Bitte kiene Siälomaten noch

Bild: pixabay

Et giff Kerken, dao brennet kiene Kiäßkes mehr, dao geiht dat nu so: „Nach Einwurf von 50 Cent 1 Stunde elektrische Leuchtdauer“. Jaja, so geiht et auk. Doch kann dat jä noch so sauber un pflegelicht sien, ick kann dao nix bi luowen. Keggendeel. Mi geiht de Andacht debi fleiten. Mi döt ne mollig flickskernde Kiäße mehr guet, de, so iäben sööt, nao Wachs rück un dör iähren milden warmen Schien auk miene Siäl Wäörmte un Lecht giff.  

Aower wat säch ick dao? De nie’ste Clou is BlessU-2. Wat dat is? Dat is en frommen Roboter, 1,80 graut gar. Söwwst bi düsse Grött’e auk „sauber und pflegeleicht“ noch. He sabbert un stüöttert nich, denn sien Mund is en Bildschirm, so is dat bi de Roboters. Aower BlessU-2 kann för ’n Moment gar met de Aogen klimpern, wenn wi em lück fröndlick antippet. Un tweemaol up em tippet, kann he Arms un Hande gar so bewiägen, dat he siägnen döt! Daomit wi dao auk lück andächtig bi sind, löchtet de Roboterhande debi up. Godorri, ick kneep de Aogen debi to. Orre ick göng glieks laupen. Nä, so nich. Met mi nich. Ick haal mi Siägen un Andacht leiwer ännerswo her, dao wo miene Siäle debi upgeiht. In stille Kerken orre up ne Bank, sietaff unner Baime. Aower bitte kiene „Siälomaten“ noch! Doch man kann sick nich genoog wünnern, in Japan sind Pflegeroboters auk all flietig togange. Nich weinige sind de gar verknallt all in. Ick gönn et iähr. Doch könnde Bless U-2 noch so verlockend met de Aogen klimpern, mien Hiärt dai de nich bi bubbern.

Ick gäff auk nix up nen Robotersiägen. Mientwiägen könnt Roboters ja Gräss maihen orre mi süss wat an Arbeit uut de Hande nemmen. Waorüm nich. So ne Art Automatisierung könnte jä allemaol wat an Hölpe sien. Doch techniske Hölpe för de Siäl? Gaoh mi doch wech. Feihlt bloß noch nen „Taufomat“ orre bi ne Hochtiet, „ganz entspannt“, en „Trauomat“. Dat lutt all glieks nao „Trauma“. Stell di dat es vör: Geldschien drin, Dag un Naomens intippen, Üörgelspiells uutwählen, Priägt uutsööken, Siägen met orre ohne Glockenklang, Urkunde up Bütten orre Pergament, Tietduuer instellen, dann OK drücken – un schon geiht et vollautomatisch loss dao in de Kerke. Man mach de gar nich an denken. Hauptsaake et giff bi so ne Art Vollautomaten immer auk noch ne graute Taste, wo „Stopp“ drup steiht.

Stopp met so allerlei modernen Humbug! Stopp met de mensklicke Isolierung dör immer mehr Automatensierung. Stopp met gestanzte Anwiesungen, wo för eegene Belange kien Platz mehr is. Mensken sind nich daoto geboren, üm vollautomatischk glücklich to sien. Wi bruuket sinnige Momente för Hiärt un Siäl; Natur, wo Liäben insitt; Dinge, de in us wat Schöns anrüöhrt; wi bruuket wat, wat us in Stille wat flistert. To en glücklick Liäben gehört mehr äs bloß Bequemlichkeit. Daoto gehört, sick ’n warmet Hiärt to bewahr’n, üm met Wonne Gott’s Wunner in sick uptonemmen; et gehört Lachen daoto un Grienen un, ach, vull mehr noch! Daoto gehört Momente, de vull Wonne in us bliewet.

Gott Dank, dat et daoför noch kiene Siälomaten giff. Et wäre ohnhen bloß Mumpitz.