Fröher konn man in de Wertshüüser noch wuohl „anschriewen“ laoten, auk wenn de manchs wuohl en graut Book för her moss. Doch meestendeels göng dat Betahlen för de Wiäke saoterdags, so dat et noch dat lütke Einmaleins dai. Lött sick denken, dat sücke Söffel de slechtsten Kunden nich wören; de eenfachsten aower auk nich immer. Immer gaff et auk sücke, de et met dat Betahlen nich so genau nöhmen. Dann wör dat Theater graut. Orre et moss ne Riäkenmaschin de noch bi. Sowiet woll et den nie’en Kröger (Wirt) van de Marktschänke nu erst gar nich kommen laoten. He woll bi sick nix mehr anschriewen laoten.

     Na, dat wassen dao jä nu up maol heel nie’e Marotten (Eigenarten)! Bäänd kreeg de auk glieks wat met to doon. He woll den Kröger met dat Anschriewenlaoten noch wuohl guet toküeren, doch de leit sick nich rümkriegen. Met so ne Art „Buchführung“ woll he erst gar nich anfangen.

     Mann, dat gefööl Bäänd ja gar nich! Aower nu, dann iäben änners. He schööf sick üöwer de Niäse siene Brille lück terechte, kippte sick den Rest Beer achter de Binde un sagg, as he ruutgöng: „Nu ja, du bis jä auk noch jung, dann behaoll et män alle schön in‘ Kopp.“