April, April, de mäck wat he will.
Maol weiht et wild, maol is et still –
maol lacht de Sönne wiethen to
un Vüögel nösselt, singend froh.

Doch glieks, oh je, wat ’n Mallör,
schuuwt schwatte Wulken sick daovör.
Wind kömmt up, de Böen kollert,
et weiht un huult un blitzt un donnert.

Lange aower duert et nich,
de Hiemmel löcht‘ wier bläölicklich.
Wenn auk de Nordwind noch wuohl will,
sien Kraft is wech: April, April!

Et kann em nich mehr vull gelingen,
denn de Knoppen willt nu springen.
De Luft rück manchs all sammetweek
un Müggen danzt an‘ Waatersteeg.

De Tiet, an Sunnenschien so arm,
se is vörbi, et werd wier warm.
De Lerch, se singt in höchste Tön:
„De Lenz is dao, meinee, wat schön!“