Uut ’n Huuse röpp et mi to: „Herin mit di, dat Tweeuhrsköppken (Mittags-kaffee) is glieks sowiet!“ Forts daorup de Fraoge: „Is dat för dat Buutensitten nich wuohl noch to frisk?“ Ick roop terügge: „Nää! Hier, Südsiet, lött et sick guet duer’n (hier kann man es gut aushalten)! Langsam an dao mit den Koffie!“ Denn: Dat Fröhjaohr blinkert (blinzelt) dör de Lucht.

Wat schön nu wier hier buuten. Ick sitt up de Huusbank un aal mi in de erste mollige Meddagssönn. Un doch schütt up maol noch de Wind mit ne Böe üm de Ecke un lött för nen Moment de Waaterfützen bibbern. Glieksdrup dreiht he aower giennsiet wier aff. Dat is nich mehr vull mit em. De Sönne lött em nich mehr gewähren, se kann et nu all ümso biätter. Löchtend speigelt se sick in de Waaterfützen, so dat in Nullkommanix dat Lecht dao män so ruutglitzert. Dat will sick nen Kiewitt es genauer bekieken. He is nieschierig an den Waaterpool daale gaohn. Dao steiht he nu, kick üm sick, bekick sick geck in den Waaterspeigel un röpp sien eegen Namen, so as woll he säggen: „Ja is dat denn de Müöglichkeit? Dat bin ick ja!!“ Ja, wat häff he ’n Spass. He wüpket hen un her. Kien Wunner, denn: Dat Fröhjaohr blinkert auk hier all dör.

Nich minner munter gaoht et de Fiäken in’ Swienekoben an. Se rengstert (rennen und springen) hen un her, slaot’ Haken un quiekt et för Freude män so uut. Mit bloß een Aoge kick sick Bello dat Gejüchter an. De Rüer ligg ganz still in de Meddagssönn niäben sien Schott un döset still för sick hen, den Kopp platt up de Vörnepooten. Bloß bi dat undöchtig Swienegequietske bequemt he sick, een Aoge es an dat Spitakel to waogen. Doch dao föllt et auk all sacht wier to. He weidet sick leiwer an de warme Sönn, statt an de unwiese Schwienerie. Män nu lött auk he män so iäben so ’n eentrötig Gnuoren von sick hören. Mi schinnt, as woll he säggen: „Schwieget still. Et is doch nu sooo schön hier.“ Dao bünd beide Aogen auk all wier to – un he draimt vör sick hen.

Auk ick kiek mit halwe Döppen so iäben hauch in de Weltgeschichte un draime mi hiemmelan. Daobi plinke ick aff un ann so iäben in den weltenwieden Hiemmel, noch ohne Kläör (Farbe), blank baolle es Waater un doch all mit so ’n iäben fien Blao dedör, so as woll dat Fröhjaohr luuren. Lecht un Sönne kieket änners all. Et is nich to verkennen: Dat Fröhjaohr blinkert dör de Lucht.

Deep haal ick Aom. Et rück gesund, lück kruutig-bitter. Dat mäck hier vörn den Hollerbusk (Holunderbusch). De Meddagssönn geiht all derbe an em ran, as woll se siene dummendicken Knoppen knappen. Dat giff den kruutigen Ruuk. Wat ’n Aroma! Treck dat de Vüögelkes an? Se piepket un singet un wüpket un springet munter üm den kluckskernden Grabenrand. Dat plättskernde Waater funkelt dao jüst unner de Biärk. Et is, as woll de Baom mit siene fienen Pietskentööge noch vörsichtig wat an Wind infangen. Män dao is nich mehr vull to fangen: Dat Fröhjaohr blinkert allerweggen (überall, durch und durch).

     Uut ’n Huuse röpp et mi wier to: „Wo bliffs?! De Koffie wochtet!“ Ick reck mi piel dör un staoh up, up de Biärk hento. Uut ne Borkenwunde quillt nen Druoppen, ‘n Dröppken baomeegen Fröhaohrssaft. De Sönne glitzert derin. Ick tippe vörsichtig mit ’n Finger dran un nippe wat devon. Hmm … Et lött mi den Koffie vergiätten. Schier Fröhjaohrsgeschmack. Schmeckleckend kiek ick üm mi. Et is nich to verkennen: Dat Fröhjaohr blinkert dör de Lucht.

♣       ♣      ♣

Immer was Feines von hier:
Plattdeutsche Pötter-Bücher aus dem Aschendorff Verlag Münster