Puppi-Püppken

Bild: pixabay

Ach, Puppi-Püppken, komm doch trügge –
un maak mi bitte doch wier flügge.
Denn allto oft bin ’k luunenföhlig.
Un Angst un Bange mäck mi nöelig.

Puppi-Püppken, ja, du feihls mi;
denn met mi, ick weet, du freis di.
Ick nemm so giän di noch in’ Arm,
noch immer werd mien Hiärt dann warm.

Puppi-Püppken, kuemm upt Laken
un laot di van mi Eia maaken.
Statt butt un groff harümtoringen,
laot’ waigen us un draimend singen.

Puppi-Püppken, gleiw et mi,
ick bin so giän noch Kind bi di.
Du lichs egaol mi so in’ Sinn –
erst recht nu, wu ick aolt all bin.

Drüm, Puppi-Püppken, maak mi frie,
lach un dreih un danz mit mi.
Maak jung mien Hiärt un froh mien’ Sinn,
ja, wies mi, dat ick Kind noch bin…

Wo is de schöne Tiet bloß hen?
De Uhr, de weet et auk nich, denn:
Dreiht auk de Zeigers sick vull rund,
dien Hiärtken wiärd dao nich bi wund.

Doch mienet, Püppken, gleiw et mi,
mien Hiärtken döt mi weh daobi.
Ick weet, dat et mi von di driff,
weil us nich vull an Tiet mehr bliff…