Kniepers Tina keek up en Pennig. Eher dat se ne uut de Hande gaff, dreihde se ne wuohl teihnmaol üm. Geld uutgeewen kann man bloß eenmaol, so Tina. In Kniepers Huuse kam auk nix wech. Daoför wör Tina mehr äs sünig (sehr sparsam). Et wuorde all’s upbewahrt. Man könnt et villicht noch bruuken orre änners wat devan maaken. Dat göng bis in de Küöken. Wat de Wiäke üöwer in de Küök orre achten int Iesschapp liggenbleef, lannede bi Tina saoterdags achter de fiene Schief in en Dreihwulf, wo noch Katuffeln, samt en hattgekuokt Ei bi dördreiht wuorde. Nu ja, bi den Soppen droff et an Gewürze nich feihlen, dat wüss Tina wuohl. Doch den Maggibuddel wör jä auk noch immer demet bi. Un dann män nich so pingelig. Naichsten Dag wör Sunndag. Dao gaff et, met wat Glück villicht, gar pännkefett en Stück van en Putenhals. Drüm klage bitte nich eenen. Tina sach alltiets: „De Lüe, de klaget, de geiht et to guet.“
Auk Tüüch konn de Frau nich wegsmieeten. Woför harr se denn de Naihmaschin? All’s leit sick noch maol bruuken, wat nich bloß an Flicken, Buxentäsch orre Putzlappen wat hergaff. Van wiägen Nachhaltigkeit. Dao wör Tina vör Jaohren all de Tiet bi vör. Omas aollen Unnerrock wuord uutslacht es en Koohdier. Met seine Stampers gaff Heinz an sick nich vull up kuorte Buxen, aower nu konn he bi Sönne auk es gar in fleeskfarben Boxershorts laupen. Et bleef de aower auk noch en Berg Affnaihers bi üöwer, samt biättere Driägers för Tinas Buorstgeschirr (BH). Man mott doch nich alls glieks neej kaupen. Oft krich man so solide Waren erst gar nich mehr! Well weet de denn noch to schätzen? Weinßens Heinz?
Heinz moss män immer schön metmaaken. Doch keek de Mann all lück bedenklick debi drin. Kien Wunner. Schon bi de Hochtiet moss he hören, dat et siene Bruut an sick mehr so üm ne schöne Steuerersparnis göng. So wat mott en Kerl erst es verkraften! Män dao gaff et för Heinz jä all kien Terügge mehr. Et schinn, all dat Sparen un Verwahren göng em met de Tiet an de Nerven. Wu wunnerlick he all leip … Man konn man meinen, de Mann leip demet! Dat wör aower män bloß, üm Schooh to sparen. Daoför harre Tina em glieks van Anfang an en wieden Tratt bibracht. Doch söwwsst bi den besten Schongang doot et de besten Schooh nich ewig. Dao schinn es maol Tiet för neeje Treters. Aower nich met Tina. Dao härres dat Wief es hören mosst. Heinz moss de ganz fix met nao en Schoohmaaker. Sien Frau meinde, de Schoohbänders wären jä noch allemaol guet wiäsen! Dao keek Heinz nu glieks noch wat bedenklicher bi drin. He sach de aower wieders nix up.
Dat doo ick hier nu auk nich mehr. Ick gleiw, de Worde kann ick mi sparen. Orre?
