Kastanjengrött’e, dat is ’n pässig Maot för dralle Suppenbällekes, de, bruusend üm ne guet affhangene Beenschiewe samt ’n Stück hauhge Rippe den Pott üöwert Füer blubbern laotet. Et is ne gediegene, doch wohlige Küökenmusik. Doch is dat nich bloß wat för de Ohren, de Buuk häff de wanner auk wat van. Hmm … Rindersuppe met Hörnkes, samt Grieß- und Marklößkes, dat was Omas Mesterstück fröher.

     För mi wören as Kind „de Bällekes“ mien Een un All’s. Söwwst vandage bewahre ick mi se noch immer bis antlest up ’n Teller, üm se mi auk schier smaaken to laoten; so krieg ick noch soiäben en Fitz Muskat debi gewahr. Mit nix to verglieken. För so nen Suppenteller laot ick all’s liggen un staohn. Besönners winterdages, wenn de Suppe so wohlig van binnen her wäörmt. Ha, wenn et buuten so van Küllde knackt, giff et dann nix Schöners för mi. De Suppe mäck mollig warm, dat geiht bis ant Hiärt. Un dör ’n Kopp gaoht mi daobi so männig Belder van fröher. 

     Ick seih se noch, de aolle Küppersbusch-Kuokmaschin in Omas Küöke, wo, puttkewarm winterdages en Pott Rindersuppe met Bällekes sachte blubbernd küökelde. Opa harre iäben noch de Füerklappe loslichtet, üm met dat Pruokeliesen de Aske wegtoschüeren, so dat Funken debi druutstööben. Dann legte he twee Union-Brikett nao. Dat gaff för lange Tiet ne gloinige Wäörmte. De hörden wi gar. Et fiepte so ganz iäben manges debi. Un wat schön heimelick, wenn de Suppenpott sacht debi blubberde. Göng et to harre, schööf Oma ne vörsichtig ächten up de Herdplatte. Nen Suppenpott dröff niämlicks nich ballern. Dat wäre för ne guede Suppe nix. Jaja, sowat mott man wuohl alle wietten, süss is et nix met ne lecker Suppe. Doch Oma wüss wuohl, wu dat göng. Bi Omas Bällekessuppe rulle ick vandage noch de Aogen. 

     Dann, punkt twiälf Uhr, was et sowiet. Iättenstiet.

     Fööl, week un sacht buuten witt de Schnee, gööt, dampendheet, Oma de Tellers vörsichtig vull. Ick kreeg gar noch nen Schleif mehr – met ’n paar Extrabällekes. Opa biädede: „Komm, Herr Jesus, sei unser Gast …“ Un ick dachte, gar nich andächtig: „Jesus, Jesus, könns hier nu auk män lecker Suppe iätten …“ Himmlischk! Ach, wat wäre de Hiemmel wuohl ohne Omas Bällekessuppe?

     „Schmeckt et di?“ fröög Oma fröndlick un puußede vörsichtig up iähr ’n Liäppel. Ick nickoppede, slürfend, denn ick rullde jüst twee heete Bällekes von eene Siete Mund in de annere. Opa kneep mi ’n Aoge to, greep nao den Schleif un dai mi noch ’n Schlag Suppe estra, guet dick … Oh, Oma höölt up fien: „Män nich glieks so gierig an‘ Disk. Suppe is de genoog. Wi wserdet alle wuohl satt.“ Dat wören wi auk wanner. So richtig büükskesmaote satt. 

     Nao et Iätten legte Opa sick met de Zeitung upt Sofa. Oma möök et sick an de Kuokmaschine bequem. Üm sick de Fööte drin to wäörmen, stellde se de Herdklappe wiet up, ruttkede en Lehnstoohl vör den molligen Herd, schööf sick ’n Küssen in‘ Rüggen, faltede de Hande üöwer ’n Buuk un gaapede een- tweemaol so recht von Hiärten. Dao fööl iähr den Kopp auk all Stücksken för Stücksken deep vörnüöwer. Sodann kam auk all met Liekmaot iähr fiene Ruheröcheln.

     Bloß eenmaol ümbladert, lag sietto van Disk un Sofa de Zeitung up en Buoden. För Opa nich mehr interessant. Ah wat, he schlööp dao all langhen up de Couch un snuokte, wu Opas nu maol so snuorket, wenn se et met dat Gaumensiägel häbet. Mi störde et alle nich. Et harre gar wat Beruhigens.

     Ick satt still an‘ Disk un spiellde met mienen Matador-Baukasten. Buuten fööl samtweek sacht de Schnej. Hill’ge Ruhe. Bloß den Wecker up de Anrichte tickede: „Tick, tick, tick …“ Vandage denke ick: In‘ Pardies könnt et nich schöner.