„Kick an, Schmitz Jopp, män nich so bange, kommt män harin.“
„Ja giän, aower ick häb so dreckig Fööte.“
„Ach, halw so schlimm. Se könnt de Schooh ruhig anbehaollen.“
Twee Kerls hocket upt Amt in en Flur up ne Bank. Dao säch den eenen:
„Du, wör dat stäödige Menske dao ächten nich Tina?“ Drup säch den ännern: „Ja, dat wör se.“
„Oh, wat häff de aower ne Figur kreegen!“
„Ja“, sää den ännern, „wat so en Abitur nich alle mäck …“
Dao kömmt en Seeman van graute Fahrt terügge un wünnert sick.
„Säch es“, säch he, „wu geiht denn dat bineen? Ick wör jä nu glatt een Jaohr up See, un dat Baby dao, dat sall män bloß twee Wiäken aolt sien?“ „Dat du mi so eenen bis“, wünnert Susi sick, „een Jaohr up See un met de Frau dann bloß wat an Mathematik anfangen …“
Se föhrt hauch in‘ Bedde. „Wat sall dat?“ He säch: „Nix, ick will di bloß ne Migräntablett gewen.“
Se kontert: „Hö? Waorüm? Ick häb doch gar kien‘ Migrään!“
„Oh“, säch he, „wenn dat so is, dann …“
Dat wör nao en Krieg, as de Lüü nu gar ant Sanitär wat daien un sick auk es Urlaub gönnden. Wiesmanns Alwis harre et met sien Frau gar maol bis int Suurland schafft. Oh ja, ganz un gar außergewüöhnlick! „Wi harren an usen Stuoben gar en eegen Badezimmer“, sää Alwis, „wi konnen et bloß nich bruuken, weil et ja friedags all wier met us terügge göng.“