! In dieser Plattdeutschstunde gibt der Autor davon so allerlei zum Besten. Handeln die vergnüglichen Döönkes auch von Menschen wie du und ich, so reizt manch drollige Le-benslage doch immer wieder zu herzhaftem Lachen. Freuen Sie sich also auf ein kurzweiliges Platt-düütschstündken mit feinem plattdeutschen Humor.
Stille Inkehr
Ick göng alleene aobends dör de Felder,
de Sönne sackte füerraut vör mi weg‘.
Still wör ‘t, eenzig giennen uut de Wälder
blärrden Kraihen uut de Slaopbaim noch, kackfrech.
Nu dai en Feldhohn auk noch kriesken;
doch glieks wier Ruhe, windümsungen.
Freden steeg uut stille Wiesken,
all dat is in de Siäl mi drungen.
Mi wör, as möök ick stille Inkehr.
Tweedüüster dömpte ‘t Aobendraut.
Nich Dag, nich Nacht, nich Twee’erlei nu mehr –
Ineens so Liäben samt den Daut.
Ick göng den Patt hendaal dao van de Brügge.
Et blenkte all de Aobendstern.
Ne Nachtuhl reip nao Huus mi trügge.
Ick göng – un bleew wuohl auk noch gern.
Nix äs Ärgerie
So männigeene ärgert sick
un kick so kruus, es Franz auk kick –
bis he wat häff, van bar Verdrott,
worüöwer he sick ärgern mott.
Immer wier is glieks wat funden.
Alltiets giff et nie’e Kunden,
worüöwer Franz wier muulen kann
un dat recht gern met Schimp un Schann.
Weil nimmer he is guet terecht,
meint he, de heele Welt wär schlecht.
Nix mehr könn man de noch an maaken!
Egaol wat wär, et härr en Haken.
Em schwellt de Aodern dummendick
bi all dat arge Missgeschick.
Haut he sick auk noch an de Schläf,
staoht em de Aogen debi scheef.
So kick he in de Welt, verwirrt,
alltiets rein dull un irretiert.
Sien Kopp sitt vull van Schererie,
all’s is män bloß noch Ärgerie!
Nix Guets lött Franz mehr an sick ran,
för em is all’s bloß Schimp un Schann.
Doch wat de Mann auk all’s beschimpt,
sitt in em sömms! – Jaja, dat stimmt.
Koppriäken
Fröher konn man in de Wertshüüser noch wuohl schön „anschriewen“ laoten. Manchs moss de gar en graut Book för her. Doch an sick göng dat met et Betahlen so eenmaol de Wiäk wuohl. Mehrst friedags, wenn et Löhnung gaff. Dann keek de Weert int Book un dann flöög em dat Geld uut de Lohntutens män so to. Et gaff aower auk so Söffels (Trinker), de leiten et slören un mööken faken Ärger bi de Betahlerie. Dann moss bi dat Remmidemmi manchs gar noch ne Riäkenmaschin debi her orre et gaff „Hausverbot“, wenn de Kröger (Wirt) derup sitten bleef. Män nich immer alle eenfach, wenn et an de Knippen (Geldbörsen) geiht.
Nu was de in de Marktschänke aower en nee’en Pächter drup. För so wat wör et an sick noch en jungen Kerl. Doch et schinn, he möök sick guet. Bloß dat met dat Anschriewen, dat woll he nich mehr. Dao möök he en End van. He meinde, dat pöss nich mehr recht in de moderne Tiet. Herrjeh, nu all wier so nee Marotten. Jopp pöss dat niemodske Gedoo ganz un gar nich! As he dao bi sien Gedeck up en Hocker an de Theke satt, woll he dat met den nee’en Kröger auk glieks es in Ruh beküeren. Wat an de Pöste to setten (anschreiben lassen) wäre jä nich so, dat man de nich bi Betahlen dai. Dat doch nich! Ah wat. Doch Dag för Dag immer so klein-klein, wäre dat nich Fimmelanterie? Dat wäre eenmaol de Wiäk för beide doch wiet praktisker.
Doch nä. Nänä. Nix to maaken bi den nee’en Weert. De winkte graut aff debi. He woll sick de auk erst gar kien Book för nemmen. Nu ja, dann nich, dacht Jopp sick – un bestellde sick noch eenen. Dann ruttkede he den Hocker so van sick, greep nao sienen Pett (Mütze) un möök Anstalten to gaohn. Doch vörher sach he nu met Bedacht den Weert noch to: „So. Dann seih nu män to, dat du et alle schön in en Kopp behälls. Aower nu ja, büs jä noch wuohl jung …“
Also dann: Hendoon